Η συμφωνία, η αλήθεια, η στρατηγική και η προοπτική
Γράφει ο Παναγιώτης Κατσούλης, Δημοτικός Σύμβουλος, Πρώην Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου
Λίγες μέρες πριν τις εκλογές εξέφρασα δημοσίως την άποψη, όπου μεταξύ άλλων υποστήριζα πως «τολμώ να προβλέψω πως έχει ήδη δρομολογηθεί – κυοφορείται ένας ορισμένος πολιτικός συμβιβασμός, αναγκαίο κακό για όλους, ο οποίος όμως θα τροφοδοτήσει φυγόκεντρες τάσεις στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό» και πως μέσω αυτού «θα οδηγηθούμε σε μια πιο λάιτ εκδοχή του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης».
Έτσι και συνέβη. Μετά όντως από μια σκληρή πολιτική και όχι όπως στο παρελθόν, τεχνοκρατικού περιεχομένου διαπραγμάτευση, ξεκίνησε ο πολιτικός συμβιβασμός για τον οποίο έκανα λόγο και ο οποίος θα ολοκληρωθεί τον Ιούνη. Διαπραγμάτευση που μετά από πολύ καιρό επανέφερε την εθνική μας υπερηφάνεια και αυτό θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη επένδυση μέλλοντος αυτής της περιόδου.
Τα ερωτήματα της επόμενης μέρας του συμβιβασμού πολλά και κρίσιμα για τη χώρα και για όλους. Η απάντηση τους απαιτεί τη μέγιστη δυνατή αντικειμενική κρίση στην αναζήτηση της αλήθειας, για να αποφύγουμε νέα ψεύτικα success story τύπου Σαμαρά. Κατ’ αρχάς τι συμφωνήθηκε; Αντιγράφω από το κείμενο της απόφασης:
(1ον) Στο πλαίσιο της υφιστάμενης συμφωνίας, το αίτημα από τις ελληνικές αρχές για μία παράταση της Master Financial Assistance Agreement (MFFA), η οποία υποστηρίζεται από μία σειρά δεσμεύσεων. Ο σκοπός της επέκτασης είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης με βάση των συνθηκών στην τρέχουσα συμφωνία, κάνοντας την καλύτερη δυνατή χρήση της δεδομένης ευελιξίας η οποία θα εξεταστεί από κοινού με τις ελληνικές αρχές και τους θεσμούς. Αυτή η επέκταση θα γεφυρώσει επίσης τον χρόνο για συζητήσεις για μία πιθανή επόμενη (follow-up) συμφωνία μεταξύ του Eurogroup, των θεσμών και της Ελλάδας. (2ον) Οι ελληνικές αρχές έχουν επίσης δεσμευτεί να διασφαλίσουν τα κατάλληλα πρωτογενή πλεόνασμα ή έσοδα χρηματοδότησης τα οποία απαιτούνται για την εγγύηση της βιωσιμότητας του χρέους σύμφωνα με την ανακοίνωση του Eurogroup του Νοεμβρίου 2012.Οι θεσμοί θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους τις οικονομικές συνθήκες του 2015, για τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2015. (3ον) Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από οποιαδήποτε κατάργηση των μέτρων και από μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη ή την χρηματοοικονομική σταθερότητα, όπως αξιολογείται από τους θεσμούς.
Θεωρώ πως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Αποδεχθήκαμε την προηγούμενη δανειακή συμφωνία με 4μηνη και όχι 6μηνη παράταση, μεγάλο μέρος των δεσμεύσεων της (εκείνο το 70% του μνημονίου που δήλωνε ο Βαρουφάκης, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών ιδιωτικοποιήσεων), με μικρότερο πλεόνασμα, με αλλαγές στα παλιά συμφωνηθέντα μέτρα του μνημονίου, δίχως μονομερείς ενέργειες που δεν θα εγκρίνουν οι θεσμοί (η παλιά τρόικα), με αυστηρή εποπτεία και το κυριότερο αποδεχθήκαμε τη βιωσιμότητα του χρέους, την οποία θα τη βρούμε εκ νέου ως τη μέγιστη απειλή μπροστά μας σε 4 μήνες.
Είναι καλύτερη αυτή η συμφωνία από την προηγούμενη; Αναμφίβολα ΝΑΙ, διότι θα έχει λιγότερη τοξικότητα, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Υπουργού Οικονομικών. Δίχως περικοπές, χωρίς ασφαλιστικό και εργασιακά. Όμως μη λησμονούμε πως είναι προσωρινή, εύθραυστη και 4μηνη. Η μεγάλη και πλέον δύσκολή μάχη είναι μπροστά μας, μέχρι τον Ιούνη.
