Όταν ακούς μια απόφαση δικαστηρίου και δεν έχεις τις απαραίτητες νομικές γνώσεις, ό,τι κι αν πρεσβεύεις ως άνθρωπος και ως πολίτης, συχνά έχεις απορίες. Παράδειγμα, «γιατί είναι πλημμέλημα η ασέλγεια σε ανήλικο πάνω από τα 14;». Και άλλα πολλά. Αν είσαι μάλιστα γονιός, λίγο μετράει αν υπήρξε ασέλγεια ή αν έφτασε η πράξη στον βιασμό.
Στην περίπτωση που έχει συγκλονίσει το Αγρίνιο το τελευταίο διάστημα, η σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα έφεραν μια προφυλάκιση(θυμίζουμε μέχρι να γίνει η δίκη)και μια μη-κράτηση με περιοριστικούς όρους(ξαναθυμίζουμε μέχρι να γίνει η δίκη). Το ειδεχθές του περιστατικού-ειδικά αν έχεις παιδιά- σε κάνει να οργίζεσαι που δεν σου δίνεται κάποια ανακούφιση άμεσα, η αίσθηση ενός λαϊκού δικαστηρίου. Τι χειρότερο από αυτό που ακούσαμε όλοι, από την εκμετάλλευση ενός μικρού παιδιού από τον πατέρα του και την κατηγορία για ασέλγεια για έναν άλλο(αν δεν αποδειχθεί βιασμός); Μόνο που δεν θα βγάλεις εσύ απόφαση και δεν θα πεις εσύ στην κοινωνία ποιος νομίζεις ότι έκανε και τι. Πολύ περισσότερο χωρίς να λες γιατί κατηγορείται κάποιος και χωρίς να θυμίζεις ότι μέχρι να αποδειχθεί η πράξη του είναι αθώος.
Με άλλα λόγια, όση σιχαμάρα κι αν νιώθεις για τις πράξεις που ακούγονται, δεν είσαι εσύ που θα κρίνεις. Γιατί αν ήσουν εσύ ο κριτής υπήρχε μεγάλη περίπτωση να αδικήσεις, να δικάσεις σύμφωνα με τις δικές σου ανεπάρκειες και τις δικές σου ιδεοληψίες, παρότι νιώθεις καλός και άξιος να καθαρίσεις την κοινωνία από αυτά που σε ενοχλούν. Φυσικά και οι δικαστές που θα αναλάβουν , σε όλες τις βαθμίδες, το απόδοση δικαίου μπορούν να αδικήσουν, όπως και αδικούν άλλωστε συχνά. Όμως η συγκροτημένη Πολιτεία έχει αναθέσει κάπου την απονομή Δικαιοσύνης και οι κρίνοντες… κρίνονται.
Άρα δεν μπορείς να βγάλεις εσύ απόφαση και δεν μπορείς να κατηγορήσεις δημοσίως κάποιον, όσο και να το θες, όσο και να σιχαίνεσαι την πράξη του βιασμού. Βέβαια, μπορεί να σε πνίγει η πράξη, να είσαι κάποιος που σιχαίνεται την πατριαρχία που γεννά τον βιασμό και να πρέπει κάπως να τα πεις. Να θες να καταδείξεις ότι δεν πρέπει να μετράει το τι δουλειά κάνει ο κάθε παραβάτης. Είναι κι αυτό κατανοητό, νόμιμο ή όχι. Και ίσως, μέχρι ενός σημείου, να είναι κατανοητή η θέλησή σου να μάθει η κοινωνία, να πεις την άποψή σου ή να δείξεις ότι ως μέρος της κοινωνίας μερικά πράγματα δεν τα ανέχεσαι.
Δεν σημαίνει όμως ότι αυτή η «αυτοδικία» πρέπει να γίνεται κοινή κοινωνική πρακτική. Ότι τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να παίξουν την γνώμη σου με επίσημο τρόπο. Δεν σημαίνει πως πρέπει να παραβλέψουν το τεκμήριο της αθωότητας, να παραβούν τις εισαγγελικές εντολές και να βγάλουν απόφαση. που πάει αντίθετα σε ότι έχει υποδείξει ο νόμος.
Κάπως έτσι, τα φυλλάδια που έπεσαν στο Αγρίνιο για το γνωστό θέμα και τα παρουσίασε ένα blog της ευρύτερης περιοχής, εκφράζουν μεν οργή δεν μπορούν όμως να παίζουν και να αναπαράγονται ως μια πρώιμη απόδοση λαϊκής δικαιοσύνης, άνευ δίκης. Κάπως έτσι εδώ στο agriniopress.gr δεν έγινε αναπαραγωγή του θέματος γιατί θα έπρεπε να μπει «σκίαση» στις έμμεσες κατηγορίες και τις πληροφορίες που φάνηκαν δημόσια.
η συντακτική εξίσου οργισμένη μονάδα