Για τον Γιάννη…

Ο άδικος τρόπος με τον όποιο ο Γιάννης Τσιλίκας έφυγε από τη ζωή έχει συγκλονίσει τους πάντες.

Η απώλεια για όσους τον γνώριζαν έστω και λίγο είναι δύσκολα διαχειρίσιμη. Οι λέξεις μερικές φορές είναι φτωχές για να περιγράψεις ένα παιδί – διαμάντι σαν τον Γιάννη.

Έναν ακέραιο χαρακτήρα που σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή. Που με συνέπεια, υπομονή και επιμονή, προσπαθούσε να βρει λύσεις στα πιο απίθανα αιτήματα, να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις, που βίωσε αρκετές φορές, αναλαμβάνοντας απαιτητικούς ρόλους, δίπλα σε γνωστούς πολιτικούς της περιοχής.

Που ήταν έτοιμος να απολογηθεί για πράγματα που ενδεχομένως δεν ήταν δική του ευθύνη, ή δεν προλάβαινε να διαχειριστεί. Που με ένα γλυκό και αγνό χαμόγελο μετέδιδε αισιοδοξία και δύναμη, με μια καλοσύνη σπάνια, σε ένα περιβάλλον που οι καλοί θεωρούνται περιττοί ή αναλώσιμοι.

Ο Γιάννης ήταν αυτό που λέμε ένα κομμάτι μάλαμα. Ατόφιος, γνήσιος, σπάνιος. Γι’ αυτό η απρόσμενη απώλεια του σε κάνει να συλλογίζεσαι πολλά, ν’αλλάζεις κοσμοθεωρία. Για τη ζωή, τον θάνατο, για το πόσο πρόσκαιρα και “ρηχά” φαντάζουν όλα, όταν χάνεται ένας τέτοιος άνθρωπος, με έναν τέτοιο απίστευτο και άδικο τρόπο.

Από τα πολλά που γράφτηκαν για τον χαρακτήρα του, ίσως την καλύτερη απόδειξη της συνέπειας και ακεραιότητας του, την έδωσε -προς τιμήν του- ένας άνθρωπος από αντίθετο πολιτικό χώρο. Ο δήμαρχος Θέρμου, Σπύρος Κωνσταντάρας, που έγραψε σε μήνυμα του, μόλις πληροφορήθηκε την απώλεια του Γιάννη:

“Δεν θα ξεχάσω την ευγενική του άρνηση ,προδήλως για ιδεολογικούς λόγους ,να με ακολουθήσει ως συνεργάτης στην δεύτερη θητεία μου , παρότι έληγε η συνεργασία του στην Περιφέρεια και θα έμενε χωρίς εργασία ,σπάνια αντίδραση ανθρώπου στην εποχή μας…” .

Αυτός ήταν ο Γιάννης. Θα μπορούσαν να γραφτούν και να ειπωθούν πολύ περισσότερα, αφού το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο. Και στην κοινωνία και στις καρδιές μας.

Αν μπορούμε να του υποσχεθούμε κάτι, είναι ότι θα προσπαθήσουμε, έστω και λίγο, να του μοιάσουμε…

Π.Η.Τ.