Υπάρχει γνωστός εκλεγμένος στα τοπικά πράγματα που έχει το εξής συνήθειο: όταν δεν σε γουστάρει και περνάς δίπλα του μουρμουράει. Τι μουρμουράει; “Ου ρε καρ…”, “όξω(!) ρε από δω, ούστ!”, ενώ ενίοτε φτάνει και σε σημείο να φτύνει(!) στο έδαφος βλέποντας πρόσωπα που δεν τα πολυσυμπαθεί.
Πραγματικά είναι από τα πιο διασκεδαστικά σκετσάκια που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς, αν ξεπεράσει το γεγονός ότι κάτι τέτοια δείχνουν ανάγκη για υποστήριξη της προσωπικότητας και της ψυχολογίας εκείνου που τα διαπράττει. Κάποιοι από τους παλιότερους θυμούνται άλλες εποχές που δεν υπήρχε η πολιτική ορθότητα και σαν παιδάκια κράζαμε άλλα παιδάκια με φωνές όπως “γύφτος!”, ή “βλάκας!”, μέσα στη μέση του δρόμου.
Φαίνεται ότι δεν μεγαλώνουν όλοι ταυτόχρονα. Σε κάθε περίπτωση όμως τέτοιες συμπεριφορές έχουν λυθεί από τη σοφία της νέας διαφημιστικής επιτυχίας που έλυσε δια παντός τέτοια ζητήματα με το απόφθεγμα: “Κράζεις; Θαυμάζεις!”…
