Όμως στα Καλύβια, το μνημείο των 59 ελλήνων πατριωτών οι οποίοι εκτελέσθηκαν από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, το 1944, παραμένει ξεχασμένο και απεριποίητο… Χορταριασμένο, θρυμματισμένα μάρμαρα στα σκαλιά, σπασμένοι φανοστάτες, ο βωμός που είχε κλαπεί από αγνώστους δεν έχει βρεθεί ούτε έχει τοποθετηθεί στη θέση του κάποιος άλλος, τα στεφάνια από τις εκδηλώσεις του Ιουλίου σαπίζουν λίγο πιο πέρα και κανείς δεν νοιάζεται για την καθαριότητα και τον ευπρεπισμό του μνημείου.
Τελικά έχουμε τους άρχοντες που μας πρέπουν και τα γεγονότα της νεώτερης ιστορίας μας μάλλον πρέπει να τα σκεπάσει η λήθη…
Ο μεγάλος ποιητής Άγγελος Σικελιανός σε ένα ποίημα του για την αντίσταση γράφει:
«Δεν είναι τούτο πάλεμα σε μαρμαρένια αλώνια,
εκεί να στέκει ο Διγενής και μπρος να στέκει ο Χάρος…
Εδώ σηκώνεται όλ’ η γη με τους αποθαμένους,
και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της…
Κι απάνω στα βουνά, κι απάνω στις κορφές τους
φωτάει μεμιάς Ανάσταση, ξεσπάει αχός μεγάλος…
Η Ελλάδα σέρνει το χορό ψηλά με τους αντάρτες,
– χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια-,
κι είν’ οι νεκροί, στα ξάγναντα, πρωτοπανηγυριώτες !»
Το ποίημα περιέχεται στην ενότητα Επίνικοι Β’ , 1940-1946
