Kαλύβια: Η όμορφη ιστορία της πολύτεκνης οικογένειας Αναστασίου!
Τους αποκαλούν «ραχοκοκαλιά του κοινωνικού ιστού» και «αντίδοτο στο δημογραφικό πρόβλημα». Ο λόγος για τους πολύτεκνους, που στη χώρα μας αποτελούν απλώς μια μικρή μειονότητα. Η φιλοσοφία ζωής έχει αλλάξει και μαζί και ο οικογενειακός προγραμματισμός.
Για τις παλαιότερες γενιές, ο αριθμός των παιδιών σε μια οικογένεια ήταν δείκτης ευτυχίας, οι σύγχρονοι όμως Έλληνες που ασπάζονται τη ρήση, στην πράξη αποτελούν μειονότητα.
Διαβάστε στη συνέχεια την όμορφη ιστορία της πολύτεκνης οικογένειας Αναστασίου…
Ένα ξεχωριστό παράδειγμα οικογένειας με πολλά παιδιά είναι και αυτή που δημιούργησαν ο Χρήστος και η Βασιλική Αναστασίου, μια από τις πολλές παλιές πολύτεκνες οικογένειες που υπήρχαν στο χωριό και η οποία στις μέρες μας είναι η μοναδική που έχει εν ζωή τα περισσότερα αδέρφια , με ηλικία πάνω από 60 χρονών και τα οποία ζουν στο χωριό!
Ο αείμνηστος μπάρμπα Χρήστος Αναστασίου του Νικολάου (1911-2004), με καταγωγή από την Περάνθη Άρτας, νυμφεύτηκε το 1936 στα Καλύβια, την Βασιλική, το γένος Νικολάου Φύσσα (1912-2006) και απέκτησαν πολλά παιδιά!
Η πολυμελής οικογένεια αποτελείται από τον Γιώργο (1937) που δούλεψε σαν χειριστής βαρέων οχημάτων και γεωργός, ο Νίκος (1939) που είναι κρεοπώλης και γεωργός, η Παρθενία (1947) οικιακά, η Αρετή (1948) οικιακά, ο Κώστας (1949) ο οποίος είναι επαγγελματίας αυτοκινητιστής, ο Σωτήρης (1950) που ασχολείται με την γεωργία , ο Τάσος (1952) που διαθέτει πρατήριο καυσίμων και ο Πάνος (1954) που είναι δημόσιος υπάλληλος.
Όλα τα αδέρφια, εκτός από την Αρετή, που είναι παντρεμένη στο γειτονικό Αγγελόκαστρο, διαμένουν τα τελευταία χρόνια στα Καλύβια.
Να αναφέρουμε ότι ενδιάμεσα είχαν γεννηθεί άλλα τέσσερα παιδιά, τα οποία απεβίωσαν από ασθένειες σε μικρή ηλικία: ο Κώστας (1,5 ετών), η Αγγελική (1 έτους), ο Κώστας (2,5 ετών) και η Ειρήνη (1 έτους).
Ο κυρ Χρήστος είχε άλλα δύο αδέλφια, τον Δημήτρη και τον Βασίλη, οι οποίοι διέμεναν στο χωριό και έφτιαξαν τις δικές τους οικογένειες!
Ήταν γεωργός και κτηνοτρόφος. Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο, φθάνοντας με τον ελληνικό στρατό μέχρι το Αργυρόκαστρο. Σαν κληρωτός και στη συνέχεια με επιστρατεύσεις, ήταν ντυμένος στο χακί επί 9 ολόκληρα χρόνια!
Για να τα βγάλει πέρα στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και την πρώτη μεταπολεμική περίοδο η οικογένεια καλλιεργούσε ρύζια, φασόλια, πατάτες, ντομάτες ,καλαμπόκια…
Όπως μας λέει ο Γιώργος, ο μεγαλύτερος από τα παιδιά, είχαν άλογα για τις γεωργικές καλλιέργειες, όπως τον «Μπάλιο» ένα όμορφο άτι κοκκινόμαυρου χρώματος, με ένα άσπρο σημάδι στο μέτωπο και θυμάται ότι τα χρησιμοποιούσαν στο αλώνισμα των φασολιών και σε άλλες εργασίες.
Ο μπάρμπα Χρήστος είχε πρόβατα για να εξασφαλίζει τα «προς το ζην» και ο Γιώργος από 12 χρονών παιδάκι τα φύλαγε, όπως έκαναν αργότερα και τα άλλα μικρότερα αδέρφια του.
Τα παιδικά χρόνια δύσκολα και φτωχικά, αλλά υπήρχε αγάπη. Όλοι μαζί σε ένα σπίτι με δύο δωμάτια όλα και όλα, ίσα που τους χωρούσαν και ήταν χωρισμένο ενδιάμεσα με πανί και με τσατμά (είδος λάσπης) .
Ένα μικρό νοικοκυριό με τα κατσαρολικά, ένα ξύλινο τραπέζι με λίγες ψάθινες καρέκλες, τη λάμπα κρεμασμένη στον τοίχο να φωτίζει τις δύο κάμαρες και οι γονείς με τα παιδιά να κοιμούνται ολόγυρα στρωματσάδα!
Στο εμπορικό κατάστημα των αδερφών Μουτόπουλου (Αμερικανική αγορά), στο Αγρίνιο, πήγαινε ο μπάρμπα Χρήστος για να αγοράσει ρουχαλάκια και παπούτσια για τα παιδιά. Χριστούγεννα ή Πάσχα, αλλά συνήθως όταν κονόμαγε κανένα φράγκο, αγόραζε πράγματα…
Με τον σπάγκο μέτραγε το μήκος της πατούσας του ποδιού από κάθε παιδί, για να τους αγοράσει παπούτσια!!!
