Άποψη

Γήπεδα που γεμίζουν για μια μεταγραφή, κι όχι για ένα 7χρονο παιδί που κινδυνεύει να χάσει το φως του

pan-kostoulasEίναι μια ιστορία που, το λιγότερο, σε αγγίζει και -το περισσότερο- σε συγκλονίζει αυτή της Αναστασίας, ενός κοριτσιού 7 ετών που ζει στο Αγρίνιο και κινδυνεύει να χάσει το φως του.

Διαβάζεις ότι πρέπει να ταξιδέψει στις ΗΠΑ για να υποβληθεί στη θεραπεία που θα κρατήσει το φως στα μάτια της και σε παίρνει από κάτω, επειδή σου δημιουργείται ο συνειρμός σε σχέση με το κόστος του ταξιδιού και της νοσηλείας. Και κάπου εκεί έρχεται ο Παναιτωλικός να θυμήσει, ως ΠΑΕ, τον Παναιτωλικό μιας άλλης εποχής, που φρόντιζε και για τη σωματική και ψυχική υγεία των Αγρινιωτών, αλλά ακόμη και για τη μόρφωση και την εκπαίδευσή τους.


Σε μια άλλη Ελλάδα, προηγούμενης εποχής, θα αρκούσε η «μέρος των εσόδων θα διατεθούν για να μη χάσει το φως του ένα μικρό κορίτσι» ανακοίνωση για να γεμίσει ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Στην Ελλάδα της σημερινής εποχής το γήπεδο γεμίζει συνήθως (δεν αναφέρομαι στο Αγρίνιο, γενικότερα μιλώ) μόνο για χάρη μιας ηχηρής μεταγραφής ή μιας μεγάλης νίκης και όχι γι’ αυτά, τα σημαντικά, όχι για τη βοήθεια σε ένα παιδί προκειμένου αυτό να μη δει τη ζωή του να χαλάει.

Ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναιτωλικός είναι, ως οικονομικό μέγεθος, αρκετός για να εγγυηθεί ότι το κορίτσι θα τύχει της οικονομικής βοήθειας που χρειάζεται προκειμένου να τύχει της θεραπείας. Ο Φώτης Κωστούλας όμως επέλεξε να φωνάξει προς τον κόσμο του Αγρινίου να βάλει πλάτη, να στηρίξει το κορίτσι. Οχι τόσο για τα ευρώ που θα συγκεντρωθούν όσο για το μήνυμα που κρύβεται στη στάση του Παναιτωλικού και διαδίδεται μέσω της δράσης του. Ενα μήνυμα που εμπνέει χιλιάδες ανθρώπους, που δίνει παράδειγμα σε τόσους άλλους, που ευαισθητοποιεί και προβληματίζει, που δημιουργεί ένα ρεύμα.

Πιθανόν να σας ακούγεται ουτοπικός όλος αυτός ο συλλογισμός που αναπτύσσω, αλλά εγώ σε αυτό το ποδόσφαιρο θα ήθελα να ζω. Σε ένα ποδόσφαιρο που νοιάζεται για τα παιδιά του, την κοινωνία του, τους αδύναμούς της. Αυτό το ποδόσφαιρο θα ήθελα να ζω. Γι’ αυτό και μου δίνει πολλή χαρά και αρκετό κουράγιο η κάθε στιγμή κοινωνικής ευαισθησίας του ποδοσφαίρου. Μαθαίνω να χαίρομαι τις στιγμές, αφού δεν μπορώ να ζήσω ένα ποδόσφαιρο που νοιάζεται διαρκώς για τον συνάνθρωπό του.

Βασίλης Σαμπράκος , sday.gr

Advertisements

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO
aluxal web banner new logo Τοπική Διαφήμιση
tsiknas600x338 Τοπική Διαφήμιση

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Διαβάστε Επίσης

Back to top button