Φεύγεις, παλιόπαιδο…
Ήρθε η στιγμή που τόσο περίμενες! Επιτέλους, τελείωσες! Τέρμα τα σχολεία! Γιατί κοντοστέκεσαι;
Μήπως επειδή θυμάσαι εκείνο το κλαψιάρικο πεντάχρονο, που πριν από 14 χρόνια με μια σάκα στην πλάτη και μια αγωνία στην καρδιά, πήγε την πρώτη του μέρα στο σχολείο;
Μήπως επειδή ξέρεις ότι εδώ μέσα αφήνεις κομμάτια του εαυτού σου, μέρος της ζωής σου;
Μήπως επειδή καταλαβαίνεις ότι από αυτή την πόρτα δεν θα επιστρέψεις το Σεπτέμβριο;
Φεύγεις, παλιόπαιδο… Τα τελευταία σου γέλια, τα τελευταία πειράγματα, οι τελευταίες φωνές, οι τελευταίες αγκαλιές… Μετά από λίγο σιωπή. Άδειες οι αίθουσες. Πόσο το περιμέναμε! Γιατί δεν το χαιρόμαστε;
Φεύγεις, παλιόπαιδο… Και τι αφήνεις; Τις αγωνίες σου, τα χτυποκάρδια σου, τα θέλω σου. Χαραγμένα στα θρανία, σκιές στη θέση σου. Τις αμφισβητήσεις σου, τη διαμόρφωσή σου, την προσωπικότητά σου. Γεμάτη η ατμόσφαιρα, μνήμες στο μυαλό μας.
Φεύγεις, παλιόπαιδο… Τι σου αφήσαμε; Γνώσεις, βαθμούς, εξετάσεις; Μηνύματα, βιώματα, παραδείγματα; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ούτε κι εσύ, φαντάζομαι. Είμαστε όλοι μπερδεμένοι. Μια χάρη όμως σου ζητώ. Μπορείς να θυμάσαι το τελευταίο μάθημα Θρησκευτικών; Το τελευταίο ερώτημα; Στο τελευταίο λεπτό; «Τελικά, τι είναι η ευτυχία;»
Φεύγεις, παλιόπαιδο… Φύγε! Και πού είσαι; Διάψευσέ μας…
Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής
theologosnaf.blogspot.com/
