Ο πρ. διοικητής του Νοσοκομείου για τα «απογοητευτικά αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοτικές εκλογές σε Αγρίνιο και Μεσολόγγι»
Τη δική του προσέγγιση στο τι οδήγησε σε αυτά τα χαμηλά ποσοστά που κατέγραψαν οι προσκείμενες στον ΣΥΡΙΖΑ παρατάξεις σε Αγρίνιο και Μεσολόγγι, κάνει ο πρώην διοικητής του νοσοκομείου Αιτωλοακαρνανίας Δημήτρης Μιχάλης.
Με ανάρτησή του στο facebook, ουσιαστικά μιλά για κακές επιλογές των επικεφαλής των παρατάξεων σε Αγρίνιο και Μεσολόγγι «που ούτε τις ψήφους των ανθρώπων του χώρου τους δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν».
Αναλυτικά, στην ανάρτησή του, ο Δημ. Μιχάλης αναφέρει:
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει 31,61% στις ευρωεκλογές στο Αγρίνιο και ο υποψήφιός του Δήμαρχος παίρνει 11,50%, καταφέρνοντας μάλιστα να υποδιπλασιάσει το 21% που πήρε το 2014 με Τραπεζιώτη,
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει 28,45% στις ευρωεκλογές στο Μεσολόγγι, και ο υποψήφιός του Δήμαρχος παίρνει 8,80%,
Όταν οι υποψήφιοί του ΣΥΡΙΖΑ στις 2 μεγαλύτερες πόλεις της Αιτωλ-νίας καταφέρνουν να πάρουν μόλις το 1/3 περίπου των ψήφων του χώρου,
Όταν το 11,50% στο Αγρίνιο έρχεται ακόμη και μετά την προσπάθεια προώθησης της υποψηφιότητας Καμμένου από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, με την παρουσία του στην πόλη,
Όταν στο Μεσολόγγι ο στενός συνεργάτης ενός πρώην υποψηφίου δημάρχου (και αποτυχόντος) χρίζεται υποψήφιος δήμαρχος,
Ε, τότε, κάτι στραβό έχει ο γιαλός.
Και πώς να μην έχει? Όταν οι επιλογές υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή δεν πείθουν ούτε κάν τους ψηφοφόρους του, παρά μόνο σχεδόν το 1/3 αυτών (προφανώς το Hard Core που αναγκάστηκε να καταπιεί το κώνειο), τότε είναι σαφές ότι οι επιλογές δεν έγιναν ούτε με γνώμονα την αξιοσύνη, ούτε με γνώμονα τις δυνατότητες, ούτε με γνώμονα το συμφέρον των πολιτών.
Έγιναν με άλλα κριτήρια, τα οποία και θα πληρώσει ακριβά ο πολίτης, αλλά ακόμη ακριβότερα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποια παπαγαλάκια -φερέφωνα, αντί να μεταφέρουν κριτικές προσεγγίσεις στους πολίτες, άρχισαν να μιλάνε για “αδειανά πουκάμισα” για την αρχηγό της κυρίαρχης αντίπαλης ομάδας του κεντροαριστερού τόξου, η οποία όμως, αν και “αδειανό πουκάμισο” πήρε το 28,11% των ψήφων των Αγρινιωτών. Περισσότερο από το τριπλάσιο του χώρου που την στηρίζει ( το ΚΝΑΛ που τη στηρίζει πήρε 8,8% στο Αγρίνιο).
Πώς λοιπόν αυτοί που πήραν το 1/3 του χώρου τους, μπορούν να είναι “γεμάτα πουκάμισα”, και αυτοί που συσπείρωσαν τρείς φορές περισσότερους πολίτες, από αυτούς που έχει το κόμμα τους είναι “αδειανά πουκάμισα”?
Είναι φανερό πως η παράταξη Καμμένου, δεν έχει τίποτε κοινό με την παράταξη Τραπεζιώτη, την οποία διαδέχτηκε. Δεν μπόρεσε να κάνει τίποτε για τη συσπείρωση όχι μόνο του κεντροαριστερού χώρου –που προσπαθούσε ο Τραπεζιώτης- αλλά ούτε κάν του δικού της (ΣΥΡΙΖΑ).
Και για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, αυτό ήταν αναμενόμενο.
Οι τοπικές κοινωνίες δεν έχουν ανάγκη από κομματικά μαντριά και κομματικούς στρατούς, αλλά από ανθρώπους με ικανότητες και όραμα για τον τόπο.
Και στις τοπικές κοινωνίες, όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας και δεν είναι εύκολο ούτε να κρυφτείς, ούτε να παραπλανήσεις.
Τώρα είναι φανερό πως η προσπάθεια Τραπεζιώτη για συσπείρωση, κάποιους τους χάλαγε. Ήθελαν να μείνουν “καθαρόαιμοι”. Ήθελαν μόνο παιδιά του κομματικού σωλήνα, ασχέτως δυνατοτήτων. Και από ότι φαίνεται ο Τραπεζιώτης δεν πληρούσε αυτή την προϋπόθεση.
Και έμειναν τόσο καθαρόαιμοι (ο θεός να τους κάνει) που κατάφεραν να πάρουν μόνον τον 1 στους 3 δικούς τους ψήφους.
Δεν με στεναχωρεί καθόλου το αποτέλεσμα. Η μεθόδευση με στεναχωρεί. Και δεν με στεναχωρεί γιατί δεν πιστεύω πως με αυτή την ηγεσία (αν έβγαινε) ένας Δήμος, σαν αυτόν του Αγρινίου ή του Μεσολογγίου, θα μπορούσε να περιμένει κάτι αξιόλογο.
Και είναι κρίμα γιατί στην παράταξη υπάρχουν πολλά αξιόλογα άτομα που κάηκαν άδικα, ενώ μπορούσαν και να προσφέρουν, αλλά και κάποιοι να είχαν ηγηθεί μίας νικηφόρας προσπάθειας.
Οι επιλογές όμως ήταν πολύ κατώτερες των περιστάσεων και οδήγησαν στην πανωλεθρία, η οποία, δυστυχώς, δεν οδήγησε (με βάση τα όσα είδαμε μέχρι τώρα) στην απαιτούμενη αυτοκριτική.
Όπως ακριβώς έγινε και στην κεντρική σκηνή. Μηδενική αυτοκριτική. Γιατί κάτι λόγια χλιαρά του στυλ «κάναμε λάθη, θα τα διορθώσουμε», δεν είναι κριτική, αλλά υποκριτική.
Ίσως να έγιναν όλα αυτά έτσι, γιατί πάντα έτσι ήταν η πολιτική. Οπαδική και βρώμικη.
Ίσως. Άν και εγώ θέλω να κρατάω μιά μικρή φλόγα αισιοδοξίας αναμμένη.
