Oι επιπτώσεις από τον "ανέμελο τσαμπουκά" του Βαρουβάκη

Γράφει ο Νίκος Φελέκης στο matrix24.gr

Δεν ξέρω αν η εικόνα δύο διαφορετικών κόσμων που ενεφάνισαν χθες στη συνέντευξη τύπου οι κύριοι Βαρουφάκης και Ντάϊσελμπλουμ είναι η καλύτερη δυνατή για τη χώρα. Θα φανεί από την εξέλιξη και κυρίως από την κατάληξη της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας που τώρα μόλις άρχισε.

Πάντως η είδηση περί σύγκρουσης που οδηγεί αναπόφευκτα στη ρήξη δεν νομίζω ότι βοηθάει την κυβέρνηση. Αντίθετα, μάλλον ευνοεί  εκείνη την πλευρά των εταίρων-δανειστών μας που θα ήθελε να τιμωρηθεί η “ανυπακοή” της Ελλάδας προκειμένου να σταλεί ένα μήνυμα και σε άλλους λαούς ότι οι υφιστάμενοι κανόνες του παιχνιδιού στην ευρωζώνη πρέπει να τηρούνται.

Και λέμε ότι την ευνοεί επειδή αυτή η πλευρά, η κυρίαρχη, μπορεί να επηρεάσει και να ελέγξει τους μηχανισμούς αφενός λήψης αποφάσεων στο εσωτερικό της, όπως η Κομισιόν, η ΕΚΤ, το Γιούρογκρουπ και αφετέρου διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και φυσικά μέσω όλων αυτών και τις διεθνείς αγορές.

Η ελληνική πλευρά, πέραν της γενικής συμπαθείας που εκφράζουν κάποιοι αρθρογράφοι και αναλυτές, αλλά και του ενδιαφέροντος που προκαλεί σε τμήματα του πληθυσμού άλλων χωρών το “φαινόμενο Τσίπρα” διαθέτει περιορισμένα μέσα επηρεασμού όλων αυτών των παραγόντων.

Με απλά λόγια τα αφεντικά της ευρωζώνης μπορούν με δηλώσεις αξιωματούχων, δημοσιεύματα ακόμη και αποφάσεις να διαμορφώσουν ένα τόσο αρνητικό κλίμα και ασφυκτικό πλαίσιο για τη χώρα που ενδεχομένως η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να αντέξει τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και πιθανότατα θα το κάνουν. Ενδεχομένως και άμεσα.

Ίσως δηλαδή να πυροδοτήσουν μηχανισμούς πιστωτικής ασφυξίας που ουσιαστικά θα μηδενίσουν το χρόνο, τον οποίον θεωρεί η ελληνική κυβέρνηση πως έχει για να διαπραγματευθεί πολιτικά είτε στη Σύνοδο Κορυφής είτε μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου οπότε και λήγει η παράταση που δόθηκε για την τελευταία αξιολόγηση του, τυπικά, υφιστάμενου Προγράμματος Προσαρμογής.

Ελπίζουμε αυτή την πιθανότητα ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να την έχουν σκεφθεί και να την έχουν συνυπολογίσει στην τακτική της “σιδερένιας διαπραγμάτευσης” που έχουν επιλέξει και να μην βρεθούν προ εκπλήξεων και τετελεσμένων που δεν θα μπορούν να διαχειριστούν.

Μπορεί, στο εσωτερικό, ορισμένοι να διατείνονται πως “επιτέλους, βρέθηκε κάποιος να τα βάλει με την τρόϊκα” όμως οι διαπραγματεύσεις έχουν δύο μέρη. Θα πρέπει λοιπόν να περιμένουμε για να δούμε τον αντίκτυπο που θα έχει στην άλλη πλευρά ο δημόσιος “ανέμελος τσαμπουκάς” του Βαρουφάκη στον Ντάϊσελμπλουμ.

Ελπίζουμε να ήταν μια προσεχτικά και συλλογικά σχεδιασμένη συμπεριφορά που εντάσσεται σ’ ένα συγκεκριμένο, λεπτομερειακά επεξεργασμένο και μεθοδικό πλάνο διαπραγμάτευσης και όχι μια ιδιότυπη προσωπική στάση που μπορεί να ερμηνευθεί με ψυχαναλυτικούς όρους. Ελπίζουμε να είναι το πρώτο. Διαφορετικά θα ήταν επικίνδυνο να έχει εκχωρηθεί η δυνατότητα και το δικαίωμα σε κάποιον ή σε κάποιους να παίξουν, για λόγους που δεν άπτονται του γενικού καλού, τη χώρα στα ζάρια.

Επίσης, ελπίζουμε να υπάρχει συναίσθηση του γεγονότος ότι, για πέντε χρόνια, το κράτος, στη σχέση του με τους δανειστές, είναι “μονταρισμένο” σ’ ένα συγκεκριμένο σχέδιο, πρωτίστως οικονομικής, λειτουργίας και η επιδιωκόμενη αλλαγή του από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει με αιφνίδια και ολική ανατροπή του μοντέλου, αλλά επί τη βάσει ενός εθνικού σχεδίου που θα λαμβάνει σοβαρά υπόψιν του αυτή την πραγματικότητα.

Πάντως, από τις πρώτες αντιδράσεις φαίνεται πως οι εταίροι-δανειστές μας θεωρούν πως η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν προσέρχεται στο τραπέζι του διαλόγου προκειμένου να βρεθεί μια νέα ισορροπία ή ακόμη και ένα διαφορετικό μίγμα στο Πρόγραμμα και τις πολιτικές που ασκήθηκαν μέχρι τώρα, αλλά να συζητηθούν εξ υπαρχής, ωσάν να ήμασταν στο 2010, οι κανόνες του ευρωπαϊκού παιχνιδιού στο θέμα του δανεισμού και της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Εξυπακούεται πως όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως ενστάσεων, θέλουμε και ευχόμαστε να αποδειχθεί τελεσφόρα για τα συμφέροντα της χώρας η στρατηγική της νέας κυβέρνησης. Εκτός από το μικρό τούτο ακρωτήρι της νοτιοανατολικής Μεσογείου το τέλος του δημοσιονομικού λοιμοκαθαρτηρίου το έχει ανάγκη και ολόκληρη η Ευρώπη. Εκείνο που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ακόμη και από την πλειονότητα των στελεχών και των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι είτε να παιχτεί η χώρα στα ζάρια είτε να επικρατήσει η αντίληψη του αποθανέτω μετά των αλλοφύλων…