Από τη «νέα μεταπολίτευση» του Κ. Λαλιώτη ως τη «νέα μεταπολίτευση» του Αλ. Τσίπρα…
Γράφει ο Σπύρος Χ. Ταγκας στο matrix24.gr
Είναι από το 1986 (όταν ο πολύς, αλλά, αποστασιοποιημένος και τότε Κ. Λαλιώτης* επιχείρησε να θεωρήσει και να σκιαγραφήσει κάποια χαρακτηριστικά της), που ο όρος «νέα μεταπολίτευση» έκανε την εμφάνισή του στα ελληνικά πολιτικά πράγματα και μόλις σήμερα, -ήγουν, το 2015 – 30 χρόνια μετά-, άρχισε να γίνεται διακριτά αντιληπτό ότι ναι, μια ολόκληρη εποχή φαίνεται να κλείνει για την Ελλάδα και, άρα, μια νέα (εποχή και μεταπολίτευση), βρίσκεται μπροστά μας. Βεβαίως, θα ήταν προτιμότερο αυτή – τούτη η «νέα εποχή» να είχε ξεκινήσει από τότε και, έτσι, να μην είχε μεσολαβήσει όλη αυτή η κοινωνικοπολιτική και οικονομική βύθιση που μας οδήγησε στον εκφυλισμό και την καταστροφή, αλλά, -φευ, τα μείζονα πολιτικά γεγονότα, εξελίξεις και μεταβολές δεν είναι θέματα θεωρητικής κατάρτισης, έμπνευσης ή δεινής επινόησης, αλλά, αναγκαιότητα των καιρών που εκδηλώνονται και δημιουργούνται.
Επομένως, όπως το 1974 οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις τις χώρας, κλήθηκαν από τα ίδια τα πράγματα (βλ. εσωτερικές βίαιες αναταράξεις, εισβολή και κατοχή του Βορείου τμήματος της Κύπρου), έτσι και σήμερα (μετά την ολοκληρωτική κατάρρευση της οικονομίας και τα πέντε χρόνια βαριάς λιτότητας και ανέχειας), έχουμε για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος μια κυβέρνηση με βασικό κορμό της την Αριστερά. Αυτό – τούτο που, από μόνο του αποτελούσε μέχρι πρόσφατα «αδύνατον των αδυνάτων», έγινε πραγματικότητα χωρίς, απαραίτητα, να αλλάξει φορά ο ήλιος (!), και, γεωγραφικά, η χώρα να παραμένει στο ίδιο μέρος : η πολύχρονη πίεση των ελλήνων πολιτών και η πολυσχιδής αναποτελεσματικότητα των παλαιών κομμάτων την κατέστησαν, εν πολλοίς, «χρυσή εφεδρεία» του εγχώριου πολιτικού συστήματος.
Τούτο δεν σημαίνει, οπωσδήποτε, και ότι η νέα κυβέρνηση έρχεται να διαχειριστεί απλά και μόνο τις αντιφάσεις και τις στρεβλώσεις του σύγχρονου αστικού συστήματος (στην Ελλάδα). Αυτό, άλλωστε, θα ήταν στρατηγικό πολιτικό λάθος τούτη (ειδικά), τη κρίσιμη στιγμή και δεν θα δικαιολογούσε τις ρηξικέλευθες επαγγελίες της, τους μακρόχρονους και συνεπείς αγώνες της : θα τις αποδίδονταν μικρόνοες και μικροπρεπείς σκοπιμότητες, προκειμένου, να καταλάβει με «σημαία ευκαιρίας» την εξουσία. Γίνεται, όμως, σαφές, ότι η σημερινή συγκυρία αποτελεί μοναδική ιστορική ευκαιρία, ώστε, αφενός, να μη εμπεδωθούν εντελώς οι όποιες πληθωριστικές πολιτικές αναγωγές, αλλά, αφετέρου, να αποδείξει ότι δεν υπάρχει καμία εμπάθεια, σύμπλεγμα ή πολιτική εμμονή και κείνο που δεν έγινε με την απελευθέρωση της Ελλάδος το 1944 και το προέτασσαν με κάθε τρόπο οι μετριοπαθείς δυνάμεις της Αριστεράς (βλ. μια δυτικού τύπου δημοκρατία με ελευθερία, ισονομία και ισοπολιτεία), να συμβεί τώρα έστω και με εβδομήντα χρόνια καθυστέρηση…
*Βλ.: «Το ΠΑΣΟΚ ανάμεσα στο Παλιό και το Καινούργιο». Εκτενές πολιτικό κείμενο, θεώρηση και ανάλυση του Κ. Λαλιώτη. Πρωτοδημοσιεύτηκε δυο χρόνια αργότερα στο περιοδικό «Σοσιαλιστική Θεωρία και Πράξη» – Αθήνα 1988.
s.h.tagas@hotmail.gr
