Κατά Μάρκου Ευαγγέλιον Κεφ. 16, 1 κε
Μαθητής στο Γυμνάσιο Θέρμου παρακολουθούσα ανελλιπώς τα μαθήματα του Κατηχητικού Σχολείου. Σε αυτό είχα παρώθηση από τον αείμνηστο πατέρα μου, που ανησυχούσε για ενδεχόμενες επιρροές του σχολικού κλίμακος και πιο πλατειά του κοινωνικού περιέχοντος της εποχής. Οι αντάρτες στα βουνά! Τα καταρράχια αντιβούιζαν την τατιάνα και το καθημερινό προσφάι του απλού πολίτη ήταν:
όποιος θέλει να τρώει λίγο ψωμί
για να ζει, ας ενωθούμε στο πλάι
ν’ αγωνιστούμε μαζί.
Ο πατέρας μου ήταν από τους δεξιούς πέρα και τους αριστερούς δώθε. Βίωνε ως αποκλειστικά σωστή την ευθύγραμμη πορεία για το μέλλον. Το Κατηχητικό Σχολείο των σχολικών μου χρόνων ήταν ο μεγάλος σταθμός της ζωής μου. Μού εμφύσησε μέσα μου την αγωνία να τρέξω να προλάβω όσα έχασα και να σβήσω από τη συνείδησή μου επιλογές που δεν άντεχα.
Ρώτησα κάποτε τον κατηχητή μου, τον αλησμόνητο π. Αθανάσιο Παπαποστόλου1 πότε ακριβώς, πάτερ, έγινε η Ανάσταση του Κυρίου; Δεν είναι ακριβής ο χρόνος της Αναστάσεως του Κυρίου μού απάντησε. Αργότερα κατάφερα να κατοχυρώσω το λογισμό μου με μια ώριμη πλέον άποψη, ότι δηλαδή την εκκλησία, τους πατέρας, και αυτόν ακόμα τον Απόστολο Παύλο και γενικότερα τους
1 Σεβάσμιος Ιερέας από το Αγρίνιο. Εφημέριος για πολύ διάστημα χρόνου στην Αγ. Τριάδα Αγρινίου. Γυναικάδελφος του αείμνηστου ιερέα Κων/νου Κακαβούλα
Χριστιανούς δεν τους απασχολεί πότε έγινε η Ανάσταση του Χριστού. Τους ενδιαφέρει αυτό τούτο το γεγονός της Ανάστασης. Επικράτησε να θεωρείται ως χρόνος της Ανάστασης του Χριστού λίγο μετά το Μεσονύχτιο του Σαββάτου προς τη μία των Σαββάτων, η Κυριακή. Δεν είναι τυχαίο ότι η μία των Σαββάτων ονομάστηκε Κυριακή, ως η ημέρα του Κυρίου. Κι έτσι το Χριστός Ανέστη και το Δεύτε λάβετε φως ακούγεται μετά το Μεσονύχτιο του Σαββάτου προς την μία των Σαββάτων, την Κυριακή. Το Σάββατο τα πάντα αργούσαν για το φόβο των Ιουδαίων. Ο Απόστολος Παύλος δε δίνει καμία σημασία στο χρόνο της Ανάστασης το ξεκαθαρίζει πλήρως. Θεωρεί δεδομένο ότι δεν έγινε η Ανάσταση το Σάββατο γράφει: παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς, καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται τῇ τρίτη ἡμέρᾳ κατὰ τὰς γραφάς, καὶ ὅτι ὤφθη Κηφᾷ, εἶτα τοῖς δώδεκα· ἔπειτα ὤφθη ἐπάνω πεντακοσίοις ἀδελφοῖς ἐφάπαξ, ἐξ ὧν οἱ πλείους μένουσιν ἕως ἄρτι, τινὲς δὲ καὶ ἐκοιμήθησαν· ἔπειτα ὤφθη ᾿Ιακώβῳ, εἶτα τοῖς ἀποστόλοις πᾶσιν· ἔσχατον δὲ πάντων ὡσπερεὶ τῷ ἐκτρώματι ὤφθη κἀμοί· ἐγὼ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων, ὃς οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς καλεῖσθαι ἀπόστολος, διότι ἐδίωξα τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ· χάριτι δὲ Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι·».2 Πουθενά λόγος για συγκεκριμένη ώρα και στιγμή για το χρόνο της Ανάστασης. Δεν υιοθετεί τον παραλογισμό ότι η Ανάσταση του Χριστού έγινε το Σάββατο μπροστά από το Μεσονύχτιο προς τη μία των Σαββάτων προς την Κυριακή. Ο Απόστολος Παύλος έριχνε όλο το βάρος στο γεγονός αυτό καθ’ εαυτό της Ανάστασης. Αξίζει εδώ ν’ αναφερθώ σε προσωπικές ωραίες αναμνήσεις μου, απωθημένες στα εσώψυχά μου.
