Νίκη Φούντα: “Πότε δεν μάθαμε να συζητάμε…”

“Δυστυχώς ο κοινοβουλευτισμός βουλιάζει, απαξιώνεται λίγο ακόμη” αναφέρει σε σχόλιο της στο facebook η πρώην βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας της ΔΗΜΑΡ και στέλεχος του “Ποταμιού” Νίκη Φούντα, παρατηρώντας τις πολιτικές εξελίξεις.

Κάνει λόγο για κινήσεις βουλευτών που προκαλούν αποστροφή, ενώ εκφράζει την άποψη της για την Συμφωνία των Πρεσπών που διαπιστώνει πως έχει “σοβαρές ελλείψεις”.

Παράλληλα επισημαίνει το ζήτημα της έλλειψης εθνικης συνεννόησης στο μείζον εθνικό αυτο θέμα.

Γράφει συγκεκριμένα:

“Το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε βουλευτή να αποφασίζει και να πράττει κατά συνείδηση πνίγεται όλο και περισσότερο. Ιδεολογίες ξεθολώνουν λίγο ακόμη και τείνουν να εξαφανιστούν. Διαγραφές.

Αλλαξοκωλιές και σκαμπανεβάσματα -όχι συνειδήσεων απλά- προκαλούν αποστροφή.

Άντρες που μέχρι χτες αγκαλιάζονταν και φιλιόντουσαν πλέον να ορκίζονται ως εθνικοί εχθροί -βλέπε “Μπούλης” με τον “εξαφανίζω τα πάντα στο πέρασμά μου αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” Πρωθυπουργό-.

Μεγάλα κόμματα αλλάζουν στάση σε φόντο μικροπολιτικής και στείρας αντιπολίτευσης -βλέπε Κυριάκος- τη στιγμή που θα έπρεπε να παλεύουν να αλλάξουν βασικούς όρους της συμφωνίας ως όφειλαν, όπως σχετικά με την ταυτότητα και την ιθαγένεια. Μεγάλες αποφάσεις θυσιάζονται στον βωμό των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.

“Εγκλήματα” -όπως το να ρίχνεις χημικά σε μια ειρηνική πορεία, είτε αυτή είναι “αριστερή” είτε “πατριωτική”, αν και οι δυο όροι είναι λάθος- ερμηνεύονται κατά το δοκούν σε κάθε περίσταση και προκαλούν τουλάχιστον αηδία οι φτηνές δικαιολογίες αλλά και το θράσος ενίοτε που τις ακολουθεί…

Ήμουν υπέρ του να βρεθεί μια συμφωνία για το Μακεδονικό. Όσοι έχουμε ζήσει στο εξωτερικό ξέρουμε πως δυστυχώς αυτό ήταν ένα θέμα που υπήρχε μόνο στη δική μας ατζέντα.

Για όλους τους άλλους οι Σκοπιανοί είναι Μακεδόνες -ακόμη και στις Βρυξέλλες, στο Ευρωκοινοβούλιο, αναγκάστηκα να ζητήσω σε συζήτηση να αλλάξει το όνομα του κράτους μπροστά στη σκοπιανή συνάδερφο.

Η συμφωνία όμως αυτή δεν είναι καλή, έχει σοβαρές ελλείψεις. Μεγάλη μόνη της κατάκτηση η αλλαγή στο Σύνταγμα των Σκοπίων. Σαν να παραβλέφθηκε πως έρχεται σε μια στιγμή που οι άλλοι την έχουν ανάγκη, αλλά όχι εμείς. Και αυτό δεν το αξιοποιήσαμε όπως θα έπρεπε.

Αν , Αν , Αν … αν υπήρχε μια εθνική εξωτερική πολιτική που θα είχε χτιστεί πάνω σε εθνική συνεννόηση, πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα. Και πόσο πιο σοβαροί και αξιόπιστοι και σε επίπεδο διεθνές εμείς…

Είμαστε μια χώρα που ποτέ δεν έμαθε να συζητά. ποτέ δεν έμαθε τι είναι κοινό καλό και τι είναι εθνικό συμφέρον. Πόσο μάλλον τι είναι δημοκρατία.

Κάποιοι ακόμη πιστεύουμε πως στα δύσκολα αλλά και στα μεγάλα εθνικά θέματα υπάρχει μόνο ένας δρόμος: η εθνική συνεννόηση. Πριν όμως. Προτού.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά δεν είμαι αισιόδοξη. Άλλωστε ξέρω πως -και σε αυτό- είμαι κατά πάσα πιθανότητα πάντα μια θλιβερή μειοψηφία. Θλιβερή…”