Οι στραβές που θα έρθουν και ο σύλλογος που μεγαλώνει απ' όλους!
Από το blog paneole
Το τελευταίο 15νθήμερο φαινόταν από… μακριά το αποτέλεσμα της Κυριακής. Από την Τρίπολη και μετά ο Παναιτωλικός πάτησε φουλ γκάζι. Παίζει σπουδαίο ποδόσφαιρο, προσφέρει θέαμα, είναι άκρως παραγωγικός (11 γκολ σε 4 ματς!!!) και κυριαρχεί στο γήπεδο. Οπότε δεν αποτελεί καμία έκπληξη η νίκη στην Κέρκυρα.
Φυσικό επόμενο ήταν με βάση όλα αυτά που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό και η αλήθεια είναι ότι μας αρέσει. Από την αρχή, ακόμη κι όταν η γκρίνια, η αμφισβήτηση και η ισοπέδωση κυριαρχούσαν σε μεγάλη μερίδα του κόσμου και δεν είχαν δώσει την θέση τους στην πίστη, την αισιοδοξία και την επιβράβευση, από αυτή εδώ την γωνιά λέγαμε το αυτονόητο.
Ότι αυτή η ομάδα και ποιότητα έχει και εμπειρία και βασικά ρόστερ για να κάνει «ομορφιές» εντός γηπέδου και βασικά να μην έχει κανένα πρόβλημα στον στόχο της παραμονής. Το βαρύ πρόγραμμα των πρώτων αγωνιστικών και οι σημαντικές απουσίες (όπως πχ Μπεχαράνο ή Βιγιαφάνιες) ήταν ελαφρυντικό που δεν «έψησε» κάποιους. Προτιμούσαν την… εύκολη οδό. Της απαξίωσης. Τώρα φυσικά είτε… εξαφανίζονται, είτε τα μαζεύουν, είτε κάνουν μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα.
Παναιτωλικοί είναι κι αυτοί όμως. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Κάθε άποψη είναι ευπρόσδεκτη. Απλά όταν μιλάνε από την αρχή της χρονιάς αυτοί που ξέρουν κάτι… παραπάνω από εμάς (παίκτες, προπονητής) ίσως καλό είναι να τους ακούμε. Όλοι τους μετά από κάθε καλό ή κακό αποτέλεσμα στα πρώτα ματς, έλεγαν το ίδιο «είμαστε μια νέα ομάδα, πολλοί νέοι παίκτες που θέλουμε να δέσουμε. Όταν γίνει θα δείξουμε καλό πρόσωπο».
Αυτό το πρόσωπο αρχίζει και φαίνεται μέσα στο γήπεδο. Έρχονται οι νίκες. Με καλή μπάλα που αυτό κι αν είναι βασικό. Προσοχή όμως. Καλό είναι να τα πούμε τώρα που είμαστε ως ομάδα στα… χάι μας. Ο Παναιτωλικός ούτε το πρωτάθλημα θα διεκδικήσει, ούτε Μπάγερν έγινε. Μακάρι να έκανε μόνο νίκες ως το φινάλε. Δεν θα κάνει όμως. Θα γκελάρει… Θα παίξει άσχημα, θα χάσει, θα φάει ξανά χαζά γκολ. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα και σε κάποια στιγμή της σεζόν θα συμβούν.
Εκεί όμως είναι όλη η μαγκιά. Εκεί χρειάζεται ξανά το χειροκρότημα. Η στήριξη, η ώριμη αντιμετώπιση, η αγάπη για την ομάδα κι όλα αυτά που ωραία είναι στα λόγια, αλλά το ζητούμενο είναι να γίνουν και πράξεις. Μέσα από κάθε κίνηση που γίνεται στο γήπεδο, στην εξέδρα, στο σχολείο, στο καφενείο, στον δρόμο χτίζεται ο νέος Παναιτωλικός. Όσο σημαντικό είναι ένα γκολ του Μορένο ή του Βιγιαφάνιες τόσο σημαντικό είναι να «κερδίζει» ο σύλλογος στο σχολείο κι έναν νέο φίλαθλο.
Όσο σπουδαία είναι μια επέμβαση του Ράφαελ, άλλο τόσο σπουδαίο είναι να αποφασίσει κάποιος από τον δρόμο ή το καφέ να βρεθεί στο γήπεδο και να χειροκροτήσει. Ο σύλλογος μεγαλώνει σε όλα του τα επίπεδα. Δεν τον μεγαλώνουν μόνο οι παίκτες, ο Κωστούλας ή ο Χάβος. Πρώτα τον μεγαλώνει και ο λαός του. Με τις πράξεις του και τις κινήσεις του που δείχνουν σεβασμό… Αυτά.
Καλή διακοπή και ραντεβού με τα Γιάννενα για να αποδείξουμε ξανά ότι είμαστε αφεντικό στα Δυτικά!
