Ο θανάτος του πρώην προέδρου του Νομαρχιακού Συλλόγου ΑμέΑ «Ελπίδα» Θεόδωρου Μαδιά επανέφερε στο προσκήνιο ένα πολύ παλιό ζήτημα: τις συνθήκες ζωής στις ελληνικές φυλακές. Η δικαιοσύνη είχε κρίνει και, παρά την διαφορετική γνώμη που είχαν πολλοί λόγω της προσφοράς του στο αναπηρικό κίνημα, είχε αποφασίσει την φυλάκισή του. Αλλά ο άνθρωπος είχε καταδικαστεί σε μια συγκεκριμένη ποινή και σήμερα ενώσεις ΑμεΑ και πολίτες καταγγέλλουν ότι αν οι συνθήκες στη φυλακή ήταν διαφορετικές ίσως να ζούσε.
Έπρεπε, λοιπόν, πέρα από την αναγνώριση της κοινωνικής του δράσης, που σε μια σοβαρή χώρα θα μετρούσε καταλυτικά ακόμη και στην απόφαση, να διασφαλιστεί η υγεία του. Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό σε χώρους που απλά αγνοούν ότι υπάρχουν άνθρωποι με αναπηρίες; Πως μπορείς να “σωφρονίσεις” κάποιον όταν ο χώρος που έχεις φτιάξει είναι απλά για να τον κρατά εκτός κοινωνίας;
Τώρα είναι αργά για τον Θ.Μαδιά αλλά ας παραδειγματιστεί το αρμόδιο υπουργείο και οι κρατούντες για τις επόμενες ζωές που θα χαθούν από ένα ισοπεδωτικό σύστημα.
η συντακτική μονάδα
