Δεν υπάρχει πουθενά, έχει χαθεί για πάντα η ταινία που είχε βγει πριν τη σειρά Μαντάμ Σουσού

Κάπου στο 1948, μέσα στην Αθήνα που ακόμα μάζευε τα κομμάτια της από τον πόλεμο, οι κινηματογράφοι γέμιζαν με γέλια για την Μαντάμ Σουσού.

Δεν μιλάμε για τη σειρά που όλοι θυμόμαστε με την Άννα Παναγιωτοπούλου, αλλά για μια ταινία, την πρώτη που έφερε στη μεγάλη οθόνη το έργο του Δημήτρη Ψαθά. Η Μαρίκα Νέζερ, μια θεατρίνα με φωνή που έκοβε σαν μαχαίρι, έπαιζε την υπερφίαλη Σουσού, και μαζί της ο Βασίλης Λογοθετίδης έδινε ζωή στον ταλαίπωρο Παναγιωτάκη.

Η ταινία γυρίστηκε σε ασπρόμαυρο φιλμ, με σκηνικά από το Μπιζάνι και τις φτωχογειτονιές του Πειραιά, και για λίγο έγινε η χαρά του κόσμου που ήθελε να ξεχάσει τη μιζέρια. Μα πού είναι σήμερα; Κανείς δεν ξέρει—το φιλμ έχει χαθεί, σαν να το κατάπιε η ίδια η ιστορία.

Η ταινία δεν ήταν απλώς μια κωμωδία, ήταν ο καθρέφτης μιας εποχής. Οι θεατές έβλεπαν τη Σουσού να ονειρεύεται μεγαλεία ενώ ζούσε στη λάσπη, και γελούσαν γιατί ένιωθαν το ίδιο. Τα γυρίσματα έγιναν με κόπο, με την ομάδα να δουλεύει σε στούντιο της Φίνος Φιλμ, που τότε ήταν ακόμα στα σπάργανα. Η Μαρίκα Νέζερ έφερνε τη θεατρική της φλόγα, κάνοντας κάθε σκηνή να σκάει σαν δυναμίτης, ενώ ο σκηνοθέτης Τάκης Μουζενίδης έραβε την ιστορία με χιούμορ και τρυφερότητα. Όμως, το φιλμ δεν άντεξε τον χρόνο—ίσως κάηκε, ίσως χάθηκε σε κάποια αποθήκη, ίσως πουλήθηκε και ξεχάστηκε. Οι ιστορικοί λένε ότι τέτοιες απώλειες ήταν συνηθισμένες τότε, με τον πόλεμο και την αδιαφορία να εξαφανίζουν δεκάδες ταινίες.

Κι ενώ η σειρά του ’86 έμεινε στη μνήμη μας, η ταινία του ’48 είναι φάντασμα. Κάποιοι ψάχνουν ακόμα, ελπίζοντας ότι ένα αντίτυπο κρύβεται σε κάποιο σκονισμένο ράφι ή στο αρχείο της ΕΡΤ, που έχει σώσει θραύσματα από εκείνη την εποχή. Η Μαρίκα Νέζερ, με το σαρκαστικό της γέλιο, έμεινε μόνο στις διηγήσεις όσων την είδαν, και η ταινία έγινε θρύλος—μια χαμένη κωμωδία που κάποτε έκανε την Αθήνα να ξεκαρδίζεται, πριν χαθεί για πάντα στον χρόνο.

Γρηγόρης Κεντητός – sportime.gr