Σε μια μεγάλη παγίδα έπεσαν αρκετοί οι οποίοι παρακολούθησαν το θέμα με την κατάληψη που έγινε πρόσφατα κι έληξε… ανεπιτυχώς (πριν τελειώσει η μέρα) στο 4ο Γυμνάσιο Αγρινίου. Εστίασαν ΜΟΝΟ στο γεγονός ότι υπήρξαν καταστροφές, ότι κάποια παιδιά παρασύρθηκαν από την εξουσία που ένιωσαν όταν έκλεισαν το σχολείο και “ξεπέρασαν τα όρια” κι όχι στην ίδια την κατάληψη.
Σε αυτή την παγίδα οδηγεί συχνά η γνωστή σκέψη που εκφράστηκε για ακόμη μια φορά: Οι καταλήψεις είναι κάτι σαν εθιμικό δίκαιο στα ελληνικά σχολεία. Μόνο σε αυτά σε όλο τον κόσμο, σίγουρα μόνο σε αυτά με εμπλοκή παιδιών 13 ετών!
Όχι, λοιπόν. Η κατάληψη ούτε καθαγιασμένη είναι, ούτε θεμιτή, ούτε καταξιωμένη. Κι ο ευγενέστερος σκοπός δεν προβλέπει την ετσιθελική επιβολή πάνω στο ωράριο ενός σχολείου, γιατί έτσι γίνεται εδώ και 50 χρόνια με αφορμή το τανκ επί χούντας! Υπάρχουν, πια, δεκάδες τρόποι αντίδρασης ή ακτιβισμού για κάθε είδους αίτημα.
Η πράξη της κατάληψης είναι ολοκληρωτισμός, όχι μόνο όταν έχει βία και καταστροφές. Αλλά από την ίδια την στιγμή που παιδιά, τα οποί δεν είναι ακόμη πολίτες, αποκτούν εξουσία πάνω σε άλλα παιδιά και σε δημόσιες δομές!
Παιδιά τα οποία σφετερίζονται την θέση τους ως “μπροστάρηδες” εκεί που δεν ορίστηκαν από κανέναν, με φαιδρές δήθεν “αμεσοδημοκρατικές” διαδικασίες που συχνά χρησιμοποιούνται προσχηματικά και είναι η αποθέωση της χειραγώγησης και της δημαγωγίας. Δυο βασικών συστατικών του λαϊκισμού και του κάθε ολοκληρωτισμού.
Η μαγκιά, η επιβολή, η καθοδήγηση, πολλές φορές ακόμη και υπό την επιρροή εξωσχολικών παραγόντων και επιδιώξεων, είναι καταστάσεις με μεγάλη εξουσία. Είναι τεράστια δύναμη-που δεν την έχει εκχωρήσει σε κανέναν η Πολιτεία- το να βάζεις λουκέτο σε ένα σχολείο και να μπαίνεις πίσω από το κάγκελο σαν φρουρός.
“Οι λέξεις δεν έχουν καμία σημασία όταν γνωρίζεις τις προθέσεις” έλεγε η Χιλιανή συγγραφέας Ιζαμπέλ Αλιέντε.
η συντακτική ακατάληπτη μονάδα
*Οι απόψεις συνεργατών του agriniopress, δεν είναι απαραίτητα και απόψεις του site ή των συντακτών του.