2 Α΄ Κοριν. Επιστολή Απ. Παύλου κεφ. ΙΕ στ. ζ κ.ε.
Κάθε καλοκαίρι, με το τέλος των εξετάσεων της χρονιάς, πηγαίναμε στις κατασκηνώσεις της Χαλκίδας, σχεδόν όλα τα παιδιά του οικοτροφείου του Γέροντα Αυγουστίνου Καντιώτη. Τις οργάνωνε μια υπέροχη μορφή της Ορθόδοξης εκκλησίας μας ο αλησμόνητος π. Χριστόφορος ο Καλύβας Ιεροκήρυκας Χαλκίδας πατερικότατος, ασκητικός, αγιοπνευματικός! Αλησμόνητες ημέρες της διαδρομής μου! Η παρουσία του στην ομάδα μας πολύ έντονη σαν κρύο νερό βρύσης σε διψασμένες ψυχές διαχυνόταν στις καρδιές μας η καλωσύνη του και η πολυμάθειά του. Αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα του χρόνου της Ανάστασης του Χριστού. Αναφέρθηκε σε μια υπέροχη μορφή της Ορθόδοξης Ρωσίας το Στάρετς Σεραφείμ του Σαρώφ. Ολοχρονίς ευχόταν στις συναπαντήσεις του: Χριστός Ανέστη, χαρά μου. Το έλεγε το καταχείμωνο, το κατακαλόκαιρο, φθινόπωρο και Άνοιξη. Ολοχρονίς. Σε κάθε στιγμή! Πώς αυτό; τον ρώτησα. Για το Μεγάλο Στάρετς το μεγάλο γεγονός της Ανάστασης δεν πιανόταν στα ζυγολούρια του χρόνου. Ήταν ασύλληπτο το βάρος του και τιτανικό το μέγεθός του. Αλήθεια υπερβατική «υπέρ λόγον» «κατά λόγον» ουδέποτε «παρά λόγον». Ποτέ δεν αμφισβήτησε ότι μετά το μεσονύχτιο του Σαββάτου του προς τη μία των Σαββάτων δηλ. την Κυριακή. Όταν τα πράγματα έχουν έτσι διαλογίζομαι γιατί η Ανάσταση να μη γίνεται την Κυριακή που καθιερώθηκε για αιώνες στην Θεία Λατρεία. Ας το ακούμε και ας το βιώνουμε στην κάθε στιγμή του χρόνου μας και γιατί όχι και τη μία των Σαββάτων, την Κυριακή που ορίζει η Εκκλησία μας.
