Άποψη

"Μπορεί να φυτρώσει ο σπόρος στο έδαφος της παρακμής;"

koi-paligeorgos
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος – μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας

Οι πολιτικές δυνάμεις φαίνονται απενεργοποιημένες…


Η Ευρώπη και συνολικά ο δυτικός κόσμος (συμπεριλαμβανόμενης και της Ιαπωνίας) ζει μια παρακμή, που το μέγεθός της, ίσως, και οι πιο απαισιόδοξοι αναλυτές του καπιταλισμού δε μπόρεσαν να προβλέψουν.

Είναι γνωστό επίσης πως χώρες, όπως η Κίνα (τώρα με σύγχρονο {α}ταξικό καπέλο τάχα) και η Ρωσία (με εκσυγχρονισμένο τσαρισμό πλέον), παρ’ ότι  ισχυρίζονταν πως είχαν την εμπειρία και την ευκαιρία να μελετήσουν, να βελτιώσουν, να βαθύνουν και να  εξελίξουν  το σοσιαλισμό, τον εγκατέλειψαν ως κατάρα και  παρ’ όλη την παταγώδη παρακμιακή κατάληξη του μεταπολεμικού καπιταλισμού, οδεύουν προς αυτόν με άφατο ενθουσιασμό, ως οι μόνοι Σωτήρες του!

Μια πρόχειρη ματιά δείχνει ίσως πως η ανθρωπότητα οδηγείται από αυτούς που κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου σε μια άνευ προηγουμένου δυστυχία, σε μια ανυπολόγιστη καταστροφή! Και φαίνεται από πρώτη ματιά ότι αυτή η περιπέτεια δεν μπορεί να έχει άλλη κατάληξη, καθώς η πολιτική δύναμη έχει απομακρυνθεί από τις κοινωνίες και το λαϊκό παράγοντα και είναι αποκλειστικό εργαλείο των πανίσχυρων του οικονομικού πλούτου.

Ζούμε άραγε  μια φάση αυτής της αναπότρεπτης εφιαλτικής περιπέτειας ή πρόκειται για ένα προσωρινό κύκλο της  καπιταλιστικής (ούτως ή άλλως) πορείας; Ποιος είναι τόσο σοφός που μπορεί να δώσει με βεβαιότητα μια διαφωτιστική απάντηση; Αν αποφύγουμε να μπλέξουμε σε θεολογικές συζητήσεις και μείνουμε στα ανθρώπινα, αυτήν την απάντηση μάλλον δεν μπορεί να τη δώσει κανένας.

Η παραμυθία των πολιτικών τσαρλατάνων, που διαρκώς τάζουν με βεβαιότητα στον ευκολοπλάνευτο λαό και πάντα προδομένο, παρ’ ότι ως εργαλείο ψηφοθηρίας είναι διαχρονικά αποτελεσματικό, όσο αφορά στην ουσιαστική θεώρηση της ζωής, δεν είναι τίποτε άλλο από απάτη και εξοστρακισμός της απλής λογικής.

Μέχρι σήμερα στο διάβα των δεκαετιών του 20ου αιώνα και των 17 χρόνων του 21ου δε φαίνεται η λογική της διαλεκτικής, της δημοκρατίας και του διαρκούς πνευματικού αγώνα, να διαποτίζει τις πολιτικές δυνάμεις που (θεωρητικά) ασπάζονται τον ουμανισμό(ανθρωπισμό), έτσι ώστε να πείσουν ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις να αντισταθούν στην παρακμή και να αναζητήσουν και να πραγματώσουν μια δίκαιη ζωή!

Κάπου κάνουμε λάθος ή λάθη…

Αν παραλλάξουμε τη διατύπωση του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ, που λέει ότι «με περιορισμένα μέσα προσπαθούμε να καλύψουμε απεριόριστες ανάγκες» και πούμε αντ’ αυτού «με περιορισμένες γνώσεις(και περιορισμένη σκέψη), προσπαθούμε να δώσουμε απαντήσεις στα πάντα», ίσως αποφύγουμε τη χαοτική κι ακατάσχετη πολιτικοφιλοσοφική απεραντολογία. Ίσως έτσι παραδεχτούμε τα λάθη μας, ίσως έτσι κατανοήσουμε το πόσο λίγα γνωρίζουμε, ίσως έτσι προσγειωθούμε…

Η σύγχρονη πολιτική στην Ελλάδα

Σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις που είναι αναγνωρίσιμες στην Ελλάδα θα μπορούσαν για ευκολία της «συζήτησης» να χωριστούν σε τέσσερις κατηγορίες.

1η) ΣΥΡΙΖΑ & ΑΝ.ΕΛ., Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ε.Κ. Ποτάμι, που εκφράζουν ότι πιο καθεστωτικό, συντηρητικό, μνημονιακό και αντιλαϊκό συμβαίνει στη χώρα, αδιάφορα αν αυτό οδηγεί σε τραγικά αδιέξοδα τη χώρα, την οικονομία κι ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία. Αυτές οι δυνάμεις με τυφλή υπαλληλική πολιτική  συμπεριφορά, απλά εκτελούν εντολές των αφεντικών τους, υποδουλώνοντας την Ελλάδα.

2η) Χρυσή Αυγή: Η φασιστική πολιτική έκφραση, που ως  εφεδρεία  του συστήματος  εμφανίζεται κάθε φορά για να σκορπίσει τρόμο σε όσους αναζητούν λύση στα ζέοντα προβλήματά τους, υπερασπίζοντας (η Χ.Α.) το ίδιο το σύστημα(ποτέ δε θα τα βάλει με τους ζάπλουτους, αλλά θα τους υποστηρίζει φανατικά-εξ άλλου από αυτούς τα παίρνει).

