Ο Λ. Δακαλάκης μιλά για το "Βασούλα μόνη"
Συνέντευξη του Μεσολογγίτη σκηνοθέτη Λευτέρη Δακαλάκης στο portal PATRAS EVENTS με το αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό, με αφορμή την έναρξη των γυρισμάτων της ταινίας μικρού μήκους “Βασούλα μόνη”.
Πάντα πιστεύαμε πως οι ταινίες μικρού μήκους έχουν μεγάλη δύναμη… Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σας;
Περιποιεί ιδιαίτερη τιμή για μένα η πρόσκλησή σας να εκφραστώ μέσα από την ιστοσελίδα σας.
Σε ότι αφορά την δύναμη μιας ταινίας μικρού μήκους, αυτή βρίσκεται σ’ αυτό ακριβώς που λέει η ίδια η φράση. Στην δυνατότητα δηλ. που έχει ο δημιουργός να «εκφραστεί», με μεστό και εύστοχο τρόπο, στα λίγα λεπτά που έχει στη διάθεσή του. Σε αντίθεση με μια μεγάλου μήκους όπου υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος να «απλώθεί» η ιστορία, στη μικρού μήκους, ο δημιουργός πρέπει να είναι λακωνικός και πλήρης νοημάτων. Εκεί ακριβώς έγκειται και η «μαεστρία» τού δημιουργού.
Βασούλα μόνη – Vassoula sola from Lef Dakalakis on Vimeo.
Ένα επιπλέον δυνατό σημείο μιας μικρού μήκους είναι… ότι πάει παντού. Κυριολεκτικά. Μπορεί να προβληθεί από τα πλέον φημισμένα Φεστιβάλ (Κάννες, Κλερμόν Φεράν κλπ) στα διαγωνιστικά και μή μέρη, μέχρι τα συνοικιακά Φεστιβάλ που τελευταία ομορφαίνουν τα καλοκαιρινά βράδια σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Φιλοδοξια μας είναι να «εκφραστούμε» μέσα από τις σκηνές της ταινίας και το μήνυμά της να φτάσει και στην πιο μικρή κινηματογραφική γωνιά του κόσμου.
Αυτό που θα δούμε είναι η “σκληρή πραγματικότητα” της επαρχίας;
Όταν έδωσα την ιστορία της Λένας Ζαχαριάδου στους συνεργάτες μου στην Ελβετία που προέρχονται από διάφορες χώρες του κόσμου, διαβάζοντάς την, όλοι τους αναγνώρισαν μια παρόμοια κοντινή τους ιστορία που είτε είχαν ακούσει είτε είχαν βιώσει. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα πως η επαρχία έχει μια άλλου είδους «σκληρή πραγματικότητα». Πολλοί την λένε ταμπού, άλλοι την εξωραΐζουν ως ήθη και έθιμα. Άλλοι, απλά, ως «πρέπει». Και όσο κατεβαίνουμε προς την Μεσόγειο, τόσο περισσότερο η «γειτονιά» μάς συνοδεύει.
Με την ιστορία θα ταυτιστούν αρκετοί άνθρωποι πιστεύετε; Η “βασούλα μόνη”, σίγουρα δεν πρέπει να είναι τόσο μόνη όσο νομίζει…
Σοκάρει η δραματουργική εξέλιξη της ιστορίας και δεν είναι λίγα τα σημεία που πολλοί από εμάς θα αναγνωρίσουμε ή θα ταυτιστούμε. Η «Βασούλα» είναι μια από ‘μας, εγώ, εσύ… Εγκλωβισμένη σε μια ψυχική καταπιεση με αφετηρία το «πρέπει» και χωρίς πια στόχο ζωής, με την απουσία της πραγματικής αγάπης και της ανταπόδωσης. Θα μπορούσε να είναι η ίδια η Ελλάδα, όπως πολύ επιτυχημένα ο Μανώλης Μαυροματάκης την παρομοίασε. Η Βασούλα, ξεκινώντας μια πορεία από τη μοναξιά της πόλης μέχρι την επαρχία των παιδικών της χρόνων, λυτρώνεται μέσα από ένα έντονο συναισθηματικό γεγονός και ο ομφάλιος λώρος κόβεται οριστικά. Η ελευθερία της λοιπόν γίνεται δρόμος ανοιχτός και τίποτα δε θα την γυρίσει πίσω.