Με τη χάρη του Κυρίου μου, τελειώνοντας το Γυμνάσιο και πετυχαίνοντας στο Πανεπιστήμιο βρέθηκα τρόφιμος στο Οικοτροφείο του αλησμόνητου Γέροντα π. Αυγουστίνου Καντιώτη πάλαι ποτέ πρωτοσυγκέλλου γενομένου της Ιεράς Μητροπόλεως
Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ξέχωρα και περιοδικά από την επαφή μας, την καθημερινή με το Γέροντα Αυγουστίνο είχαμε επαφές και με τον π. Χριστόφορο τον Καλύβα και τον π. Επιφάνιο το Θεοδωρόπουλο. Μάθαμε ν’ αγωνιζόμαστε σε πολλά επίπεδα και σε πολλά ζητήματα. Επισκέψεις σε Νοσοκομεία και Άσυλα. Πολλές φορές μέσα στο μάθημα διατυπώσαμε τις αντιρρήσεις μας. Διαμαρτυρηθήκαμε για την χειροτονία Επισκόπων Ουνιτών στην Αθήνα αρχιερέων, αποδοκιμάσαμε χειροτονίες «μαλακών» ανθρώπων. Ήρθαμε σε αντιπαράθεση με την αστυνομία στα Καρναβάλια των Πατρών. Είχα μια απορία μήπως ο τρόπος μας είναι ακραίος; Ρώτησα τον αλησμόνητο π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Μήπως είναι ακραίος ο τρόπος μας; Άγιε πάτερ; Παιδί μου μού απάντησε· στην ορθόδοξη πίστη μας όλα είναι ακραία. Λέγει λ.χ. το Ευαγγέλιο: Οι φονεύσεις. Είναι άκρο. Δεν υπάρχει τίποτε παραπέρα. Δε μπορεί και να μη φονεύεις και να ισχυρίζεσαι ότι είναι το ίδιο. Δεν είναι άκρο να δέχεσαι ως ώρα της Αναστάσεως την πιο πιθανή μετά το Μεσονύχτιο και να θέλεις να επιβάλεις το χρόνο της αρεσκείας σου. Είναι ο χρόνος που αποδέχεται η Εκκλησία μας. Είναι άκρο που δεν είναι δυνατό να υπερβαθεί. Οι εμμονές σε αντιπαραδοσιακές εκδοχές μπορεί να σπρώξουν σε διαρροές προς τους παλαιοημερολογίτες. Ο φόβος είναι έκδηλος.
Επιμένομε να θεωρούμε τη μία μετά το Μεσονύχτι του Σαββάτου προς τη μία των Σαββάτων ως την πιθανή ώρα της Ανάστασης του Χριστού. Τα μέτρα ασφάλειας πρέπει να παίρνονται. Η πολιτεία δικαιολογείται να το απαιτεί. Χρωστάμε στον εαυτό μας να μην τον αφήσουμε να πεθάνει. Χρωστάμε και στους άλλους να μη γίνομε αιτία του θανάτου τους. Ο κορονοϊός είναι εδώ. Ο αείμνηστος καθηγητής και φίλος μου Γεώργιος Ζήσης από το Αγρίνιο φίλος και
σύμψυχος στο 2ο Λύκειο Μεσολογγίου κατέληξε. Ο δάσκαλος Αντώνης Μπαρμπετάκης εκμέτρησε το ζην. Ο νοών νοείτω.
Θαύμασα υπέροχες κοπέλες από την Κρήτη που έτρεξαν στη Μακεδονία να προσφέρουν εθελοντικά υπηρεσίες σε θύματα του Κορονοϊού. Φαίνεται ότι κάποιοι άνθρωποι συνεννοούνται καλύτερα με τον πονόψυχο Ιησού…
Μολαταύτα ο Σεβασμιώτατος π. Κοσμάς έχει δίκιο που επιμένει ότι η Ανάσταση του Χριστού πρέπει να γιορτάζεται την Κυριακή. Ούτε μπορεί να υποχρεώσει κανείς την Εκκλησία να κάνει την Ανάσταση σε ώρα υπαγορευμένη έξωθεν. Η Εκκλησία ή κάνει την Ανάσταση την Κυριακή το πρωί μετά το Μεσονύχτιο ή αφήνοντας τον καθένα στην επιλογή του Στάρετς Σεραφείμ του Σαρώφ: Χριστός Ανέστη χαρά μου. Αυτό θα το κάνει αφ’ εαυτής η Εκκλησία όχι καθ’ υπαγόρευση έξωθεν. Κανένας δε μπορεί να ζητήσει ευθύνες από τον Ιερέα ή Επίσκοπο για την παραδοσιακή επιλογή του. Θα είναι αδικαιολόγητη παρέμβαση.
*Συνταξιούχος καθηγητής Θεολόγος – Φιλόλογος
Γραμματέας του Συλλόγου «Άγιος Αρσένης ο Καππαδόκης» για αυτιστικά παιδιά
