H σημασία των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014
Τoυ Σπύρου Χαρ. Τάγκα
Αν και η «Αυτοδιοίκηση» αποτελεί ιστορικό έμπεδο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στην Ελλάδα, είναι σαφές ότι σήμερα καθίσταται αναγκαία και απαραίτητη (ως οργάνωση και λειτουργία), περισσότερο από ποτέ. Ασφαλώς, τα προβλήματα στον «όλο χώρο» είναι τεράστια (μετά τις διαρθρωτικές παλινωδίες, μεταβολές και αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών ως προς το τι αυτοδιοίκηση θέλουμε, την έλλειψη πόρων και την κακοδαιμονία που παρουσιάστηκε με την παρείσδυση των μικροκομματικών νοοτροπιών και της διαφθοράς), ωστόσο, η «Αυτοδιοίκηση» είναι το έσχατο πολιτικό εργαλείο οργάνωσης και παραπέρα επιβίωσης του ελληνικού Λαού. Και τούτο, διότι, μετά τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις των τελευταίων τριών ετών, -ήγουν: την καταστροφή της οικονομίας και την κατάρρευση της χώρας, η κλασική «εγχώρια κεντρική εξουσία» έχει απολεσθεί ή, εν πολλοίς, έχει μεταβιβασθεί σε υπερεθνικά ελεγκτικά και πολιτικά θέσμια.
Ακόμη και αν βγούμε από τα «μνημόνια» (sic), ή, ακόμη – ακόμη, και αν αντιπαρέλθουμε ολότελα την κρίση, εκτιμάται, αναλύεται και είναι διακριτό ότι ποτέ πια εις το μέλλον η ελληνική πολιτική ζωή δεν θα είναι ίδια : οδεύουμε αργά ή γρήγορα προς μια πολιτική ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης και κάθε τι «κεντρικό εθνικό» θα περάσει στη διεύθυνση και τον έλεγχο αυτής – τούτης της Ομοσπονδίας. Όθεν, δεν μας μένει τίποτε άλλο πέρα από την «αυτοδιοίκηση», ήτις, θα μετασχηματιστεί σε πυρήνα της ζωής των περιφερειών και των τοπικών κοινωνιών της Ευρώπης. Μέχρι, όμως, να φτάσουμε εκεί, υπάρχει το κρίσιμο μεσοδιάστημα κατά το οποίο όλοι οι συντελεστές και παράγοντες οφείλουν και πρέπει να εστιάσουν με ιδιαίτερη προσοχή στο χτίσιμο των προϋποθέσεων και των νέων διακυβευμάτων για την αρτιότερη και ορθολογικότερη οργάνωση και λειτουργία της Αυτοδιοίκησης. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και οι επερχόμενες εκλογές για τους Δήμους και τις Περιφέρειες της χώρας αποκτούν ξεχωριστή σημασία.
Αυτή – τούτη την «ξεχωριστή σημασία», -τα νέα νοήματα και περιεχόμενα της Αυτοδιοίκησης-, ουδείς ή πολύ ολίγοι από το υπάρχον (πολιτικό και κομματικό) σύστημα έχουν αντιληφθεί και κατανοήσει με σαφήνεια. Οι περισσότεροι επιμένουν σε παλαιοκομματικές επιβουλές, λογικές και φόρμες που, ως γνωστό, οδήγησαν εδώ που οδήγησαν ή επί τω καλύτερω οδηγούν στο «πουθενά» και στο «τίποτα». Σα να μη φτάνει αυτό (και επειδή το γενικότερο πολιτικό κλίμα επηρεάζει πάντα τις δημοτικές εκλογές), ο σκληρός διπολισμός και πόλωση που βρίσκει αναφορά σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές δυνάμεις» έχει εισβάλλει δυναμικά στο «αυτοδιοικητικό γίγνεσθαι» και επιχειρεί («από τα πάνω» κυρίως), να υποβαθμίσει τις τοπικές ανησυχίες και προβληματισμούς μετατρέποντας τις εκλογές για τους τοπικούς άρχοντες σε δημοψήφισμα κατά του μνημονίου και υπέρ της ανατροπής της κυβέρνησης.
Όχι, βεβαίως, ότι αυτή – τούτη η πόλωση και ο σκληρός διπολισμός δεν θα έβρισκαν την θέση τους -θα ήταν ανιστόρητο άλλωστε-, σε τέτοιου είδους πολιτική αναμέτρηση, αλλά, το «μείγμα» και η «δόση» παίζουν εντελώς καθοριστικό λόγο. Έτσι, λίγο περισσότερο από το κανονικό κινδυνεύει να τινάξει την, κυρίως ειπείν, συζήτηση για την Αυτοδιοίκηση στον αέρα, ενώ, λίγο λιγότερο από το κανονικό κινδυνεύει να παρασύρει σε απολίτικους ατραπούς και καταστάσεις το μέγεθος και τις παραστάσεις της συγκυρίας. Για να ισορροπήσουν, επομένως, όλα αυτά τα μεγέθη με το αυτοδιοικητικό λόγο που, απαραιτήτως, οφείλει να στοιχειοθετηθεί, να εκφρασθεί και να εμπεδωθεί από τις τοπικές κοινωνίες, πρέπει όλοι να είναι προσεχτικοί και σώφρονες. Εξ άλλου, υπάρχουν και οι Ευρωεκλογές για κάθε είδους αμετροέπεια : για κάθε είδους ψηλές – χαμηλές κορώνες και εκατέρωθεν κανονιοβολισμούς…