3η) Το ΚΚΕ που κρατάει μια σταθερή δύναμη, αλλά μόνο για σταθερή αναπαραγωγή της και συντήρησή της  μέχρι η αργοπορούσα νομοτέλεια να του «κλείσει το μάτι, ότι έφτασε η ώρα της λαϊκής επανάστασης», μετά από 500 ή 1000 χρόνια. Το ΚΚΕ ως συγκροτημένη πολιτική δύναμη, με τεράστια ιστορική ευθύνη,  όχι μόνο θα έπρεπε να στέρξει σ’ ένα ευρύ πολιτικό διάλογο για συνεννόηση και Μετωπική  συμπόρευση με άλλες αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις σε κινηματικό και πολιτικό επίπεδο, αλλά θα όφειλε πρώτο αυτό το ίδιο να αναλάβει μια τέτοια πρωτοβουλία. Ο ισχυρισμός ότι ήδη έχει δημιουργήσει μέτωπο με τον εαυτό του(ΠΑΜΕ), μόνο πικρή θυμηδία προκαλεί. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ δυστυχώς  δεν προχωρά σε μια σύγχρονη ανάγνωση της πραγματικότητας, αλλά μένει στο αναγνωστικό της πρώτης κομματικής βιβλιοθήκης.

4η) ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΛΑ.Ε.), ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Πλεύση Ελευθερίας. Είναι οι δυνάμεις που θα μπορούσαν και θα όφειλαν να προσπαθήσουν με ειλικρίνεια στη συγκρότηση ενός πλατιού κινηματικού και πολιτικού μετώπου, αλλά, πλην της ΛΑ.Ε.,  μεμψιμοιρούν για ζητήματα υποδεέστερης  σημασίας. Φαίνεται καθαρά (όπως και στην περίπτωση του ΚΚΕ) ότι υπάρχει αδυναμία να προσδιοριστεί με σαφήνεια ο πολιτικός στόχος. Όμως η κοινωνία αυτό το μέτωπο αναζητά για να πορευτεί προς εναλλακτική πολιτική λύση. Κάποιοι, ενώ το ξέρουν πως ο (πραγματικός) σοσιαλισμός δε γίνεται με μια κίνηση ματ, άλα σκάκι, επιμένουν να βάζουν στα ζητήματα μετώπου θέματα που ούτε οι ίδιοι, ούτε κανείς άλλος τα έχει λυμένα.

Ο σύγχρονος πολιτικός στόχος

Είναι σαφές ότι πάντα θα υπάρχουν κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που θα υπηρετούν το υπάρχον οικονομικό-κοινωνικοπολιτικό σύστημα, δυνάμεις που ωθούνται από συγκεκριμένα συμφέροντα, αλλά και δυνάμεις που δε μπορούν να σκεφτούν αλλιώς, πέρα απ’ συμβαίνοντα.

Σαφές είναι επίσης ότι πάντα θα υπάρχουν κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που θα αμφισβητούν το σύστημα της αδικίας, που θα αγωνίζονται  και θα οραματίζονται ένα δικαιότερο κόσμο και θα παλεύουν να τον πραγματώσουν.

Η επιθυμία για  ολοένα δικαιότερο κόσμο(ίσως αυτόν κάποιοι τον λένε σύγχρονο ή επίκαιρο σοσιαλισμό ή άλλοι δεν τον έχουν ονομάσει ακόμα) κι ο διαρκής πολιτικός και πνευματικός αγώνας γι’ αυτόν είναι οι πηγές απ’ όπου μπορούμε ν’ αντλήσουμε θέσεις για την πολιτική μας πορεία. ΕΤΟΙΜΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Δε φτάνουν σήμερα οι παλιές προσεγγίσεις. Ας ξεσκονίσουμε τις βιβλιοθήκες μας, ας δούμε τις νέες σκέψεις, ας βγούμε στο φως της μέρας, να δούμε την πραγματικότητα, να βρούμε λύσεις.

Ο καπιταλισμός μπορεί να είναι σε παρακμή, μα δε σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός καρτερεί έξω απ’ την πόρτα μας. Ίσως αργήσει ο (άγνωστος)σοσιαλισμός να φανεί, ίσως αργήσει ο καπιταλισμός να πεθάνει! Μέχρι τότε, τι; Μέσα στην παρακμή, όμως,  ένας καινούργιος σπόρος μπορεί να φυτρώσει! Ας είμαστε σε κίνηση!

Σήμερα  η Ελλάδα είναι υπόδουλη στην τράπεζα της Φρανκφούρτης(ΕΚΤ) και στο Δ Ράϊχ. Οφείλουμε να την απελευθερώσουμε. Οι προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις,  που προσβλέπουν σ’ ένα δικαιότερο κόσμο, οφείλουν να συντονιστούν, να συγκρουστούν με την Ε.Ε., που έχει από χρόνια μετατραπεί σε ένα δίκτυο γερμανικού ελέγχου και στραγγαλισμού των ελεγχόμενων οικονομιών της ευρωζώνης! Να σπάσει ο κλοιός της ευρωζώνης, έτσι ώστε το εθνικό νόμισμα να αποτελέσει προϋπόθεση για τον έλεγχο του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, αποτίναξη του θανατηφόρου βρόγχου του  χρέους  κι αφετηρία για πολιτικές που θα ανακουφίσουν την Ελληνική κοινωνία.

ΑΥΡΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ & ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ  ΣΤΟΧΟΥΣ!

Advertisements

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO
aluxal web banner new logo Τοπική Διαφήμιση
pap tsalafouti cake 1000x563px Τοπική Διαφήμιση

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Διαβάστε Επίσης

Back to top button