H Ελλάδα πριν τον Ανδρέα

Αλήθεια, ποιος θυμάται την Ελλάδα πριν τον Ανδρέα; Την Ελλάδα των φακελωμένων, την Ελλάδα των πολιτών δεύτερης και τρίτης κατηγορίας που δεν είχαν ούτε καν το συνταγματικό δικαίωμα να ονειρευτούν μια καλύτερη ζωή; Την Ελλάδα των στρατιωτικών, της αστυνομοκρατίας, των «κοινωνικών φρονημάτων»;
Την Ελλάδα που οι ήρωες της Εθνικής Αντίστασης θεωρούνταν μιάσματα και ήταν αποκλεισμένοι – και οι ίδιοι και οι οικογένειές τους- από κάθε δυνατότητα κι από οποιοδήποτε μέλλον (και τους οποίους μόνο ο Αντρέας φρόντισε να αποκαταστήσει υλικά και ηθικά); Την Ελλάδα των ξερονησιών, των εξοριών , των βασανισμένων της χούντας;
Αλήθεια, ποιος κανονικός άνθρωπος θυμάται την όχι και τόσο μακρινή εκείνη εποχή της χουντοκρατίας, του δεξιού παρακράτους, της ελεεινολογίας ενάντια σε κάθε προοδευτικό – δημοκρατικό πολίτη; Ποιος θυμάται την πριν από τον Αντρέα Ελλάδα των αποκλεισμένων Ελλήνων, των εξαθλιωμένων αγροτών, των ανθρώπων που έζησαν στα ξερονήσια μια ζωή, τους εκατοντάδες χιλιάδες φυλακισμένων και πολλαπλώς κακοποιημένων πολιτών που παράδερναν δίχως να έχουν – στην κυριολεξία – στον ήλιο μοίρα;
Ποιος θυμάται το κράτος της Δεξιάς – ή καλύτερα ποιος ξέχασε τι σημαίνει Δεξιά στην Ελλάδα; Αλήθεια, τι μεσολάβησε και λησμονήθηκε τόσο εύκολα η επά­ρατος Δεξιά και πώς πρόλαβε να συσσωρευτεί τόσο μίσος εναντίον του Αντρέα; Ποιοι φρόντισαν άραγε;
Μήπως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε αυτά που ζήσαμε ως αυτόπτες μάρτυρες και να αφήσουμε τις εμβριθείς οικονομικοπιστωτικές αναλύσεις από το κάθε κουτορνίθι στο όποιο ο Αντρέας έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσει απρόσκοπτα (δίχως να ανήκει σε τζάκι) για να του ζητάει σήμερα τον ιστορικό λογαριασμό σε αριθμούς;
Ποιος δεν θυμάται ότι ο Α. Παπανδρέου καθάρισε την πιο αγιάτρευτη πληγή που μάτωνε αυτό τον τόπο, μισόν αιώνα και βάλε, τον Εμφύλιο; Ποιος δεν πήρε χαμπάρι ότι ο Αντρέας έβαλε τέλος στην παλιά Ελλάδα των χονδροειδών πολιτικών και κοινωνικών διακρίσεων, την Ελλάδα της αβυσσαλέας κοινωνικής αδικίας που χώριζε τους Έλληνες, μια Ελλάδα στοιχειωμένη από τα ανεκπλή­ρωτα οράματα γενιών και γενιών που βρήκαν την πανηγυρική τους δικαίωση; Ποιος διαθέτει το πολιτικό και ηθικό μέγεθος να αρνηθεί ευθέως και ανερυθριάστως αυτή την πρωτοφανή πολιτική αλλαγή;
Το ότι όλη αυτή η ιστορία κατέληξε στο φιάσκο των πρασινοφρουρών, αφορά σε άλλες (εθνικές) κακοδαιμονίες που πρέπει να αναζητηθούν στις απαρχές αυτού του εξαμβλωματικού κρατιδίου που η μοίρα του σταμάτησε ακριβώς έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όταν οι λήσταρχοι, των όποιων οι απόγονοι κυριάρχησαν στην Ελλάδα, δολοφονούσαν τον κυβερνήτη Καποδίστρια…
Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης , από το “Ποντίκι”