Είναι συνεπής με το πρόγραμμα και τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μεγάλο βαθμό ΟΧΙ, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκλέχθηκε με σημαία μια καλύτερη συμφωνία από την προηγούμενη, αλλά για την καθολική ακύρωση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη και ούτε μπορούσε να συμβεί, παρά μόνο με έξοδο από την Ευρωζώνη. Γι’ αυτό και εκπλήσσομαι με την εκ των υστέρων κριτική στελεχών όπως του Μανόλη Γλέζου (με κάθε σεβασμό). Είχαν αυταπάτες για το κυρίαρχο πολιτικό πλαίσιο χρηματοπιστωτικού κανιβαλισμού της Γερμανό Ευρώπης; Ή μήπως είχαν αυταπάτες ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά δήλωνε πως ρήξη με το μνημόνιο = έξοδος από την Ευρωζώνη θα έπαιρνε 37%;
Το γνωστό σύνθημα του Μάη του ΄68 “ Είμαστε ρεαλιστές ζητάμε το αδύνατο”, αντιστράφηκε στο “Ζητήσαμε το αδύνατο και γίναμε ρεαλιστές”. Όμως ο ρεαλισμός δεν είναι ουδέτερη έννοια στην πολιτική. ‘Άλλος ο ρεαλισμός του Άδωνι και άλλος μιας προοδευτικής κυβέρνησης που στηρίζεται στο λαό. Αυτό οφείλει ν’ αποδείξει τώρα η κυβέρνηση. Κρίσιμο ζήτημα στα όρια αυτού του ρεαλισμού, η «Χρηματοδότηση του Εθνικού Σχεδίου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης», ειδικά τώρα που μας αφαίρεσαν τα 3 δις του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Γιατί αν η νέα κυβέρνηση δεν καταφέρει να βάλει μπροστά την τελματωμένη παραγωγική μηχανή της χώρας, θα έχει την τύχη όλων των προηγούμενων.
Η συνέχεια όμως της συζήτησης περί των προεκλογικών υποσχέσεων, εκτιμώ πως είναι λάθος. Γιατί θεωρώ πως βλέπει κυρίως στο παρελθόν και όχι εμπρός, δίνοντας άλλοθι στη μετεκλογική μικροψυχία Σαμαρά. Η καθοριστική μάχη για το παρόν και μέλλον της χώρας και της Αριστεράς εντός αυτής, είναι μπροστά. Επιβιώσαμε προς το παρόν στο «λάκκο των λεόντων» και τώρα θα επιχειρήσουν να μας «φάνε». Γι’ αυτό άλλωστε ήθελαν η συμφωνία να είναι 4μηνης διάρκειας, αφού Ιούλιο – Αύγουστο πρέπει να πληρωθούν τα 8 δις στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και θα μας βάλουν ξανά τη θηλιά στο λαιμό, όπως τώρα έκαναν με τη στρόφιγγα των τραπεζών.
Θεωρούν πως ανοίχθηκε μια μικρή χαραμάδα στην Ευρώπη και θα πρέπει να την κλείσουν οριστικά πριν γίνει ρωγμή. Γιατί πάντα το πρόβλημα ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΟ και όχι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ, κάτι που απεδείχθη περίτρανα στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης. Επομένως το τωρινό πολιτικό ζήτημα για όποιον στοχάζεται προοδευτικά, είναι πως θα διευρυνθεί η χαραμάδα. Διαφορετικά θα ανοιχθεί «η τρύπα του νεοφιλελευθέρου όζοντος», που θα καταπιεί τα πάντα για δεκαετίες.
Ο Α. Τσίπρας τόσο με τη συμφωνία όσο και με την εκλογή Παυλόπουλου, αντιλαμβάνεται πως ναι μεν τώρα κυριαρχεί πολιτικά αλλά δεν ηγεμονεύει. Η επίγνωση των ορίων των πολιτικών σου δυνατοτήτων κρίνεται ως θετικό βήμα και συνάμα σε προστατεύει. Αρκεί να μην οδηγήσει στη γνωστή εκ του παρελθόντος συνταγή της « στροφής στο όνομα της κάλυψης των νοικοκυραίων μεσοστρωμάτων». Αυτό θα συνιστά Αυτό-Ακύρωση και δεν θα έχει επιστροφή. Η εμπειρία υπάρχει και εκτιμώ πως ο Πρωθυπουργός δεν θα θέλει να προστεθεί στο «κάδρο των αναλώσιμων». Όπως υπάρχει και η ανησυχία εκ της «όσμωσης» με Καμένο – Καραμανλή!
Αλλά επειδή η πολιτική και κοινωνική κατάσταση ουδέποτε ήταν στατική, εμπρός «πεδίον δόξης λαμπρό» για όλους. Μπροστά μας τέσσερεις μήνες ανάληψης πρωτοβουλιών, κατάθεσης σκέψεων και ιδεών, ανοιχτού κοινωνικού διαλόγου, ώστε η «επένδυση» της εθνικής μας υπερηφάνειας να αποκτήσει πολιτική σάρκα και οστά και να μην εδράζεται μόνο ως συναίσθημα. Η σιωπή και η εκ των υστέρων κριτική ποτέ δεν έφερε αποτελέσματα.
Ας ξεκινήσουμε, η ιστορία δεν περιμένει…
