Η διόρθωση μιας αδικίας (κατά τα ειωθότα), δεν αποτελεί παλαιοκομματισμό;

agripress 09/04/2015 , 10:58

Άρθρο του Σπύρου Χ. Τάγκα*

Χωρίς ποτέ να έχουμε συμφωνήσει με αυτό που έγινε στην παλαιά (sic), Δημόσια Ραδιοτηλεόραση κατά την θητεία της προηγούμενης κυβέρνησης όπου, πράγματι, ποδοπατήθηκαν ξεκάθαρα εργασιακά και, όχι μόνο, αλλά και συνταγματικά δικαιώματα Ελλήνων πολιτών, ξεκαθαρίζουμε σήμερα το εξής : ότι κι αυτό – τούτο που επιχειρείται από την σημερινή (συγ) κυβερνητική πλειοψηφία, ήγουν, η ανασύστασή της «εδώ και τώρα», φαντάζει, τουλάχιστον ως μια έωλη διαδικασία που αφήνει πάμπολλες υποψίες και σκιές για μεροληψία.

Aν και γίνεται -είναι σαφές-, εις το όνομα «της αποκατάστασης μιας αδικίας» και, έτσι, θωπεύεται, τρόπον τινά, το ηθικό πλαίσιο του ζητήματος, δεν παύει να ενθυμίζει με ενάργεια εκείνες τις αντιλήψεις και συμπεριφορές των παλαιών κομμάτων, που ήθελαν… «άμα τη εκλογή και ανάδειξή τους στη κυβέρνηση» να αποδομούν καθολικά την προσπάθεια της προηγούμενης στο συγκεκριμένο θέμα. Και τότε, ας μη το ξεχνούμε, όλα γίνονταν εις «το όνομα της απονομής της δικαιοσύνης», -και, φευ, μπροστά στις αδικίες που διέπραξαν οι προηγούμενοι, αλλά, οιονεί, αυτή η «δικαιοσύνη» μετασχηματίζονταν εντέχνως σε ζωτικό έμπεδο για αδιαφάνεια, συναλλαγή, τακτοποίηση ημετέρων και πρόταξης προπαγάνδας του νέου καθεστώτος εξουσίας.

Αναμφίβολα, η περιπέτεια του «μαύρου» που έπεσε στην, «αλήστου μνήμης» Ε.Ρ.Τ. εν μια νυκτί, ήταν μια πρωτοφανής περιπέτεια που δεν αρμόζει σε κανένα Εύνομο, δημοκρατικό ή φιλελεύθερο κράτος : σε κανένα κράτος δικαίου που θέλει και μπορεί να προστατεύει, εν πολλοίς τους πολίτες του. Όμως, σε μια πολιτεία σαν την (μνημονιακή) ελληνική όπου μείζονα και κρίσιμα κομμάτια της κοινωνίας δέχτηκαν (και συνεχίζουν να δέχονται), αντίστοιχες ή, ενδεχομένως, και χειρότερες επιθέσεις απ’ αυτή – τούτη που θεωρούμε, αποτελεί απροσχημάτιστη μεροληψία για αυτούς που την επικαλούνται, την σχεδιάζουν και την υλοποιούν με τόση ζέση. Και τούτο, διότι, καταφαίνεται ξεκάθαρα πως «κάποιοι» από τους αδικηθέντες έχουν το προνόμιο να είναι πιο απαραίτητοι ή πιο χρήσιμοι για την σημερινή εξουσία από κάποιους άλλους που έχασαν τα πάντα και… δεν τους ρωτάει κανένας. Άλλωστε, το να διορθώνεις μια αδικία αφήνοντας τόσες και τόσες άλλες σε εκκρεμότητα (και σε σκόπιμη αφάνεια), δεν αποτελεί από μόνο του μια αδικία που παραπέμπει στον παλαιοκομματισμό;..