Μπορεί να λέμε και εδώ στο Αγρίνιο ότι η κρίση ακόμη δεν έχει τελειώσει, μετά από δέκα χρόνια γεμάτα, αλλά πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε για πόσο σοβαρή, έως και δραματική εικόνα μιλάμε.
Και κυριολεκτεί η στήλη με την λέξη «εικόνα», αφού μερικές φωτογραφίες στη σειρά από μια από τις πιο χτυπημένες από την κρίση οδούς της πόλης δημιουργούν ένα πολύ δυσάρεστο αίσθημα. Πρόκειται για την οδό Δημοτσέλιου (ή Δήμου Τσέλιου όπως προτιμάται να λέγεται στις μέρες μας) ειδικά από την οδό Σουλίου μέχρι τα στενά της Κάσκαρη και της Γαλάνη.
Κυριολεκτικά δεν υπάρχει κατάστημα ανοιχτό, πλην ενός κέντρου τέχνης που αυτή την εποχή υπολειτουργεί κι ενός νέου καταστήματος που ανοίγει προς την Κάσκαρη. Το ανάλογο αίσθημα… ερημιάς βρίσκει κανείς και στο υπόλοιπο μήκος της προς την οδό Ηρώων Πολυτεχνείου, με την εξαίρεση ενός καινούριου γυμναστηρίου που τουλάχιστον δίνει μια σύγχρονη εικόνα. «Γράψε ότι έχει πολλά κλειστά μαγαζιά πλέον αλλά γράψε κι ότι ένας-δύο νοίκιασαν στην περιοχή μπας και ξανασηκωθεί», μας είπε ένας νεαρός που έκανε εργασίες.
Για όποιον δεν θυμάται, η περιοχή έσφυζε από ζωή και θεωρούνταν κέντρο-απόκεντρο μόλις πριν από μερικά χρόνια. Κάποιοι κρυμμένοι μέσα σε εμμονές βολεμένων δεν έχουν καταλάβει τι έγινε στο Αγρίνιο και την οικονομία του εδώ και δέκα χρόνια, με τα πέντε τελευταία να είναι ίσως ακόμη χειρότερα από τα πρώτα, σε ότι αφορά τα καταστήματα.
Καθώς τα βλέπεις και πιάνεται η ψυχή σου αναρωτιέσαι αν πραγματικά μπορεί τούτη η πόλη να ξανασηκωθεί στα πόδια της αν δεν υπάρξουν νέες δουλειές. Αλλά πώς, από πού, με ποιό σχέδιο και με ποιούς ανθρώπους;
η συντακτική αποκαρδιωμένη μονάδα