Το ύστατο “χαίρε” στον ευπατρίδη Γιώργο Κουτσουβέλη από το Πεντάλοφο Αιτωλοακαρνανίας

Αγνός και ασυμβίβαστος αγωνιστής, σεμνός, δημοκράτης, απλός και κοινωνικός ως άνθρωπος. Ο εκλιπόντας Γιώργος Κουτσουβέλης ήταν ένα από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και απο τις πιο γνωστές φυσιογνωμίες του ΠΑΚ Ιταλίας.

Γράφει ο Νώντας Νικάκης*

Ο σύντροφος Γιώργος Κουτσουβέλης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών, το Σάββατο 29.12.2018 στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, εντελώς αιφνιδιαστικά ενω βρίσκονταν στη γενέτειρα του στο Πεντάλοφο Μεσολογγίου για να περάσει τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Ήταν γιός του Δάσκαλου Σωτήρη Κουτσουβέλη και ήταν το μοναδικό αγόρι πολύτεκνης οικογένειας. Κατοικούσε στην Αθήνα και ασχολούνταν με εξαγωγές παρθένου ελαιολάδου στην γειτονική Ιταλία καθ όσον είχε σπουδάσει και έζησε πολλά χρόνια εξόριστος για πολιτικούς λόγους κατά την διάρκεια της επταετίας των συνταγματαρχών το 1967. Από τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος οργανώθηκε στο ΠΑΚ παράρτημα Ιταλίας εντάθηκε στο κίνημα και συνεργάστηκε στενά με τον Αντρέα Παπανδρέου. Είχε πλούσια αντιστασιακή δράση κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και όλοι τον γνώριζαν με το ψευδώνυμο «Παπάς»…

Το τελευταίο αντίο είπαν την Κυριακή 30.12.2018 στον Γιώργο Κουτσουβέλη φίλοι, συγγενείς, συναγωνιστές στον Ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Πεντάλοφο και αποχαιρετήσαμε ένανάνθρωπο που τίμησε το ΠΑΚ, που ταυτίστηκε μαζί του, που του προσέφερεμε ανιδιοτέλεια τους αγώνες της νεανικής του ζωής, ένα ιστορικό στέλεχος της αντιδικτατορικής αντίστασης, των δημοκρατικών και κοινωνικών αγώνων, τον αγωνιστή με τις κοινωνικές ευαισθησίες.

Εκπροσωπώντας όλους όσους συμπορεύτηκαν στην Ιταλία σε όλους τους μεγάλους και μικρούς αγώνες αποχαιρέτησα τον ασυμβίβαστο φίλο και σταθερό αγωνιστή.

Διαβάστηκαν (4) επικήδειοι και επειδή είχα την τιμή να διαβάσω πρώτος τον επικήδειο ακούγοντας τους επόμενους ομιλητές διαπίστωσα ότι όλοι οι αποχαιρετιστήριοι λόγοι είχαν ένα κοινό σημείο: “Ότι τους αγώνες που έκανε εναντίον της δικτατορίας δεν τους εξαργύρωσε με αξιώματα και ουδέποτε διεκδίκησε ή δέχθηκε δημόσιες θέσεις, επιλέγοντας να παραμείνει μάχιμος και ενεργός πολίτης”.

Ο Νώντας Νικάκης απηύθυνε τον τελευταίο χαιρετισμό στην εξόδιο ακολουθία του Γιώργο Κουτσουβέλη:

Αγαπητέ μου Γιώργο, συμφοιτητή, συμπατριώτη και αγωνιστή της δημοκρατικής παράταξης των αξιών.

Η ώρα αυτή είναι δύσκολη δυσάρεστη για όλους μας και ο πόνος βαρύς και ασήκωτος.

Είναι αυτές οι ώρες που κανείς δεν περιμένει παρ όλο που στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο (στίχος 42) διαβάζουμε το: “Γρηγορείτε εί ότι ουκ οίδατε ποια ώρα ο Κύριος ημών έρχεται”.