Υπάρχουν βλέψεις για μια κινηματογραφική ή τηλεοπτική ταινία;
Το σενάριο της επόμενης ταινίας, μεγάλου μήκους αυτή τη φορά, είναι ήδη έτοιμο και ξεκινάμε την προετοιμασία με το τελευταίο “ciak” της κλακέτας της Βασούλας. Με γυρίσματα σε Τουρκία, Ελβετία, Γαλλία και Ελλάδα στην Πάτρα αλλά και στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Ι. Π. του Μεσολογγίου.
Πως βλέπετε τα πράγματα στον ελλαδικό χώρο; Υπάρχουν προοπτικές για καλές παραγωγές; Είναι το μεγάλο πρόβλημα των περισσοτέρων τo κόστος;
Η Ελλάδα έχει ένα κατακπληκτικό κινηματογραφικό υλικό, έμψυχο και άχυψο. Έχει δυνατά μυαλά με ευρύτητα πνεύματος και όρεξη για δουλειά που όμως τα έχει κλειδώσει στο κλουβί τους. Και παρά την οικονομική αβεβαιότητα, η «βραδυκίνητη» Ελλάδα κυριαρχεί στο κινηματογραφικό στερέωμα. Ενθαρρυντικό επίσης είναι και το γεγονός ότι σήμερα όλο και περισσότερος κόσμος «πάει κινηματογράφο».
Το σοβαρότερο πρόβλημα για μένα είναι η «κρίση εμπιστοσύνης» των ξένων παραγωγών προς εμάς. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια έχουν γκρεμιστεί σχέσεις εμπιστοσύνης ετών. Θεωρώ πως, όταν η τέως Υφυπουργός Πολιτισμού δήλωνε πως ήθελε να κάνει την Ελλάδα «Μέκκα του κινηματογράφου», μάλλον θα είχε πολλά χρόνια να περάσει έστω απ’ έξω από γραφείο κινηματογραφικού παραγωγού.
Ποια ήταν η πιο μεγάλη πρόκληση στην πορεία σας; Ξέρουμε πως έχετε κάνει αρκετά πράγματα αλλά ποιο είναι αυτό που θυμάστε σαν δυσκολία;
Όπως προανέφερα, συνεργάζομαι με ανθρώπους από πολλές χώρες με διαφορετικές αντιλήψεις ο καθένας, στάση ζωής, αντιμετώπιση της καθημερινότητας κλπ. Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα λοιπόν ήταν και παραμένει να μεταδώσω στους συνεργάτες μου την έννοια της ελληνικής λέξης «φιλότιμο» και την διαφορά της από οποιαδήποτε άλλη λέξη ή έννοια. Είναι κάτι το μοναδικό.
Έχετε αναφέρει τον Θ. Αγγελόπουλο σε συνεντεύξεις σας, είναι ο σκηνοθέτης που θαυμάζετε και γιατί;
Μικρό παιδί είχα δει στην τηλεόραση τον «Θίασο» του Θ. Αγγελόπουλου και μου είχε απωτυπωθεί η χαρακτηριστική σκηνή που γυρίστηκε στον τότε σιδηροδρομικό σταθμό του Μεσολογγίου και που έμελλε να γίνει εξώφυλο της ταινίας. Η σκηνή λοιπόν αυτή με συνόδευε και με συνοδεύει ακόμα, με τον προβληματισμό τί άρα γε να ήταν αυτό που κέντρισε την φαντασία του Αγγελόπουλου ώστε να «στήσει» εκεί αυτήν τη σκηνή; Αυτό το ερώτημα αποτέλεσε την αφετηρία του δέους μου προς τον Αγγελόπουλο. Μελετώντας ξανά και ξανά τις ταινίες του, ο για πολλούς «ανεξήγητος» και δυσνόητος Αγγελόπουλος, έγινε για μένα αφετηρία τρόπου σκέψης και εσωτερικής αναζήτησης.
(Δράττομαι της ευκαιρίας να εκφράσω τη λύπη μου για την παντελή αδιαφορία για το κτήριο του Σ.Σ. στο Μεσολόγγι. Το κτήριο που έγινε «κινηματογραφικός σταθμός» για ολόκληρο τον κόσμο και σφραγίδα του Αγγελόπουλου, στο σημείο ακριβώς όπου στα 1826 έγινε η «Έξοδος του Μεσολογγίου», κατέληξε ερείπιο της νεώτερης ιστορίας.)
Αν κάνατε ένα ντοκιμαντέρ καθαρά για την Πάτρα, τι θέμα θα είχε;
Η Πάτρα δεν έχει ανάγκη από άλλα ντοκυμαντέρ. Είναι από μόνη της ένα ποίημα, μια κινηματογραφική ταινία που συνεχώς εξελίσεται. Η Πάτρα έχει ανάγκη από «σωστή διανομή» .
