Ό, τι πιο συγκινητικό σήμερα στον ημιμαραθώνιο «Μιχάλης Κούσης»
Τα αθλητικά γεγονότα στο Αγρίνιο και οποιαδήποτε άλλη πόλη είναι ευκαιρία για άθληση και χαρά. Για κοινωνικοποίηση μπορεί να πει κανείς. Έχουν όμως και τα μικρά γεγονότα, εκείνα που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Ένα στιγμιότυπο που «πιάσαμε» σήμερα θα μας μείνει αξέχαστο, καιρό είχαμε να νιώσουμε τέτοια συγκίνηση. Και κάπως έτσι εξηγείται γιατί τέτοια γεγονότα έχουν αξία για τόσο κόσμο.
Κάποια στιγμή από την πλατεία Παναγοπούλου διακρίναμε δυο φιγούρες που έτρεχαν παράλληλα. Ήταν ένα νεαρό παιδί, με εμφανές κινητικό πρόβλημα, κι έτρεχε με ένα ειδικό υποστήριγμα, έχοντας δίπλα του την μητέρα του. Ενώ έμπαιναν μαζί, χέρι-χέρι, στην αρχή του πεζόδρομου και μπροστά στο δημαρχείο ο μικρός ζήτησε από την μητέρα του να αφήσει το χέρι του, να τρέξει μόνος του.
Είχε όμως κουραστεί αρκετά και χρειάστηκε να καθίσει λίγο σε παρακείμενο καφέ να πάρει μια ανάσα… Λίγο νερό, ένας χυμός, μισός καφές για την μητέρα και όλα διορθώθηκαν….
Σε λίγο σηκώθηκαν μαζί, έτρεξαν μερικά μέτρα, πάλι χέρι-χέρι,και στα τελευταία μέτρα ο μικρός έτρεξε μόνος του… Πολύ το χειροκρότημα στο τέρμα αλλά περισσότερη η συγκίνηση για εμάς που είδαμε όλο το σκηνικό, από νωρίτερα.
Ναι, κάνουν καλό, έχουν σημασία για τη ζωή στην πόλη τέτοιες εκδηλώσεις. Δεν είναι μόνο για το σπορ ή για την τιμή στον εκλιπόντα. Είναι αφορμές για πολλές σημαντικές μικρές ιστορίες…
η συντακτική αυτόπτης και συγκινημένη μονάδα
