Επιθέσεις με βιτριόλι στην οδό Παπαστράτου!
Από τις αναμνήσεις ενός παλιού εμπόρου του Αγρινίου
Με αφορμή την τρέχουσα επικαιρότητα, δημοσιεύουμε μια αφήγηση του παλιού Αγρινιώτη εμπόρου Γιάννη Κανάτα στον Βασίλη Τραπέτσα από τη σειρά κειμένων με τίτλο: «Σαν παλιά φωτογραφία!»
«Η οδός Παπαστράτου πρώτα ήταν καρόδρομος. Από καρόδρομος τώρα γίνεται πεζόδρομος!
Στο διάστημα αυτών των πολλών ετών που μεσολάβησαν, μέχρι αυτή τη μετατροπή, έγιναν πολλά «χτυπητά» γεγονότα που άφησαν την ιστορία τους.
Η οδός Παπαστράτου ήταν η οδός της βόλτας. Η οδός που έβλεπε ο νέος την νέα κι άρχιζαν τα πρώτα φλερτ. Τότε δεν υπήρχαν χώροι διασκέδασης για να συναντηθούν οι νέοι της εποχής και να ‘ρθουν πιο κοντά. Η μόνη- κατά κάποιο τρόπο- διασκέδαση ήταν το να κάνουνε βόλτες από το κέντρο της πόλης, την κεντρική πλατεία δηλαδή, μέχρι την τωρινή πλατεία Φλέμινγκ. Πάνω- κάτω…
Εκτός όμως από οδός της βόλτας, της περαντζάδας και του νυφοπάζαρου, η οδός Παπαστράτου ήταν και…η οδός του βιτριολιού! Ο λόγος που έπεφτε το βιτριόλι ήταν για την αθέτηση του λόγου που είχε δώσει κάποιος στο αμόρε του. Αυτός ή αυτή, τον εκδικούνταν μ’ αυτόν τον τρόπο!
Βιτριόλι έπεσε πέντε- έξι φορές στην οδό Παπαστράτου.
Στα χρόνια μετά την απελευθέρωση τα περισσότερα κορίτσια- εκτός ελαχίστων περιπτώσεων- δεν είχαν οικονομική άνεση. Είχαν σαν μοναδικό εφόδιο για την αποκατάστασή τους, την προσωπικότητά τους.
Η νιότη όμως είναι νιότη και δεν κοιτάει τα χρήματα. Έτσι προέκυπταν ερωτικές σχέσεις μεταξύ αγοριών και κοριτσιών διαφόρων κοινωνικών τάξεων. Κι ενώ το ειδύλλιο προχωρούσε κάποια στιγμή έμπαινε και ο οικονομικός παράγοντας.
Εδώ να σημειώσουμε ότι, η κατοχή και ο πόλεμος δεν επηρέασαν τόσο τα χωριά όσο τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα. Οι χωρικοί δεν έπαψαν να ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τις άλλες γεωργικές εργασίες τους, απ’ τις οποίες όχι μόνο έβγαζαν τα προς το ζην αλλά με τα χρήματα που αποκόμιζαν απ’ τη πώληση όσων παρήγαγαν έφτιαχναν τις προίκες των κοριτσιών τους.
Έτσι, όταν έφτανε η ώρα για να παντρευτεί π.χ. μια κοπέλα, οι γονείς της με δέλεαρ τις λίρες που είχε για προίκα, πλησίαζε την οικογένεια του αγοριού και γινόταν το προξενιό. Η οικογένεια δεν κοίταζε αν το παιδί είχε άλλη σχέση. Κοίταζε το πώς θα το αποκαταστήσει καλύτερα. (Τότε οι οικογένειες ήταν αυστηρές και τα παιδιά υπάκουαν στη θέληση των γονιών τους.) Έτσι διαλύονταν απότομα όσες σχέσεις είχαν δημιουργηθεί από αληθινό έρωτα.
Το αγόρι ή το κορίτσι μετά από λίγες μέρες περιδιάβαινε την Παπαστράτου με…το καινούργιο αμόρε του!
Αυτό όμως το μάθαινε η προηγούμενη σχέση η οποία –πολλές φορές- ήθελε εκδίκηση!
Παρακολουθούσε για μέρες το υποψήφιο θύμα που βολτάριζε στην Παπαστράτου. Βολτάροντας κι αυτός ή αυτή απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο, κοιτάζοντας και δια της νοηματικής, εξέφραζε (τάχα) θαυμασμό για την καινούργια σχέση. Όλα αυτά δεν τα έπαιρνε χαμπάρι το νέο πρόσωπο αφού δε γνώριζε εξ όψεως τον προηγούμενο έρωτα.
Με αυτόν τον τρόπο ανακούφιζε το παλιό αμόρε που πίστευε ότι ξεπέρασε, και μάλιστα γρήγορα, αυτή του την απιστία.
Όσο περνούσε η ώρα κι ο κόσμος αραίωνε αφού βράδιαζε, ο απατημένος της υπόθεσης φρόντιζε να πηγαίνει όλο και πιο κοντά στο θύμα του. Μ’ ένα δήθεν χαμόγελο το ξεγελούσε. Που να φανταζόταν π.χ. ο πρώην ερωμένος ότι, κάτω από τη ζακέτα που είχε η κρεμασμένη στον αριστερό της ώμο η παλιά του αγάπη θα κρατούσε στο δεξί της χέρι ένα ποτήρι του νερού γεμάτο βιτριόλι!
Όταν μετά από κάποια ώρα ερχόταν ο ένας απέναντι απ’ τον άλλον (το επιδίωκε αυτό ο απατημένος της υπόθεσης) αστραπιαία έριχνε το ποτήρι με το βιτριόλι στο πρόσωπο και έφευγε.
Το θύμα έπεφτε κάτω ουρλιάζοντας απ’ τους πόνους μέχρι κάποιοι καλοθελητές να το πάνε στο Νοσοκομείο που ήταν εκεί που τώρα είναι το Δημοτικό πάρκινγκ. Με δεδομένο ότι, η επιστήμη τότε δεν ήταν εξελιγμένη, τα θύματα απ’ αυτή την περιπέτεια αποκόμιζαν εγκαύματα που τους άφηναν σημάδια για πάντα!
Το τελευταίο βιτριόλι που έπεσε στην οδό Παπαστράτου, κάπου στα 1955, το έριξε μια γυναίκα η οποία δικάστηκε στη Θεσσαλονίκη.
Και θυμάμαι , διάβαζα στις εφημερίδες της εποχής ότι, ο εισαγγελεύς απευθυνόμενος στη γυναίκα –δράστη, της είπε χαρακτηριστικά: «Κορίτσι μου θέλω να σε βοηθήσω αλλά η πράξη σου δε με βοηθάει. Ποιος σου είπε εσένα ότι το σώμα είναι η κύρια αξία του ανθρώπου; Η κύρια αξία του ανθρώπου είναι η ψυχή!»
Μετά το 1955, η ηθική άρχιζε να γίνεται… πιο ελαστική και οι απιστίες ξεπερνιόνταν πιο εύκολα. Και δεν παρατηρήθηκε ξανά παρόμοιο περιστατικό στη οδό Παπαστράτου…»
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο το 2009)
