Για την ημέρα της γυναίκας…

Γράφει η Αθηνά Τραχήλη , Κτηνίατρος, Πρόεδρος του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου

 Η σημερινή μέρα δεν είναι μια μέρα γιορτής…. Είναι μια μέρα μνήμης για τις γυναίκες εργάτριες της Ν. Υόρκης που βγήκαν στους δρόμους το 1897, διεκδικώντας μείωση του εργάσιμου χρόνου, ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. 200 χρόνια μετά μπορεί να μην ισχύουν τέτοιες διαφοροποιήσεις σε επίπεδο νομοθεσίας, παρόλα αυτά όλες και όλοι γνωρίζουμε τον σεξισμό που επικρατεί όχι μόνο στους χώρους εργασίας, αλλά στο σύνολο της κοινωνικοπολιτικής ζωής.

Η γυναίκα σύντροφος, μητέρα, κόρη, εργαζόμενη, ενεργή στα κοινά, νοικοκυρά κ.λπ. είναι μια σειρά από ταυτότητες που αναλαμβάνει κάθε γυναίκα εντός, όμως, μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Κι αν σήμερα στις ευνομούμενες κοινωνίες μπορεί κάποιος να μιλήσει για ίσα δικαιώματα αυτά στην πράξη καταργούνται…. Γιατί η γυναίκα συνεχίζει ακόμα να αναθρέφεται και να εκπαιδεύεται σε μια σειρά από ρόλους που την υποτιμούν ως άνθρωπο. Γιατί ακόμα κι αν σήμερα η γυναίκα είναι αποδεκτή στην εργασία ταυτόχρονα, είναι κατακριτέα αν δεν πλύνει συγυρίσει, μαγειρέψει. Θεωρείται λήξασα η επαγγελματική της σταδιοδρομία αν αποφασίσει να γίνει και μητέρα και φυσικά είναι πάντα η πιο πιθανή προς απόλυση. Πάντα έχει χρέος να «υπηρετεί» τον σύζυγο – σύντροφό της, διαφορετικά τον «εγκαταλείπει», «αδιαφορεί». Καταλήγουμε, λοιπόν, να μιλάμε όχι για ισότητα των δύο φύλων, αλλά για ένα προνομιούχο φύλο, αυτό του άντρα, και για μια γυναίκα που αν θέλει να είναι αποδεκτή πρέπει να έχει το προφίλ της super ηρωίδας που όλα τα μπορεί και όλα τα αντέχει.

Και φυσικά, θα ήταν λάθος να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην γυναικεία κακοποίηση τόσο στις προηγμένες χώρες όσο και στις λεγόμενες υποανάπτυκτες. Καθημερινά γινόμαστε αποδέκτες και μάρτυρες παρενοχλήσεων με βασικό κριτήριο την εμφάνιση, ενώ υπάρχουν ακόμα χώρες που νομιμοποιούν τον βιασμό ή ακόμα και την δολοφονία γυναικών αν εκείνες κρίνεται ότι δεν υπηρέτησαν όπως θα έπρεπε τον σύντροφο – εξουσιαστή τους.

Οι Παγκόσμιες Μέρες μπορεί να λειτουργήσουν ως αφορμή για συζήτηση, κατά την γνώμη μου, όμως, είναι επικίνδυνο να πάρουν έναν επετειακό χαρακτήρα και οι υπόλοιπες μέρες του χρόνου να είναι… όπως πάντα. Ο αγώνας για ίσα δικαιώματα είναι υπόθεση καθημερινή και αφορά κάθε γυναίκα και κάθε άντρα.