Γιώργος Σταμάτης: «Ετσι αντιλαμβάνομαι την πολιτική»

Με μια μακροσκελή του ανάρτηση ο Γιώργος Σταμάτης, οικονομολόγος, γιος του τέως νομάρχη και βουλευτή και γόνος της πολύ γνωστής πολιτικής οικογένειας της Αιτωλοακαρνανίας, καταθέτει τις δικές του σκέψεις σχετικά με την πολιτική σήμερα.

Το ενδιαφέρον «μανιφέστο», του κ. Σταμάτη:

«Σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω αυτή την “ευκαιρία” των δημόσιων ευχαριστιών για να πω δυο-τρία πράγματα για όσες ιδέες με απασχολούν τα τελευταία χρόνια τόσο στην Αγγλία όπου ζούσα ως το 2020 περίπου, όσο και εδώ.

Κάποιοι απο τους φίλους μου ήδη γνωρίζουν οτι θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική και την κοινότητα, άλλοι ίσως το έχουν αντιληφθεί από το περιεχόμενο όσων γράφω, άλλοι το διαβάζουν πρώτη φορά τώρα.
Άρα νομίζω θα ήταν ταιριαστό να γράψω κάτι για όσα πιστεύω και όσα εκπροσωπώ. Ας το πούμε σα μίνι μανιφέστο.

Όσο μεγαλώνω, βλέπω πως περνάω απο τη φάση της περιπλάνησης στις διάφορες ιδέες, στην επόμενη φάση που πλέον ξέρω λίγο καλύτερα ποιες ιδέες θα κρατήσω κ ποιές θα αφήσω πίσω μου. Διαπιστώνω πως ο τρόπος που μεγάλωσα, οι τόποι που μεγάλωσα και τα περιβάλλοντα μέσα στα οποία ανατράφηκα, διαμόρφωσαν αποφασιστικά τι θεωρώ πως είναι σημαντικό: η ανθρώπινη συνθήκη, ο ρεαλισμός, η δημιουργικότητα, η αυτονομία.
Πάνω σε αυτά πάτησαν οι ιδέες της μοίρας, της συμπόνιας και της ανθρωπιάς, της ελευθερίας από τα βάσανα, της ανάγκης νοήματος, έπειτα πάτησαν οι ιδέες του σχεδιασμού, της στρατηγικής και της πολιτικής του εφικτού, αλλά και του θάρρους, της τόλμης και του θράσους.

Όσο ζούσα στην Αγγλία, ανάμεσα σε ξένους, σε ένα τόπο που δεν είχα δίχτυ να με προστατεύει, ούτε δίκτυο να με συνδέει με κανέναν άλλο, με μόνη παρέα την γυναίκα μου και τους φίλους μου από το μεταπτυχιακό, μπόρεσα να σκεφτώ καθαρά και να δώσω προτεραιότητα σε όσα θεωρώ σημαντικά, πόσο δηλαδή η προσφορά στην κοινότητα και στο συνάνθρωπο νοηματοδοτεί τη ζωή μου (κάτι που διαπίστωσα πως μου το ενέπνευσαν οι γονείς μου σε μικρή ηλικία και τελικά έμεινε μέσα μου για πάντα).

Εργάστηκα πάνω σε αυτόν τον τομέα τόσο σε φιλανθρωπικές, ανθρωπιστικές οργανώσεις, όσο και στην ελληνική κοινότητα. Εκεί, κατάλαβα και κατι άλλο πολύ σημαντικό για τη μετέπειτα πορεία μου: ότι η πολιτισμική και εθνική ταυτότητα των ανθρώπων έχει σημασία.

Σε μια πόλη που σμίγουν όλοι οι πολιτισμοί του κόσμου, που οι φίλοι μου προέρχονταν από όλες τις ηπείρους, κατάλαβα πόσο πολύ μας διαμορφώνει η εθνικότητά μας, τα ήθη και τα έθιμα που μεγαλώνουμε, και πόσο τελικά σημαντικά είναι αυτά για τη ζωή μας. Έβλεπα με πόση αγάπη όλοι μας έκαναν κοινωνούς στις παραδόσεις τους, και πόσο χαίρονταν να συμμετέχουν στις δικές μας. Η παράδοσή, αν και διαφορετική για κάθε έθνος, αντί να μας χωρίζει, μας ένωνε, γιατι κάθε παράδοση είναι η θέαση του κόσμου απο ένα άλλο σημείο.
Το δικό μου μέτρο για όλα τα πράγματα γύρω μου ήταν όσα είχα μάθει και αγαπούσα ως παιδί μεγαλωμένο στην Ελλάδα, σε ένα τόπο με συγκεκριμένο φυσικό τοπίο, με συγκεκριμένη ιστορία, με συγκεκριμένα ήθη και έθιμα στα οποία λάμβανα μέρος, και πως όλα αυτά με διαμόρφωσαν .