Ο Νίκος θυμάται χαρακτηριστικά ότι: «Η μάνα μου ήταν πάντα χαρούμενη και αισιόδοξη. Τη θυμάμαι που έλεγε πως το κάθε παιδί που ερχόταν έφερνε μεγαλύτερη ευτυχία στο σπίτι. Όσο πιο πολύ μεγάλωνε η οικογένεια τόσο πιο άφθονα ήταν τα πράγματα. Το σπίτι ήταν πάντα γεμάτο από φωνές και γέλια παιδιών. Τα μεγαλύτερα φρόντιζαν τα μικρότερα, ο ένας βοηθούσε τον άλλον.
Πάντα οι Αναστασαίοι και πολύ πριν την απώλεια των γονιών τους, ήταν και παραμένουν μονιασμένοι, συγκεντρώνονται σε χαρές, λύπες και γιορτές και γλεντούν και χαίρονται την ζωή!
Δεν έχουν φιλονικήσει και δεν έχουν τσακωθεί ποτέ μεταξύ τους και το πιο σημαντικό ήταν ότι οι γονείς πάντα ένωναν την οικογένεια, ρόλο που έχουν αναλάβει τα μεγαλύτερα αδέρφια και όπως λέει ο Γιώργος, είχαμε καλούς «τιμονιέρηδες».
Το ίδιο καλές σχέσεις όλα αυτά τα χρόνια έχουν μεταξύ τους και οι συννυφάδες, οι οποίες συχνά-πυκνά ανταλλάσουν επισκέψεις, πίνουν το καφεδάκι τους και τα λένε αγαπημένα.
Ιδιαίτερα τις γιορτινές μέρες τα Αναστασέϊκα αποκτούν διαφορετικό χρώμα και γεμίζουν με χαρούμενες φωνές από τα 18 παιδιά και τα 11 εγγόνια που συμπλήρωσαν την οικογένεια!!!
Τα αδέρφια έχουν δώσει υπόσχεση ζωής να είναι πάντα ενωμένα και να λύνουν ειρηνικά τις όποιες διαφορές και ζητήματα τους απασχολούν.
Χαρακτηριστικά να πούμε ότι έχουν «κανονίσει» να βρίσκονται σε κάθε σπίτι, μια φορά το χρόνο, όλα τα αδέρφια (δηλαδή βρίσκονται τουλάχιστον 8 φορές).
Ο Κώστας αναφέρει ότι αυτό είναι ευλογία για κάθε οικογένεια.
Βέβαια συναντιούνται και άλλες φορές. Στα τραπεζώματα οι νοικοκυραίοι έχουν τον πρώτο λόγο, αλλά στο σερβίρισμα… όλοι αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες.
Πάντα υπάρχει η ιεραρχία να σέβονται τον μεγαλύτερο και μεταξύ των αδερφιών υπάρχει αλληλοσεβασμός, εκτίμηση και αγάπη!
Στην κουβέντα μας με τον Γιώργο, το Νίκο, τον Κώστα, τον Τάσο και τον Σωτήρη, θυμήθηκαν πρόσωπα που δεν ζουν πια, τα σπίτια στο χωριό που «ερήμωσαν» οι γειτονιές που άδειασαν, οι παλιές γιορτές, και τα πανηγύρια!!!
Νοσταλγούν τη «ζωντάνια» του χωριού, με τα μαγαζιά, τα παλιά σπίτια, τους εργάτες γης που κατέφθαναν από τις γύρω περιοχές για να δουλέψουν στα ρύζια και το χωριό που σε κάθε γειτονιά έσφυζε από ζωή!
Κατά την Ημέρα της Πολύτεκνης οικογένειας, που η Πολιτεία έχει θεσμοθετήσει να εορτάζεται την 1η Κυριακή του Νοεμβρίου τιμάται η μνήμη των προστατών Αγίων Μαρτύρων Τερεντίου, Νεονίλλης και των επτά τέκνων τους .
«Στην εποχή μας η Ελλάδα υποφέρει από γενική ατεκνία και ολιγανθρωπία, ένεκα της οποίας και οι πόλεις ερημώθηκαν και η παραγωγή σταμάτησε, μολονότι δεν έγιναν ούτε πόλεμοι ούτε επιδημίες. Και όλα αυτά, γιατί οι άνθρωποι αγαπούν την πολυτέλεια, το χρήμα και την τεμπελιά και δεν επιθυμούν ούτε να παντρεύονται ούτε παντρευόμενοι να αναθρέψουν παιδιά, αλλά το πολύ ένα ή δύο παιδιά…». Αυτές οι γραμμές δεν γράφτηκαν σήμερα, αλλά τον 2ο προ Χριστού Αιώνα από τον ιστορικό Πολύβιο τον Μεγαλοπολίτη (203-120 π.Χ), όταν ήλθαν εδώ οι Ρωμαίοι και βρήκαν μία Ελλάδα σε απίστευτη παρακμή. Η εποχή εκείνη διαφέρει από την σημερινή;
Για τους περισσότερους, το σύγχρονο καταναλωτικό μοντέλο ζωής, η οικονομική δυσπραγία και η αύξηση της συμμετοχής των Ελληνίδων στην αγορά εργασίας είναι οι κύριες αιτίες που γενικότερα τα παιδιά -και ιδίως τα πολλά παιδιά- έχουν σταματήσει να είναι σκοπός ζωής, όπως ήταν για τις προπολεμικές γενιές.