Ποτέ στην ζωή μου δεν σκέφτηκα ότι θα βρισκόμουν σε αυτή την θέση να είμαι αναγκασμένος να αποχαιρετίσω ένα φίλο συναγωνιστή και να σταθώ με σεμνότητα μπροστά από τη σορό του είναι οδυνηρό.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και ξεκίνησες ξαφνικά το μεγάλο ταξίδι διότι ο θάνατος είναι πάνω από την ανθρωπινή δύναμη και έξω από την ανθρωπινή επιθυμία.
Προσωπικά θα στερηθώ αγαπητέ μου Γιώργο έντονα την παρουσία σου και την μακρόχρονη φιλία μας.

**********

Με το Γιώργο γνωριστήκαμε πρώτη φορά πριν 50 χρόνια στο Μπάρι της Ιταλίας όταν πήγα να σπουδάσω στο εκεί πανεπιστήμιο.

Με περίμενε στην φοιτητική εστία και η συνάντηση αυτή έγινε χάρις τηνγνωριμία μου με τον θείο του Κωνσταντίνο Πανά, καθηγητή μουσικής στην Παιδαγωγική Ακαδημία του Αρσακείου Πατρών από την ΚατοχήΜεσολογγίου που ήταν ο δάσκαλος μου στην βυζαντινή μουσική.

Όταν πρωτογνωριστήκαμε δεν προέβλεψα ότι αυτή η γνωριμία και μετέπειταφιλία θα πήγαινε τόσο μακριά και θα γινόταν όλο πιο δυνατή μέσα στο χρόνο.

Υπήρχε ένα στοιχείο συγγενικό όσον αφορά την οικογενειακή προέλευση μαςεγώ γιός ιερέως και αυτός γιός δασκάλου, και όχι μόνο αλλά ήμασταν επηρεασμένοι από τα πολιτικά γεγονότα της εποχής και τα πολιτικά ρεύματα (γενιά του 114) και είχαμε σαν πρότυπα τις πολιτικές σκέψεις και αρχές του Ελευθερίου Βενιζέλου, Νικ. Πλαστήρα και του Γέρου της Δημοκρατίας.

Την επομένη μέρα ο Γιώργος με βοήθησε να τακτοποιηθώ και να πάρω θέση στην πολυτελέστατη φοιτική εστία, του πανεπιστήμιου και στη συνεχεία με σύστησε στον εφημέριο και στα μέλη της ελληνικής κοινότητας και σύντομα ανέλαβα ιεροψάλτης, δημιουργώντας χορωδία στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι με μισθό 100 δολάρια το μήνα.

Εκτός όμως την βοήθεια σε μένα τα ίδια προσέφερε και σε άλλους νέους έλληνες φοιτητές καθ όσον ηταν και μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου των ελλήνων φοιτητών και είχε αρκετές γνωριμίες στο χώρο του ιταλικού φοιτητικού κινήματος.

Όλα αυτά έγιναν το φοιτητικό έτος 1966-67.

Την επόμενη χρονιά πήρε μετεγγραφή στο πανεπιστήμιο της Πίζας και εκεί συνέχισε την δραστηριότητα του και με τον τοπικό σύλλογο αλλά και με την ελληνική κοινότητα και φρόντισε με ενέργειες του η καθολική εκκλησία να μας παραχωρήσει ναό για τις θρησκευτικές ανάγκες των ορθόδοξων ελλήνων της Πίζας, του Λιβόρνου, κ.α.

Είχε καλές σχέσεις με την εκκλησία και ήταν και ο ίδιος ιεροψάλτης και για τον λόγο αυτό οι φίλοι και οι γνωστοί του, τον αποκαλούσαν και “Γιώργο Παπά”.