Κατάλαβα λοιπόν ότι βρίσκομαι στο κέντρο των ομόκεντρων κύκλων στους οποίους ανήκω, στην οικογένειά μου, στην Αιτωλοακαρνανία που είναι το μέρος των παιδικών μου χρόνων, στην Ελλάδα, στη Μεσόγειο, στην Ευρώπη… στην ανθρωπότητα. Η ελληνική κοινότητα, είναι και αυτή η ανθρώπινη κοινότητα.
Μέσω της ενασχόλησής μου με τα έργα του ελληνικού πολιτισμού, με την ελληνική ιστορία, με όσα πράγματα έχουν μείνει σε μας από το παρελθόν, ανακαλύπτω αυτούς που έζησαν πριν από μένα εδώ, μέσα στις ίδιες συνθήκες, μαθαίνω τι σκέφτονταν, τι ήλπιζαν, τι έψαχναν και τι έκαναν για όλα αυτά.
Τελικά όλα αυτά τα αγαπάω, όχι γιατί είναι τα καλύτερα, αλλά γιατί είναι δικά μου. Θέλω να τα προστατεύσω, θέλω να τα διατηρήσω, θέλω να τα παραδώσω, γιατί είναι για φτιαγμένα από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους, σε μια προσπάθεια να αποκτήσει νόημα η ζωή και να γίνει υποφερτή.

Η ανθρωπότητα θα χάσει χωρίς αυτά.

Στο αποκορύφωμα της προσπάθειάς μου για να βοηθήσω τους ανθρώπους της κάθε κοινότητας μου, αποφάσισα ότι βρίσκεται η πολιτική πρακτική. Αυτό είναι το μέσο για να βοηθήσω κι εγώ τον άνθρωπο. Και έτσι αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητα της πολιτικής.

Είμαι σίγουρος ότι, εν πολλοίς, οι πολιτικοί από όλες τις πλευρές έχουν τον ίδιο σπόρο σαν αφετηρία στις προσπάθειές τους, και στην πορεία διαφοροποιείται ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να το πετύχουν. Γι’αυτό και με παραξενεύει όταν άτομα που ανήκουν ιδεολογικά σε άλλα σημεία του πολιτικού φάσματος απορρίπτουν συλλήβδην τους αντιπάλους τους, σα να έχουν προσκόλληση στον τρόπο και όχι στο αποτέλεσμα.
Αρκετοί μου λένε ότι είμαι ρομαντικός επειδή αντιλαμβάνομαι έτσι την πολιτική. Πάντα τους αποκρίνομαι ότι έχω μεγαλώσει σε πολιτική οικογένεια και ξέρω πως είναι η πολιτική στην πράξη. Ίσως όμως είμαι πράγματι λίγο ρομαντικός, άλλωστε είμαι ακόμα σχετικά νέος και πιθανόν να οφείλεται εκεί.

Όμως στην πραγματικότητα πιστεύω ότι η πολιτική είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει τα εξής:
Μια ευγενή φιλοδοξία για την ανθρωπότητα.

Μια πραγματιστική και ρεαλιστική στρατηγική για το πώς θα φτάσει κανείς εκεί.
Την απαραίτητη δημοκρατική ισχύ για να πραγματοποιήσει τις αλλαγές που σχεδίασε.

Ελπίζω με αυτό το κείμενο να βοήθησα όσους με διαβάζουν να με κατανοήσουν λίγο καλύτερα. Θα τελειώσω με ένα απόσπασμα από έναν διανοητή, ανθρωπιστή και πατριώτη, με τον οποίο ταυτίζομαι πολύ, το Γιώργο Σεφέρη:
«Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.»