H ορθόδοξη Εκκλησία «στην ανάγκη φαίνεται»
Όλοι μας στην αρχή κάθε νέου έτους κάνουμε έναν απολογισμό του προηγούμενου χρόνου, ώστε να λάβουμε τα απαραίτητα μηνύματα και να υιοθετήσουμε τα απαιτούμενα μέτρα για την επόμενη κίνησή μας, προκειμένου να υπάρξει βελτίωση, όταν μάλιστα οι ώρες που διερχόμαστε είναι δύσκολες.
Ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης λοιπόν, προς την Ορθόδοξη Εκκλησία μας – και ιδιαίτερα την τοπική κάτω από την ευλογημένη καθοδήγηση του άγιου ιεράρχη μας κ.κ. Κοσμά – οφείλουμε να απαριθμήσουμε για το 20013 κάποια από τα έργα της καθώς είμαστε άμεσοι αποδέκτες τους. Κι αυτό, γιατί θέλουμε να είμαστε, όπως λέει και η ευαγγελική παραβολή, σαν εκείνον τον ευεργετούμενο που θα ευχαριστήσει τον ευεργέτη του.
Για να είμαστε συγκεκριμένοι, ας δούμε μερικά από τα έργα που συντελούνται σε μια από τις ενορίες του Αγρινίου, αυτή του Αγίου Δημητρίου με πρωτεργάτη τον άοκνο και ακούραστο πατέρα Κωνσταντίνο Καντάνη.
Πρώτα-πρώτα, καθημερινά παρέχεται συσσίτιο σε μεγάλο αριθμό άπορων αδελφών μας με τη συμβολή εθελοντριών που ανιδιοτελώς παρέχουν τις υπηρεσίες τους «προς δόξα Θεού».
Ύστερα, ιδιαίτερη μέριμνα προσφέρεται προς τους κρατούμενους που βρίσκονται στην πόλη μας-τόσο υλική, όσο και ψυχολογική- ώστε να αισθάνονται θαλπωρή στους κόλπους μιας κοινωνίας που τους έχει θέσει στο περιθώριο.
Κατόπιν, αξιοσημείωτο είναι το έργο που επιτελεί το «κοινωνικό φροντιστήριο» το οποίο δίνει τη δυνατότητα σε παιδιά άπορων οικογενειών να λάβουν τις απαραίτητες γνώσεις για τη συμμετοχή τους στις απαιτήσεις του σχολικού προγράμματος.
Έπειτα η οργάνωση παιχνιδιών για νεαρής ηλικίας άτομα μέσα από τα οποία καλλιεργείται η άμιλλα, το αθλητικό πνεύμα και η ομαδικότητα απέδειξε ότι τελικά τους καλύπτει και τις ψυχοσωματικές ανάγκες, αλλά και τους εκτονώνει θετικά την ενεργητικότητά τους.
Τέλος είναι άξιο λόγου το γεγονός ότι καθημερινά ο ίδιος ο εφημέριος επαναλαμβάνοντας και συνεχίζοντας το έργο του αείμνηστου Παπαποστόλη παραδίδει έμπρακτα μαθήματα αγάπης με το να στηρίζει με προσωπικά του έξοδα πολλούς από τους ‘μη έχοντες’ της πόλης μας με τρόπο αθόρυβο και διακριτικό.
Όλα αυτά μας επιτρέπουν να νιώθουμε ασφαλείς, όσο η εκκλησία μας δρα με τέτοια αποτελεσματικότητα απέναντι στους ανήμπορους και κατατρεγμένους. Εκείνο όμως που επιβάλλεται να πετύχουμε είναι την ομόνοια μεταξύ μας και όλοι μαζί να χτίσουμε και πάλι και για πάντα μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας την αλληλεγγύη και την ΑΓΑΠΗ που μας δίδαξε ο ΧΡΙΣΤΟΣ μας.
Μια εθελόντρια από το κοινωνικό συσσίτιο
