Θέατρο

«Ελένη»: συνεχίζονται οι παραστάσεις – καλές κριτικές

pol-dipethe-eleni 3 (2)Με ιδιαίτερη επιτυχία παίζεται η παράσταση του έργου του Ευριπίδη «Ελένη» σ΄ ολόκληρη την χώρα. Ως γνωστό η «Ελένη» συμπαραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου με την Πέμη Ζούνη και τον Αντώνη Καφετζόπουλο στους δύο κύριους ρόλους, ξεκίνησε από την Καλαμάτα όπου δόθηκαν δύο παραστάσεις (και μία που θα δοθεί τον Σεπτέμβριο) συνέχισε με δύο παραστάσεις στο Αγρίνιο, δύο στην Πάτρα και μετά παίχτηκε στο Ηρώδειο, γιατί είναι μία από τις παραστάσεις που εντάχθηκαν στις δραστηριότητες του Φεστιβάλ.

 Έτσι το Αγρίνιο μετά από δύο παρουσίες στην Επίδαυρο τα τελευταία χρόνια, εμφανίζεται και στο σπουδαίο Ρωμαϊκό Ωδείο της Αθήνας. Οι  κριτικές είναι μέχρι στιγμής ενθουσιώδεις (επισυνάπτονται παρακάτω) από το Ηρώδειο και μετά ξεκίνησε μία  μεγάλη περιοδεία που θα καλύψει όλη την Ελλάδα από την Θράκη ως τη Σπάρτη και από τις Οινιάδες και το Άργος ως τη Θεσσαλονίκη.


Θα δοθούν συνολικά περί της πενήντα παραστάσεις σε ολόκληρη την επικράτεια και έτσι το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου θα ταξιδέψει σ΄ όλη την Ελλάδα, υπογραμμίζοντας τη σπουδαιότητα ενός Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου.

Κριτικές του έργου

Από την Έλενα Γαλανοπούλου

Ισορροπημένο αποτέλεσμα, κινήθηκε μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, με τον Μενέλαο του Αντώνη Καφετζόπουλου να «κλέβει» την παράσταση.

Με ένα κερδισμένο στοίχημα έμοιαζε το βράδυ της Δευτέρας την ώρα της υπόκλισης, στο σχεδόν γεμάτο Ηρώδειο, η παράσταση της «Ελένης» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη. Η ισορροπία έμοιαζε να έχει επιτευχθεί και το αποτέλεσμα να αφήνει ευχαριστημένους τους θεατές. Το ιδιαίτερο έργο του Ευριπίδη, που είναι μοιρασμένο ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία, υπηρετήθηκε με το σωστό μέτρο και στα δύο του είδη και κατάφερε να χαρίσει ένα ανάλαφρο και λυτρωτικό αποτέλεσμα, χάρη και στο ευτυχές του τέλος.

Το σκηνικό, απόλυτα ταιριαστό με το Ρωμαϊκό Ωδείο, ήταν λιτό. Μια μικρή λιμνούλα περιμετρικά σηματοδοτεί τον ποταμό Νείλο μιας και βρισκόμαστε στην Αίγυπτο. Ενώ, στο κέντρο της σκηνής, είναι τοποθετημένος ο τάφος του Βασιλιά στον οποίο καταφεύγει συχνά ως ικέτιδα η Ελένη. Τα κοστούμια, αν και δεν ήταν μεταξύ τους αρμονικά, ήταν ωστόσο ταιριαστά σε μια τέτοιου είδους παράσταση.

Η ερμηνεία της Πέμης Ζούνη ως Ελένη ήταν βεβαίως τεχνικά αρτιότατη, χωρίς ωστόσο να δείχνει προθυμία να ξεφύγει από τις ερμηνευτικές «ευκολίες» που έχει χτίσει με τα χρόνια. Την έκπληξη έκανε ο Μενέλαος του Αντώνη Καφετζόπουλου ο οποίος εμφανίστηκε ως άνθρωπος των σπηλαίων και έδωσε μια σπάνια ερμηνεία που τη χαρακτήριζε ένα ραφιναρισμένο χιούμορ το οποίο δεν εκβίαζε το γέλιο του κοινού. Παρόλο που το κατέκτησε απλόχερα.

Βεβαίως η πρόσληψη αυτού του ευριπίδειου έργου μέχρι σήμερα θα ήταν τελείως διαφορετική αν ο Σεφέρης δεν είχε γράψει το περίφημο ομώνυμο ποίημά του. Η παράσταση του Βασίλη Νικολαΐδη δεν θα μπορούσε να το αγνοήσει. Με τους στίχους του που υπογραμμίζουν άλλωστε και το βασικό του μήνυμα, τη ματαιότητα των πολέμων, έκλεισε η παράσταση: «τόσος πόνος τόση ζωή/ πήγαν στην άβυσσο/ για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη».

