Χριστιάνα: Έξι μήνες από τον θάνατό της – Συγκινεί με ανάρτηση ο γιος της Γιώργος Σταμάτης
Έξι μήνες πέρασαν από τον θάνατο της τραγουδίστριας Χριστιάνας.
Στη συμπλήρωση των έξι μηνών από τον χαμό της ο γιος της Γιώργος Σταμάτης, τίμησε τη μνήμη της με μια συγκινητική ανάρτηση.
«Θέλω να γράψω δυο – τρία πράγματα για τη Χριστιάνα ως μαμά μου, στη θέση ενός οφειλόμενου επικήδειου», έγραψε συγκεκριμένα.
Η ανάρτηση:
«Σημερα κλείνουν 6 μήνες από την ημέρα του θανάτου της μητέρας μου Χριστιάνας.
Θέλω να γράψω δυο – τρία πράγματα για τη Χριστιάνα ως μαμά μου, στη θέση ενός οφειλόμενου επικήδειου.
Η ασθένεια της μας στέρησε την ώριμη φάση της σχέσης μητέρας και παιδιού και δε πρόλαβα να της πω ότι την κατάλαβα.
Και ειδικά τώρα που είμαι κ εγώ γονιός, θα ήθελα να το κάνω.
Η μητέρα μου ήταν πολύ φιλομαθής, και αυτό μας το ενέπνευσε με κάθε τρόπο.
Ο προσωπικός της χρόνος ήταν αποκλειστικά χρόνος διαβάσματος και γραψίματος, από εφημερίδες, λογοτεχνικά βιβλία, δοκίμια και πολλή ποίηση. Η πιο έντονη εικόνα που έχω από τη μητέρα μου είναι να διαβάζει αργά το βράδυ με τα γυαλιά της, δίπλα στο πορτατίφ. Η (σχετικά μεγάλη) βιβλιοθήκη μας ήταν το καμάρι της.
Μου αγόραζε «αντισυμβατικά» βιβλία για την ηλικία μου όταν ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο, Πεσόα, ποίηση του Τζιμ Μόρισον, Τζακ Κέρουακ, το Φύλακα στη Σίκαλη, Καβάφη. Προφανώς δε κατάλαβα τίποτα τότε, τώρα όμως γυρνάω εκεί (αλλά όχι στον Κέρουακ).
Η μητέρα μου ήταν ένας πολύ κλειστός άνθρωπος. Επέτρεπε σε πολύ λίγο κόσμο να μπαίνει σπίτι μας, όσοι μπήκαν ήταν οι «εκλεκτοί». Μας έλεγε «τα εν οίκω μη εν δήμω» και είχε υιοθετήσει μια περσόνα αινιγματική και μυστηριώδη στις δημόσιες εμφανίσεις της στα μέσα και τη σκηνή.
Στην πραγματικότητα ήταν έντονος χαρακτήρας, ηθικά απόλυτη και αυστηρή (« τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι »), και όσοι είχαν την ατυχία να τσακωθούν μαζί της σίγουρα το θυμούνται.
Ταυτόχρονα ήταν πάρα πολύ γενναιόδωρη, είχε πολύ χιούμορ και γελούσαμε συνέχεια στο σπίτι.
Είχε μεγάλη τρυφερότητα, συμπόνια και ανθρωπιά, ακόμα και τις φροντίστριές της τις φιλούσε καθημερινά και τους χάιδευε τα μαλλιά. Αγαπούσε τον άνθρωπο. Αυτό το κομμάτι της επέζησε μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής της, δε της το πήρε ποτέ το Αλσχαιμερ.
Είχε όραμα για τα πράγματα και το ακολουθούσε βρέξει-χιονίσει. Δεν έβαζε νερό στο κρασί της. Δεν έχω δει πιο μαχητικό και αποτελεσματικό άνθρωπο στη ζωή μου.
Ήταν λιτή, απλή και αξιοπρεπής σε όλα της, από την εμφάνιση της μέχρι τη ζωή της.
Φοβόταν την απώλεια, ίσως επειδή έχασε μικρή τον πατέρα της στον οποίο είχε φοβερή αδυναμία και αγάπη, και ήταν το πρότυπό της. Δε πήγαινε ποτέ στον τάφο του και δε ξέραμε που είναι.
Δε μας είπε ποτέ την ηλικία της, ποτέ.
Δεν ήθελε να ταφεί και με ντροπή ομολογώ ότι δεν ακολούθησα την επιθυμία της, παρόλο που μου την είχε εκφράσει εμφατικά, όμως το έκανα για καλό, γιατί η αδερφή μου είχε ανάγκη να μπορεί να την επισκέπτεται κάπου και γιατί δεν ήθελα να δυναμιτίσω ακόμα περισσότερο την κακή σχέση που έχω με τα αδέρφια της.
Αν και η ίδια δεν έγραφε και δε συνέθετε, ήταν ένας πολύ δημιουργικός άνθρωπος και αφιέρωσε όλη της την δημιουργική ενέργεια στα παιδιά της. Ήθελε να είναι παρούσα όσο πιο πολύ μπορούσε στην παιδική μας ηλικία, πράγμα που καταλαβαίνω τώρα κι εγώ.
Κοιτάω τον εαυτό μου και βλέπω μέσα μου την πρώτη ύλη της μητέρας μου.
Πιστή στο ρόλο της σα μητέρα, το τελευταίο και το πιο δύσκολο μάθημά της, ήταν τα 10 χρόνια της ασθένειάς της.
Δε θέλω να εξωραΐζω την κατάσταση, ούτε θα έλεγα κάτι τόσο χυδαίο όπως ότι μια τέτοια ασθένεια έχει κάποιο βαθύτερο ιερό σκοπό, όμως νιώθω πως μέσα από την ζωή μου με την ασθένεια της μαμάς ενηλικιώθηκα πραγματικά.
Για τέλος, μια αφιέρωση που έκανα στη μητέρα μου τη μέρα που έγινα 11 ετών. Μου ζήτησε να της πάρω ένα δώρο, και της απάντησα ότι εκείνη έπρεπε να μου πάρει, ήταν η μέρα μου για να χαρώ».
