Την Κυριακή μαζί με το Πρώτο Θέμα το σπουδαίο μυθιστόρημα της Ιουλίας Ιωάννου «Ασημένια Μάτια»
To μυθιστόρημα της Ιουλίας Ιωάννου «Ασημένια Μάτια» την Κυριακή μαζί με το Πρώτο Θέμα.
Ένα τυχαίο, απροσδόκητο ερωτικό πάθος παρασύρει δύο ανθρώπους σε μια μαγική περιπέτεια. Η αναζήτηση ενός χαμένου θησαυρού και μια προφητεία θα τους φέρουν κοντά στην καταστροφή. Κι όμως, ο μύθος βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.
«Δεν μιλούσαμε, δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτόν, αλλά ένιωθα μια επιθυμία πρωτόγνωρη να με παραλύει» γράφει η Ιουλία Ιωάννου καθώς πλέκει το μύθο στο συναρπαστικό της μυθιστόρημα. Και συνεχίζει ανεβάζοντας τη συναισθηματική ένταση ως εξής: «Δεν φοβόμουν, ήθελα να ζήσω την τρέλα της στιγμής. Τον άφησα να οδηγήσει τα δάχτυλά του σε όλο μου το κορμί. Με χάιδευε παντού, με έσφιγγε στην αγκαλιά του. Η ανάσα του ήταν καυτή, γεμάτη πόθο, γεμάτη έρωτα. Αφέθηκα να οδηγηθώ στο άγνωστο, με μια υπερδιέγερση τόσο δυνατή, που δεν μπορούσα να πω λέξη. Δεν αντιδρούσα παρά μόνο ένιωθα. Εκείνος συνέχιζε το ταξίδι του στο σώμα μου, έβγαλε τα ρούχα μου βιαστικά και με κράτησε ολόγυμνη στην αγκαλιά του. Άρχισε να μου ψιθυρίζει λόγια λατρείας, σαν να με ήξερε από πάντα, σαν να με έψαχνε μια ολόκληρη ζωή. Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα όλο και περισσότερο στη δίνη των συναισθημάτων μου, σαν κύμα που παρασέρνει ό,τι βρει στο πέρασμά του».
Ο έρωτας και ο θάνατος ορίζουν το πεδίο όπου ζουν και δρουν τα μέλη μιας οικογένειας στην ελληνική ύπαιθρο. Οι συνθήκες ζωής είναι σκληρές -και η μοίρα τους ακόμη σκληρότερη. Είναι όμως τα μυστικά που θα συνθέσουν το δρομολόγιο της ιστορίας, από αποκάλυψη σε αποκάλυψη, από ανατροπή σε ανατροπή. Ως το τέλος -που θα έρθει ισοπεδωτικό και απροσδόκητο.
ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΜΑΤΙΑ
Ένας έρωτας γεννιέται στη φαντασία και μπλέκει την πραγματικότητα με τα όνειρα…
Μια προφητεία…
Ένας αμύθητος θησαυρός…
Δυο άνθρωποι γεννημένοι για ένα σκοπό, να ζήσουν ένα συγκλονιστικό έρωτα και να λύσουν μια κατάρα με την ένωσή τους… μέσα όμως από μεγάλο πόνο και αναγκαστικό χωρισμό…
Πώς ξεκίνησαν όλα;
Και πώς θα τελειώσουν;
Πού αρχίζει η φαντασία και πού τελειώνει η πραγματικότητα;
Ή γίνεται το αντίστροφο;
