Του Γιάννη Γιαννακόπουλου
Το Αιτωλικό υπήρξε το σπουδαιότερο από τα υφαντικά κέντρα της Δυτικής Ελλάδας.
Τα χαμηλά εισοδήματα από το παραδοσιακό ψάρεμα και τις λιγοστές μικροκαλλιέργειες δεν επαρκούσαν για να τα βγάλει πέρα η οικογένεια. Έτσι οι γυναίκες επιδόθηκαν στη τέχνη του αργαλειού. Δεν υπήρχε σπίτι στο Αιτωλικό να μην έχει αργαλειό. Οι υφάντρες του Αιτωλικού έκαναν θαύματα. Από τους αργαλειούς τους έβγαιναν σπουδαία κομμάτια, πραγματικά έργα τέχνης.
Και όταν ήλθε η κρίση, με την εισβολή των βιομηχανοποιημένων υφαντών, ο ΕΟΜΕΧ το 1975 έκανε μία προσπάθεια να διατηρήσει την παράδοση με το παραδοσιακό υφαντό. Συγκέντρωσε τις υφάντρες που απέμειναν και δημιούργησε ένα κέντρο παραγωγής. Η προσπάθεια αυτή κράτησε για μερικά χρόνια αλλά τελικά δεν άντεξε και οι αργαλειοί στο Αιτωλικό σίγησαν για πάντα.
Δείτε και το σχετικό βίντεο: