Πανεπιστήμιο: Δεν κάνει πίσω η Κεραμέως-το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς…

Το κράτος της Αθήνας παράγει ιδεολογία ανεξάρτητα από το ποιό κόμμα είναι στην εξουσία. Οι διάφοροι πολιτευτές “πόστιαζαν” τμήματα σα σε παλέτα και μεταμόρφωσαν μικρές σε πληθυσμό κι άγνωστες πόλεις σε σημαντικές όπως γιά παράδειγμα τα Ιωάννινα και το Ρέθυμνο.
Το Ρέθυμνο το 1976 όταν ξεκινούσε ο μαραθώνιος γιά τα τμήματα, είχε τον ίδιο πληθυσμό με το Μεσολόγγι, τη Φλώρινα, τη Σπάρτη, τα Γρεβενά και τη Νάουσα. Και σήμερα τον ίδιο πληθυσμό έχουν. Όμως το Ρέθυμνο έχει 9 πανεπιστημιακά τμήματα. Κανένας Κρητικός πολιτευτής δεν τόλμησε ν’ αμφισβητήσει την ύπαρξη αυτών σε μία τόσο μικρή πόλη, ίση σε πληθυσμό με το Μεσολόγγι γιά να τα μεταφέρουν στο Ηράκλειο. Και σήμερα, μετά από μία συνεργασία με το Δήμο και τουριστικές μονάδες της περιοχής, έχουν όλο το χρόνο πελάτες και οικονομική ζωή που επέτρεψε μόνο στο Ρέθυμνο να τετραπλασιάσει τον πληθυσμό του σε σχέση με το 1976(45 χρόνια πριν) και να ξεπεράσει όλες τις πόλεις που αναφέραμε.
Τα Ιωάννινα το 1976, σαρανταπέντε χρόνια πριν, είχαν το μισό πληθυσμό απ’ ό,τι έχουν σήμερα. Όμως σήμερα έχει 112000 κατοίκους και 19 πανεπιστημιακά τμήματα. Είναι αναπτυγμένη όχι χάρη στις βιομηχανίες της αλλά σε ένα μοντέλο όμοιο μ’ αυτό του Ρέθυμνου. Φοιτητικά στέκια, περιήγηση εστιατόρια και τουρισμό όλο το χρόνο.
Τη μεγάλη επιτυχία αυτών των δύο δήμων ζήλεψαν όλες οι υπόλοιπες πόλεις. Και υπήρχε μία εποχή που οι πολιτευτές και των δύο μεγάλων κομμάτων εξαργύρωναν πολιτικά γραμμάτια, ιδρύοντας αφειδώς τμήματα χωρίς να έχουν πάντα ουσιαστικό περιεχόμενο σ’ όλη την Ελλάδα.
Όμως, αυτή η πολιτική άλλαξε ξαφνικά επί μεγάλης οικονομικής κρίσης το 2011 επί Διαμαντοπούλου(ΠΑΣΟΚ) και το 2013 επί Αρβανιτόπουλου(ΝΔ) κι έγιναν οι μεγάλες συγχωνεύσεις που οδήγησαν σε καταργήσεις πολλών τμημάτων, σχολών, ακόμα και ιδρυμάτων. Πολλοί φοιτητές αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν, ενώ άλλοι ταλαιπωρούνται από τότε. Το 2019, πάλι επί Γαβρόγλου έκλεισαν όλα τα ΑΤΕΙ, αρκετά τμήματα καταργήθηκαν σε όλη την Ελλάδα, ενώ άλλα αναβαθμίστηκαν. Έτσι, το αρχικό μοντέλο άρχισε να καταρρέει κι ο κόσμος της επαρχίας που νόμισε ότι μπορεί να έχει ένα άλλο είδος ανάπτυξης, προσαρμόστηκε σ’ αυτά που γνώριζε από παλιά. Το 2021 και πριν ακόμα προλάβουν να ενσωματώσουν τις νέες ισορροπίες και να εμπεδώσουν τις συγχωνεύσεις, πετάγεται μόνο του το Πανεπιστήμιο Πατρών και ζητά να περιορίσει πάλι τον αριθμό των τμημάτων του που όμως είναι όλα στην περιφέρεια και κανένα στην Πάτρα., ενώ υπήρχαν 2 τμήματα που είχαν βάσεις κάτω από 6100 μόρια.
Όμως, όλοι γνωρίζουμε ότι στο προκείμενο θέμα το Πανεπιστήμιο Πατρών έχει μία σκοτεινή ιστορία. Επειδή πάντα χρησιμοποιούσε τις συγχωνεύσεις που έκανε η κάθε κυβέρνηση γιά να κλείσει τμήματα που λειτουργούσαν στην επαρχία τα οποία κατ’ αυτό ήταν όλα μη βιώσιμα, ενώ πάντα εκείνα που λειτουργούσαν στην Πάτρα ήταν βιώσιμα. Γιατί να λειτουργεί δεύτερη σχολή Μηχανικών στην Πάτρα, υπαγόμενη στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου με 3 τμήματα που έχουν ακριβώς το ίδιο αντικείμενο με εκείνα της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών; Έγινε το τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας το οποίο είναι βέβαια διαβατήριο γιά την ανεργία, αλλά το επιθυμούσε από χρόνια το Πανεπιστήμιο Πατρών. Όμως, και πάλι λυσσάει να το φέρει στην Πάτρα. Μήπως αν μετακινηθεί στην Πάτρα, θα γίνει πιό ελκυστικό ή θα βρούν πιό γρήγορα δουλειά οι απόφοιτοί του; Ενώ αντίθετα, το ΔΠΠΝΤ που λειτουργούσε στο Αγρίνιο ήταν ολοκληρωμένο τμήμα και έδινε στους πτυχιούχους πάρα πολλές δυνατότητες κι επαγγελματική διέξοδο στους φοιτητές του μέσα από τα μεταπτυχιακά του. Κι όμως το έκλεισαν επί Γαβρόγλου οι ίδιοι διαπραγματευτές που σήμερα επαγγέλλονται την αθηνοκεντρική ιδεολογία γιά τμήματα πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.
Στο μεταξύ, εμείς σαν αφελείς εσωτερικεύουμε ό, τι παράγει η Αθήνα, καθόμαστε στ’ αβγά μας και δε μιλάμε, γιά ν’ αποχτά τμήματα η Πάτρα και η κάθε Πάτρα και να μειώνει την ανεργία της σύμφωνα με το μοντέλο του Ρέθυμνου και των Ιωαννίνων.