Πηγή: http://tospirto.net/theater/ive_seen/13725
Από τη Μεσόφωνο-Μαέστρο Φωτεινή Σαμαρά

Θα ξεκινήσω μεταφέροντας την ‘κρίση’ μιας 15χρονης μαθήτριας, προς την πρωταγωνίστρια, αμέσως μετά την παράσταση: “εάν αυτά τα έργα, που τα κάνουμε στο σχολείο, τα βλέπαμε πρώτα στο θέατρο από εσάς, θα ερωτευόμασταν όλοι τους αρχαίους τραγικούς και τα Αρχαία θα ήταν το καλύτερό μας μάθημα…”
{Η αγνή-αυθόρμητη ματιά μιας έφηβης, θεωρώ πως είναι η σωστότερη κριτική}.

Παρακολούθησα την παράσταση στην Πάτρα, την Πέμπτη 11/7 και την Παρασκευή 12/7.
Έχουμε να κάνουμε με μια παραγωγή που εκπέμπει θεατρικό ΗΘΟΣ και ΣΕΒΑΣΜΟ στο κείμενο του Ευριπίδη. Αψεγάδιαστη και σφιχτοδουλεμένη, ‘κράτησε’ το ακροατήριο, από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή, σε μια γοητευτική εγρήγορση.
– Η σκηνοθεσία: εμπνευσμένη! Μια ακόμα πιστοποίηση της υψηλής αξίας του κ. Νικολαΐδη.
– Η σκηνογραφία υπέροχη (ιδιαιτέρως πετυχημένη η απόδοση του Νείλου). Την τόνισαν πολύ σωστά οι φωτισμοί.
– Τα κοστούμια εξαιρετικά, βοήθησαν στον τονισμό της διαχρονικότητας των νοημάτων του έργου. Εντελώς ξεχωριστό το πρώτο φόρεμα της Ελένης, αυτό της Θεονόης, αλλά και η αμφίεση των Διοσκουρων.
– Η μουσική, στα μεγάλα ατού της παράστασης. Ο συνθέτης κ. Ξανθούλης κερδίζει το κοινό και διεγείρει τις αισθήσεις, ειδικά με τα σπουδαία χορικά του.
– Ο χορός εξαιρετικός. Μια ομάδα υπέροχων κοριτσιών, που ‘έδεναν’ τις σκηνές με ανάλαφρη κινητικότητα και σωστό τραγούδισμα.
– Οι ηθοποιοί, τέλος, ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του έργου. Όλοι ταλαντούχοι. Μη θέλοντας να αδικήσω κανέναν, θα πω γενικά πως η επιλογή -όλων- ήταν σοφή και το αποτέλεσμα άξιο ενός τόσο μεγάλου έργου. Κατάφεραν να κρατήσουν μια αξιοθαύμαστη ισορροπία στις δύσκολες μεταβάσεις των σκηνών, από την τραγωδία στην κωμωδία.
Θα αναφερθώ μόνο, ειδικά, στην πρωταγωνίστρια. Θεωρώ πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει σοφότερη επιλογή. Η Πέμη Ζούνη ενσαρκώνει την (κατά τον Ευριπίδη) τραγική Ελένη με τέτοια επιτυχία, ώστε πραγματικά ‘βλέπεις και νοιώθεις’ τη θρυλική ηρωίδα… Η αιθέρινη σιλουέτα, η γοητευτική φωνή και η υψηλού επιπέδου υποκριτική της ηθοποιού, έχτισαν μια μαγική Ελένη.

Πιστεύω πως η συγκεκριμένη παράσταση πρέπει να ‘αγκαλιαστεί’ σε κάθε στάση του ταξιδιού της στην Ελλάδα, από θεατρόφιλους και μη, ως υποχρέωση όλων μας να στηρίζουμε και να τιμούμε τις συνεπείς και άξιες παραγωγές τέχνης. Ειδικά στις μέρες μας, που ο Πολιτισμός πολεμιέται άγρια και που οι σπουδαίες προσπάθειες σπανίζουν…. Αλλά και γιατί η παρακολούθηση τόσο καλοπαιγμένων-εκλεκτών έργων είναι ουσιαστική ΠΑΙΔΕΙΑ…

Από τον Γιώργο Σμυρνής

Οι μύθοι γύρω από τους διάφορους κύκλους που απασχολούσαν τους τραγικούς (Θηβαϊκός, Τρωικός κ.α.) ήταν πολλοί και με διαφορετικές εξιστορήσεις των γεγονότων. Ένας από αυτούς, υποστηρίζει ότι η Ελένη ποτέ δεν πήγε στην Τροία μαζί με τον Πάρη. Η νικημένη στον διαγωνισμό του χρυσού μήλου Ήρα, θέλοντας να χαλάσει το παράνομο προξενιό που είχε στήσει η νικήτρια Αφροδίτη για χάρη του Πάρη, έβαλε στην θέση της ωραίας Ελένης ένα φάντασμα, («ένα πουκάμισο αδειανό» που λέει και ο Σεφέρης). Την πραγματική Ελένη την μετέφερε στην Αίγυπτο.
Ο Βασιλιάς Θεοκλύμενος θέλει να παντρευτεί την Ελένη (Πέμυ Ζούνη), ενώ έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε που αυτή μεταφέρθηκε στον ξένο τόπο. Όμως η Ελένη επιμένει να μην θέλει να ατιμάσει τον γάμο της. (Η πιστή ωραία Ελένη μοιάζει λίγο σαν σχήμα οξύμωρο). Και κάποια στιγμή έρχεται ως ναυαγός ο άντρας της Μενέλαος, που πασχίζει να την σώσει από τα νύχια του «βάρβαρου» βασιλιά.

