Φίλε αναγνώστη και συναγωνιστή θα τα έμαθες τα νέα. Το κράτος που διώκει τον μαχητικό πατριωτικό λόγο συνέλαβε τον μεγάλο Έλληνα και δημοσιογράφο και τον κρατά ως όμηρο! Ως πολιτικό κρατούμενο! Το Στέφανο το Χίο! Και δεν τον αφήνει να αντισταθεί, να δώσει τα κινητά των βουλευτών στον αέρα της εκπομπής του ή να ζητήσει μερικές σφαίρες για τον πρωθυπουργό τον ίδιο! (Θα μου πεις εδώ το ανάλγητο κράτος αφήνει εκτελεστές που έχουν δολοφονήσει 11 άτομα και έχουν αφήσει ανάπηρους άλλους δύο(εδώ πέφτει μαζική αμνησία), όμως για καλό σκοπό(!), χωρίς άδεια να πάνε βόλτα, τι περιμένεις;)
Αλλά δεν είναι μόνος του ο Στέφανος ο Χίος, φίλε αναγνώστη. Ένα δικό μας παιδί, ο Μπαρμπαρούσης πριν από λίγα λεπτά σηκώθηκε από της Βουλής τα έδρανα και είπε πάνω-κάτω τα ίδια με τον Στέφανο τον Χίο! Ούτε λίγο ούτε πολύ, ζήτησε να συλληφθούν ο Τσίπρας και ο Καμμένος και να πατήσει και μια Χούντα η ίδια η Βουλή! Ο Βούτσης τράβαγε τις τρίχες από τις μασχάλες του με αυτά που άκουγε(δεν έχει μαλλί ο κακομοίρης)και ζήτησε την καταδίκη από όλους.
Βέβαια, ο Μπαρμπαρούσης, επειδή είναι λίγο μπόσικος από κατασκευή, δεν κατάλαβε πόσο χρήσιμος υπήρξε στην κυβέρνηση εκείνη την ώρα, γενικώς όπως έχει κάνει η Χ.Α. στα πάντα. Με λίγα λόγια, με το να λέει κάτι τέτοια ένα κόμμα σαν τους ναζί, πολύ απλά η κυβέρνηση νομιμοποιείται για τα πάντα. Και ο νοών νοείτω…
Αλλά ο Μπαρμπαρούσης θα είναι πάντα αυτός που είναι, φίλε αναγνώστη. Εσύ που τον ψήφισες για να είναι ο μπαμπούλας και να γίνεται η δουλειά όλων, πόσο ζώο μπορεί να είσαι; Ε;
Υ.Γ.1 Η στήλη είχε ρεπό χθες και έχασε την ευκαιρία για ένα αφιέρωμα στην μεγάλη μέρα της επετείου του ηρωικού ’87. Τότε που, στις 14 Ιουνίου, πήραμε το ευρωπαϊκό στο μπάσκετ και μετά γεμίσαμε τις πλατείες πανηγυρίζοντας. Πολλοί από εμάς είχαμε ξεκινήσει με ένα σφίξιμο στην καρδιά γιατί ήμασταν με την Ελλάδα αλλά πονούσαμε ως προοδευτικοί έφηβοι και την μαμά Σοβιετική Ένωση. Όχι όλοι, κάποια σούργελα σαν τον γράφοντα! Φύγαμε από το σπίτι και περάσαμε για ηθικό από τα καφενεία που ήταν οι οπαδοί της «Μάνας Πατρίδας». Όλα ήταν έτοιμα, το ούζο και η μπύρα έρρεαν αλλά τελικά νίκησε η Ελλάδα και εκείνη τη μέρα κάποιοι στραβομουτσούνιασαν. Ελάτε τώρα, μη μου πείτε όσοι είστε πάνω από 35 ετών ότι δεν τα θυμάστε, ότι δεν ανακαλείτε την προσμονή που υπήρχε στο τότε παλιό καφενείο δίπλα στην Μπουκογιάννη, ε;
Ο γράφων, καλώς ή κακώς, είχε και πολλούς δεξιούς φίλους τότε. Ξεπέρασε το σοκ όταν είδε τον γερο-Γιοβάισα να χάνει το τελευταίο σουτ, κατάλαβε ότι η Σοβιετική Ένωση «κείται μακράν» και έφυγε για τα πανηγύρια στο Σιντριβάνι! Μόνο μη μου στείλει κανείς κανα mail και με ρωτάει τι πράγματα είναι αυτά που λέω, γιατί θα σας θυμίσω τα στέκια που εκείνο το βράδι είχαν πένθος. Κι όμως συνέβαιναν αυτά, με κάτι τέτοια μεγαλώσαμε… Όπως μεγαλώσαμε με την Γιουγκοσλαβία, την Νότια χώρα των Σλάβων δηλαδή, και τώρα μείναμε με την… Γιουγκομακεδονία! Την Νότια Μακεδονία, δηλαδή…
Υ.Γ. 2 Αυτοί οι Λοκομόντοι αλήθεια πως νιώθουν να είναι ρέγκε και με ράστα τα μαλλιά- κάπως εναλλακτικοί- και από κάτω από τη σκηνή να είναι όλα τα λιανοπαίδια του δημοτικού; Κάποια μάλιστα με την μαμά τους;
η συντακτική κοινοβουλευτική μονάδα