Λεωνίδας Κακούρης: Ένας γνήσιος Αιτωλοακαρνάνας από την Ορεινή Ναυπακτία

Ο Λεωνίδας Κακούρης είναι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς με ρόλους που τον έκαναν ξεχωριστό αν και όχι ανάλογα γνωστό στο ευρύ κοινό.

Το 2019 ίσως να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να κάνει μια τετραπλή επιτυχία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στις “7 αναζητήσεις “. Στο Θέατρο Άλμα υποδύεται έναν άστεγο στον «Κάτω Παρθενώνα» του Μηνά Βιντιάδη, στον κινηματογράφο στο ρόλο του Τσιτσάνη στην “Ευτυχία” που σπάει ταμεία, και στην τηλεόραση στις “Άγριες Μέλισσες” στον εκπληκτικό ρόλο του Δούκα, κάνει ρεκόρ τηλεθέασης.

Με αφορμή δημοσιεύματα για την καταγωγή του από την Αιτωλοακαρνανία γενικά αναζητήσαμε πρόσθετες πληροφορίες πού μας φανέρωσαν ότι ο Λεωνίδας Κακούρης είναι ένας γνήσιος Αιτωλοακαρνανίας και από τους δύο γονείς του .

Ο ίδιος ο Λεωνίδας Κακούρης είχε την καλοσύνη να απαντήσει σε μήνυμα μας «Σας ευχαριστώ πολύ… Ναι το χωριό της μητέρας μου είναι το Λιβαδάκι…».

Το “κουβάρι” των αναζητήσεων ξετυλίγεται σε γνώριμα πλέον μονοπάτια. Ο πατέρας του, Ηλίας Κακούρης είχε καταγωγή από την Μακριά Λογγά (κοντά στο Λαμπίρι στο δρόμο για Προυσό) που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα με το ταξί του σε ηλικία 47 ετών, ζούσε στο Καινούργιο. Η μητέρα του η Αγγελική Παπαχρήστου, του Νικολάου με καταγωγή από το Λιβάδακι της Ορεινής Ναυπακτίας ζούσε στην Αβόρανη.

Στο Καινούργιο έζησε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια όταν γύρισε από την Γερμανία. Ο ίδιος περιγράφει σε πρόσφατη συνέντευξη του:

“Δεν μεγάλωσα εύκολα. Ήμουν παιδί μεταναστών -οι γονείς μου δούλευαν σε εργοστάσιο στην Γερμανία- στην Γερμανία γεννήθηκα. Πολύ γρήγορα όμως, σε ηλικία δύο ετών γύρισα στο χωριό. Είμαι από το Αγρίνιο –ο πατέρας μου από το Καινούργιο και η μητέρα μου από την Αβόρανη. Έμενα σε συγγενείς, κι αυτό ήταν δύσκολο στην αρχή. Με τους γονείς και την αδελφή μου ενωθήκαμε πολύ αργότερα, όταν ήρθαμε όλοι στην Αθήνα, πήγαινα Πέμπτη δημοτικού.

Η αδελφή μου πέθανε όταν εγώ ήμουν δεκατριών ετών –ήταν εννέα. Την είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο χωριό, την είχαν πάει στο νοσοκομείο εκεί, δεν είχε γίνει σωστή αντιμετώπιση…. Λίγο καιρό μετά άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα επιληψίας, σπασμούς, μέχρι που μπήκε στο Αγία Σοφία και δεν βγήκε ποτέ. Αργότερα σκοτώθηκε ο πατέρας μου σε τροχαίο.

Έχω βιώσει κι άλλα, άγρια, πράγματα. Η θεία μου, με την οποία είχα μείνει μαζί όταν ήμουν μικρός, πέθανε μετά από λίγο καιρό. Επίσης ήταν δύσκολα στο σχολείο, οι αλλαγές. Μόλις γινόμουν μέλος μιας μικρής κοινωνίας, έφευγα για αλλού. Κι αυτό γιατί κάθε χρόνο σχεδόν με κρατούσε και άλλη θεία που έμενε σε άλλο χωριό, για να μοιραστεί λίγο όλο αυτό.

Όταν γύρισαν πια οι γονείς και η αδελφή μου μείναμε στα Πατήσια. Εκεί τέλειωσα το σχολείο. Πρώτα ήταν ο χαμός της αδελφής μου. Στα δεκαπέντε μου χώρισαν οι γονείς μου. Στα 18 μου σκοτώνεται ο πατέρας μου. Την ημέρα που έμαθα ότι μπήκα στο Πανεπιστήμιο, πήγα να του το πω και πριν ανέβω στο σπίτι με έπιασε ο καφετζής από κάτω και μου το είπε…”