«Οι κριτές του πληκτρολογίου»
Γράφει η Λαμπρινή Καλαβρουζιώτη*
Αδιαμφισβήτητα ένα μεγάλο κατόρθωμα ανά τους αιώνες για την εξέλιξη των κοινωνιών και για τους ανθρώπους τους ίδιους είναι τα δικαιώματα ελευθερίας γνώμης, έκφρασής της και η ελευθερία του Τύπου – Ενημέρωσης μακριά από τη λογοκρισία , που αμαύρωνε την έννοια της Δημοκρατίας. Το περασμένο έτος λοιπόν η δύναμη του Τύπου και η δυνατότητα Ενημέρωσης έφεραν στο φως περιπτώσεις κακοποίησης όπως δολοφονιών γυναικών από συντρόφους, συζύγους ή μέλη του οικογενειακού περιβάλλοντος και υποθέσεις διαρροής προσωπικών στιγμών με στόχο την εκδίκηση. Με αφορμή αυτή την δημοσιότητα γεννήθηκε το κίνημα #metoo.Oκόσμος ανταποκρίθηκε θετικά στη γενικότερη μεταστροφή που ξεκίνησε να συντελείται στην κοινωνία με αποτέλεσμα να ευαισθητοποιηθεί και να μην μένει άπραγη πλέον μπροστά σε τέτοια φαινόμενα.
Ζώντας, επομένως, στην εποχή της Πληροφορίας , της Επικοινωνίας και της Ελεύθερης Κριτικής μπορεί κανείς να εκφέρει άποψη και να σχολιάσει επίγεγονότων καιδημοσιεύσεων, τόσο σε σε ειδησεογραφικές-ενημερωτικές ιστοσελίδες όσο και στα κοινωνικά δίκτυα. Ωστόσο αυτό έχει δημιουργήσει ένα θλιβερό φαινόμενο. Κάθε άνθρωπος πίσω από την ανωνυμία που του προσφέρει το Διαδίκτυο σχολιάζει ,επικρίνει και επιτίθεται συχνά χωρίς όρια. Πόλωση, εκβιασμοί και υβριστικά σχόλια συμπληρώνουν το νοσηρό κλίμα που δημιουργείται ανάμεσα σε άγνωστα πρόσωπα. Όμως εδώ εγείρεται ένα σημαντικό ερώτημα. Είναι άραγε ορθό και υπό ποιές προϋποθέσεις να δίνονται στη δημοσιότητα γεγονότα και στοιχεία, τα οποία όμως βρίσκονται ακόμα υπό διερεύνηση από τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές; Σε μία εποχή που η έκθεση προσώπων – υπόπτων και η επίθεση σε αυτά είναι μία τακτικήπου προσβλέπειστην ευαισθητοποίηση υπέρ του θύματος αφήνοντας εκτεθειμένο έναν άνθρωπο (πιθανώς θύτη) που αν μη τι άλλο θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα αυτό, διότι με αυτό τον τρόπο παραβιάζεται πλήθος ποινικών και συνταγματικών διατάξεων τόσο του εσωτερικού όσο και του ευρωπαϊκού – διεθνούς δικαίου, αλλά και συνθηκών για τη προστασία της προσωπικότητας του ατόμου.
Είναι ίδιοντης ανθρώπινης φύσης να κρίνει συχνά επιφανειακά και να βγάζει βιαστικά ή αυθαίρετα συμπεράσματα. Η διαδικτυακή πραγματικότητα αποτελούσε ανέκαθεν πεδίο αντιπαραθέσεων. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, παρατηρώ διαδικτυακά σχόλια με χυδαίο ύφος και περιεχόμενο που ακροβατεί μεταξύ κατάρας και απειλής. Η διαφωνία σε μία δημοκρατική κοινωνία είναι σεβαστή και θεμιτή αλλά η προσβολή της προσωπικότητας, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και μορφή, δεν θα πρέπει να γίνεται ανεκτή. Και αυτό δεν παρατηρείται μόνο στις προαναφερθείσες περιπτώσεις που το λαϊκό αίσθημα δικαίου και απονομής δικαιοσύνης ξεχειλίζει αλλά και σε άλλα σημαντικά ζητήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πανδημία, που ο καθένας συμβουλεύει, προσβάλλει, διχάζει και πολλά ακόμα χωρίς κατάρτιση, επιχειρήματα και κριτική σκέψη.
Εν κατακλείδι, όλοι θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στο τι διαβάζουμε, τι και ποιόν εμπιστευόμαστε αλλά και στο πώς εκφραζόμαστε. Η αλήθεια πάντα έρχεται στο φως. Η Δικαιοσύνη, εάν μένει αμερόληπτη από κριτική και γνώμες, αποδίδεται και μπορεί να θριαμβεύσει. Γιατί δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έσφαλλε και παραπλανήθηκε προκειμένου να ικανοποιήσει το αίσθημα δικαίου και γνώμης του πλήθους χωρίς να διέπεται από μία ειλικρινή και εις βάθος χρόνου έρευνα αφαιρώντας ζωές, όπως τις αρχές του 1968 στην Υπόθεση του Δράκου της Θεσσαλονίκης με εξιλαστήριο θύμα καθώς έχει αποδειχθεί έναν αθώο.
*Ασκούμενη Δικηγόρος
Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου και Ενημέρωσης της ΟΝΝΕΔ Αιτωλοακαρνανίας
