Αποχαιρετισμός και κατευόδιο στον Βασίλη Μάλαινο

Γράφει ο Ηλίας Ντζάνης, γεωπόνος

Σαν έτοιμος από καιρό έφυγε από κοντά μας ο Βασίλης Μάλαινος, πρώην Προΐστάμενος του Πρωτοδικείου Αγρινίου. Φίλος στερνός, μα γκαρδιακός και αχώριστος στις καλές και τις δύσκολες στιγμές της ταπεινής ζωής μας. «Πάρτε με και λικνίστε με καράβια σιωπηλά….» σιγοψιθύριζε το τελευταίο καιρό στις καθημερινές σχεδόν συναντήσεις μας. «..Τον … κούρασαν οι λογισμοί και τα σοφά βιβλία» τον φίλο μας.

Σε ώρες ρέμβης πέφτανε στην ορφανή παλάμη τα νικημένα μέτωπα, τα τρισευγενικά. Μα τίποτα δεν τον φόβιζε για το μεγάλο ταξίδι. Αντίθετα πολύ ήρεμος μιλούσε για τα επέκεινα.  Έτοιμος από καιρό να ταξιδέψει στο απέραντο άπειρο του ουρανού για την αιώνια Βασιλεία του Κυρίου που τόσο πίστευε, λάτρευε και υπηρέτησε από το ταπεινό στασίδι του ναού του Αγίου Δημητρίου. Λιανοτοίμαζε τη γιορτινή φορεσιά του σαν σε ταξίδι χαράς μα και λύπης. Μια χαρμολύπη, που πήγαζε από την βαθύρριζη πίστη του στην ορθοδοξία και την ελληνική παράδοση. Μια πίστη, όχι άλογη, αλλά ριζωμένη στο νού και την καρδιά, στην ψυχή και την ελπίδα της Ανάστασης.

Ο Βασίλης ήταν παιδί που ψήθηκε στη φλόγα της ορφάνιας, της φτώχειας και του αγώνα μέσα στο καμίνι του πολέμου, της κατοχής και του αδελφοκτόνου σπαραγμού. Γνήσιο παιδί του λεβαντόσπαρτου Βάλτου, γιγαντώθηκε και αψήλωσε σαν το καλόριζο δενδρί. Έμαθε γράμματα καλά, χωρίς φκιασιδώματα και πλάνα ψηλώματα. Ταπεινός δουλευτής της Δικαιοσύνης. Απλός, όπως κάθε καλός και βαθύς γνώστης των πραγμάτων και της αλήθειας. Υπηρέτησε πανάρχαιες, μα  διαχρονικά  ζωντανές, αξίες και αρετές. Και αυτό όχι θεωρητικά με επιδεικτικούς βερμπαλισμούς, αλλά βιωματικά με προσωπικές και οικογενειακές θυσίες. Πορεύτηκε στο δύσκολο αγώνα της ζωής και της κοινωνίας με ακάματο ζήλο και αυστηρή προσήλωση στις γραμμές των ηθικών αρχών, χωρίς καμμία έκπτωση στις πανανθρώπινες αξίες και ιδέες.

Με προσήλωση αμετάθετη στην δικαιοσύνη, στην πραότητα, στο μέτρο και στην αγνή  και άδολη καλοσύνη.  Όλες αυτές τις αρετές, τις   αρχές, τους ηθικούς κανόνες και τις ιδέες ο Βασίλης τις είχε υφάνει σε ένα , περίτεχνης και περίκαλης ομορφιάς υφαντό μέσα στη καθαρή και αγνή ψυχή του, με τρόπο που μόνο αυτός γνώριζε να τις συνταιριάζει αρμονικά και να τις αναδεικνύει με περισσή ταπεινότητα και μέτρο σε φίλους, γνωστούς και συναδέλφους. Δεν θα αναφερθώ στην υπαλληλική του σταδιοδρομία, την λαμπρή και διάφανα αψεγάδιαστη. Ούτε στην όμορφη και δημιουργική οικογένεια που δημιούργησε. Όχι γιατί αυτά είναι μικρής αξίας. Αλλά γιατί αυτά είναι παγκοίνως γνωστά στη πόλη μας και όχι μόνο, αλλά και γιατί αναφέρθηκαν άλλοι αξιότεροι εμού κατά τη τελετή της εκδημίας του.

Θα αναφερθώ με ολίγα για το πνευματικό άνθρωπο, που παιδιόθεν φώλιαζε στο ανήσυχο μυαλό και την θερμή ψυχή του Βασίλη. Ο Βασίλης Μάλαινος ήταν ένας ακάματος ιστοριοδίφης, Ένας λάτρης της ιστορικής έρευνας και της ιστορικής αλήθειας, χωρίς προκαταλήψεις και ιδεοληπτικές παρωπίδες. Χωρίς ιδρυματικές επαγωγές και τις συνακόλουθες συνεκδουλεύσεις. Αλήθεια και δικαιοσύνη στη δουλειά, αλήθεια και δικαιοκρισία στην ιστορική έρευνα.

Έτσι κατέλειπε μια πλούσια βιβλιοθήκη στους επιγόνους, συγγενείς, φίλους και συμπολίτες στους οποίους χάριζε με απλόχερη και ανυστερόβουλη προθυμία κάθε πληροφορία ή βιβλιογραφική πηγή. Έτσι γνώρισα κι εγώ το Βασίλη Μάλαινο και μου χάρισε την πολύτιμη για μένα φιλία του. Παράλληλα ήταν κι ένας λάτρης της Ποίησης και της Μουσικής. Ιδιαίτερα της Δημοτικής και της Βυζαντινής Μουσικής .Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος με όλη τη σημασία της ελληνικής και της εκκλησιαστικής παράδοσης. Ο Βασίλης ήταν ένας άρχοντας στη καρδιά. Ένας φιλόσοφος στο μυαλό. Ένας προσηλωμένος οραματιστής μιάς δίκαιης και καλλιεργημένης κοινωνίας. Ένας αγνός Χριστιανός στη ψυχή.

Με αυτά τα λίγα αποχωρίζομαι έναν καλό φίλο, που γνώρισα αργά, αλλά πολύ γρήγορα εκτίμησα και αγάπησα. Αποχαιρετώ τον καλό μου φίλο Βασίλη με ένα σπάνιο λουλούδι με πένθιμο χρώμα, μα γιομάτο σπόρους ελπίδας. Στην αγαπημένη του σύζυγο, ταιριαστό και αχώριστο συνοδοιπόρο της ζωής του και την ζηλευτή οικογένεια του γιού του εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια ευχόμενος την εξ Ύψους παρηγορία. Ο Βασίλης μόνο περηφάνεια κατέλειπε. Περηφάνεια και περίσσευμα καρδιάς σε όλους μας. Συγγενείς και φίλους. Η φυσική του παρουσία θα μας λείψει πολύ, αλλά έχουμε την ανεκτίμητης αξίας παρακαταθήκη του σε αρχές και αξίες ως καθημερινό οδηγό και σύνοδό μας.

Στο καλό φίλε Βασίλη. Καλό ταξίδι προς τον άπειρης ομορφιάς Παράδεισο. Η Αγρινιώτικη γής θα σε σκεπάσει με το ελαφρότερο χώμα της, όπως αυτή ξέρει να προσφέρει τη σκέπη της στα καλά και διαλεχτά παιδιά της. Σκέπη μνήμης και στοργής. Η μνήμη σου αιώνια στις καρδιές και το νού όλων των επιγόνων, φίλων και συγγενών. Καλό κατευόδιο άξιε και πανκάλλιστε  φίλε.

Αγρίνιο 15-6-24.