**********

Η δικτατορία τον Απρίλιο του 1967 τον βρήκε στην Ιταλία και ήταν από τους πρώτους Έλληνες φοιτητές που πρωτοστάτησαν εναντίον του τότε καθεστώτος, για την αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας με συμμετοχή σε συλλαλητήρια, ενημέρωση της ιταλικής κοινής γνώμης, επαφές με πολιτικούς, βουλευτές, υπουργούς, φορείς, ΜΜΕ, κ.α όσο διαρκούσε η δικτατορία στην Ελλάδα. Συναντήθηκε με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Λιβόρνο και στη Ρώμη και με άλλους εξόριστους πολιτικούς.

Όλα αυτά του κόστισαν με αφαίρεση της αποδημίας από το τότε καθεστώς αλλά και άλλες προσωπικές συνέπειες.

**********

Δεν θα ξεχάσω την οργάνωση των εθνικών εορτών με συμμετοχή εκατοντάδων Ιταλών και Ελλήνων στην Πίζα, όπως επίσης και τις συναυλίες που οργανώσαμε με την Μαρία Φαραντούρη και τον Αντώνη Καλογιάννη και τα δυο παιδιά που έπαιζαν μπουζούκια από την Κύπρο, στα γήπεδα και τις αρένες της Τοσκάνης με την λαϊκή ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα εναντίον της δικτατορίας.

Όλοι οι φίλοι μας πίστευαν ότι με την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το 1974-75, θα εξαργύρωνε με αξιώματα όπως έκαναν οι περισσότεροι της παρέας μας σύντροφοι μας που έγιναν βουλευτές, υπουργοί, ευρωβουλευτές, κ.α. Όμως δεν εξαργύρωσε ποτέ την αγωνιστικότητα του, με δημόσια αξιώματα ούτε ξεπούλησε τους αγώνες του ενάντια στη Χούντα. Δεν του άρεσε η λέξη αντιστασιακός και άλλοι τίτλοι η ετικέτες.

Είχε ένα αυξημένο πατριωτικό ενθουσιασμό και αγαπούσε ιδιαίτερα το χωριό του και ήταν υπερήφανος για την καταγωγή του.
Αυτός ήταν λοιπόν ο Γιώργος Κουτσουβέλης…

Ταξίδευε τακτικά στην Ιταλία για επαγγελματικούς λόγους και πάντα έκανε μιαμικρή στάση έστω για ένα καφεδάκι στη Βόνιτσα, προκειμένου να θυμηθούμε τα παλιά αλλά και τα τελευταία χρόνια ήταν και αυτός στενοχωρημένος όπως και εγώ για την οικονομική τραγωδία της χώρας μας.

-Γιώργο αύριο είναι πρωτοχρονιά και εσύ δεν θα είσαι μαζί μας για να γιορτάσεις την αλλαγή του χρόνου με την οικογένεια σου και να ανταλλάξεις ευχές με τους συγχωριανούς σου και τους φίλους σου.
-Εμείς όμως δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ και για αυτό βρισκόμαστε και συμμετέχουμε στην νεκρώσιμη ακολουθία με σεβασμό και ευλάβεια.
-Ο Γιώργος σήμερα φεύγει με αξιοπρέπεια όπως έζησε σε όλη του τη ζωή και δεν παραδόθηκε και εκει στον άλλο κόσμο που θα πας Γιώργο θα συναντήσεις τον Λευτέρη ή libero και τον Μιχάλη Μιχαλάκη και πες τους ότι οι αγώνες τους δεν δικαιωθήκαν.
-Προσωπικά αποχαιρετώ ένα φίλο που ήξερε να τιμά και να σέβεται.
-Ο Γιώργος θα μείνει πάντα στις καρδιές μας μέχρι να τον ανταμώσουμε κάποτε.
-Ας είναι αιωνία η μνήμη σου και το χώμα που σε δέχτηκε αυτή την εποχή εδώ στο Πεντάλοφο ή Ποδολοβίτσα και να είναι ανάλαφρο σαν της ελιάς το φύλο και σαν της δροσιάς το στάλαγμα…

*τ. Λυκειάρχης από τη Βόνιτσα