Το έργο έχει πολλούς συμβολισμούς και ο πιο ισχυρός από αυτούς, έχει να κάνει με τον πόλεμο για ένα φάντασμα, μια ψεύτικη ιδέα, κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. Η Ελένη ήταν στην Αίγυπτο, όταν χιλιάδες Τρώες και Αχαιοί σφάζονταν για το είδωλό της.

Η τραγωδία έχει κάποια οξύμωρα και αντιθέσεις, που μπορούν να δώσουν πάτημα για μια πιο κωμική και αποστασιοποιημένη προσέγγιση. Έτσι, ενώ το έργο ξεκινά σαν μια τυπική τραγωδία, όταν εμφανίζεται ο χαρακτήρας του Μενέλαου, με τον Καφετζόπουλο να τον ερμηνεύει, αποκτά ένα ξεκάθαρο κωμικό χρώμα. Η δύναμη της ερμηνείας του ηθοποιού δίνει ένα άλλο ύφος στην παράσταση. Ως επί το πλείστον, όπου αυτός και ο βασιλιάς Θεοκλύμενος (Αντώνης Καρυστινός) είναι επί σκηνής, βλέπουμε μια κωμωδία ή ένα σατυρικό δράμα.Μόνο που επειδή ο Καφετζόπουλος είναι καλύτερος κωμικός από τον Καρυστινό, τα σημεία με τον Μενέλαο είναι πιο δυνατά και πιο αστεία.

Όταν αυτοί οι δύο απουσιάζουν, βλέπουμε μια τυπική τραγωδία. Η Πέμυ Ζούνη είναι αρκετά καλή ως Ελένη, ενώ αξιοπρεπώς στέκονται η Νίκη Παλληκαράκη ως Θεονόη και ο Νίκος Αρβανίτης ως Τεύκρος. Ο χορός δεν μου πολυάρεσε.

Τα κοστούμια είχαν μια σύνθετη αισθητική, από ταινίες εποχής, όπερες με δράματα που εκτυλίσσονται σε ασιατικές χώρες και στολές ναυτών ή αξιωματικών. Ήταν κάπως περίπλοκα με πολλές αναφορές και αυτό δεν ήταν υπέρ τους. Όμως βοήθησαν να αναδειχθεί ο κωμικός τόνος της παράστασης σε κάποια σημεία- ιδίως εκεί που ο Μενέλαος εμφανίζεται ντυμένος ναυτάκι με δόρι και ασπίδα. Το σκηνικό πάλι ήταν αρκετά κοινότοπο, με την συνηθισμένη πια παρουσία του νερού.

Ένα άλλο κομμάτι που τείνει να αναδειχθεί κοινός τόπος είναι η απαγγελία ενός ποιήματος κάποιου σημαντικού ποιητή. Στην Ιλιάδα του Λιβαθινού ήταν οι Τρώες του Καβάφη τώρα ήταν η σειρά του Σεφέρης και της Ελένης του. Είναι κάπως προβλέψιμες αυτές οι επιλογές και πάνε να γίνουν μανιέρα. Από την άλλη όμως είναι ωραία ποιήματα και χαίρεσαι να τα ακούς επί σκηνής.

Σε γενικές γραμμές, η παράσταση “Ελένη” είναι μία σύνθεση τραγωδίας και κωμωδίας. Καταφέρνει να ενώσει τα δύο είδη, χωρίς να εμφανίζει χάσματα μέσα στο έργο, ούτε να προκαλεί μια αίσθηση παρωδίας του κειμένου του Ευριπίδη. Από την άλλη, τα τραγικά μέρη ήταν κάπως συμβατικά, συνηθισμένα και είχαν μια νωθρότητα. Αντίθετα, τα κωμικά μέρη, με πρωτομάστορα τον Αντώνη Καφετζόπουλο και ο ποιητικός λόγος του Ευριπίδη (και λίγο του Σεφέρη στο τέλος) ήταν τα πιο δυνατά σημεία μιας παράστασης με αρκετά ικανοποιητικό αισθητικό επίπεδο.

Πηγή:www.monopoli.gr

Advertisements

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO
aluxal web banner new logo Τοπική Διαφήμιση
pap tsalafouti cake 1000x563px Τοπική Διαφήμιση

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Διαβάστε Επίσης

Back to top button