“Η ανέλκυσις του ναυαγίου της ελληνικής οικονομίας”

Γράφει ο Βασίλειος Βάσσης*

Ξενοφών Ζολώτας 1948: «Η ανέλκυσις του ναυαγίου της ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί να γίνει με δανειακά μέσα».

Ο Ξενοφών Ζολώτας ήταν ο πρώτος Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση από την Ναζιστική Κατοχή τον Οκτώβριο του 1944. Μία φράση η οποία είναι τόσο συμβατή με όσα συμβαίνουν στη πατρίδα μας τα τελευταία 9 χρόνια. Ήταν η άποψη του για το πώς μπορούσε εκείνη την εποχή να γίνει βιώσιμη η Ελληνική Οικονομία. Και δεν ήταν ο μόνος. Δυστυχώς σήμερα παρότι βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση από ότι βρισκόταν τότε η χώρα μας, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού οι Οικονομολόγοι οι οποίοι ταυτίζονται με αυτή την άποψη του Ξ. Ζολώτα. Βλέπεται είναι πολλά τα «Λεφτά Άρη» σήμερα, με αποτέλεσμα οι φωνές που έχουν την ίδια άποψη με τον Ξ. Ζολώτα να είναι στην αφάνεια από το σύνολο των ΜΜΕ. Σήμερα εμφανίζονται στο Γυαλί μόνο αυτοί οι οποίοι είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τις λεγόμενες «Αγορές Χρήματος», και μας κάνουν πλύση εγκεφάλου για λήψη καινούργιων Δανείων.

Αυτό που απασχολούσε τους πιο επιφανείς οικονομολόγους της εποχής, τόσο της δεξιάς, όσο και της Αριστεράς, ήταν η ανάγκη όχι μόνο να «ανελκυστεί το ναυάγιο της ελληνικής οικονομίας», δηλαδή να ανοικοδομηθεί η Ελλάδα μετά από σχεδόν 10 χρόνια πολέμων και κατοχής, αλλά και η μετατροπή της σε βιώσιμη οικονομία.

Και με ποιο τρόπο μπορούσε να γίνει βιώσιμη; Δύο είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορούσε να γίνει βιώσιμη η Ελληνική Οικονομία: (α) την αξιοποίηση του εκτεταμένου και εν πολλοίς ανεκμετάλλευτου φυσικού πλούτου της χώρας. (β) την αξιοποίηση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, δηλαδή της τεράστιας μάζας άεργων και ανέργων που συσσωρεύονταν στις πόλεις λόγω του εμφυλίου. Σ’ αυτό συνέκλιναν όλοι.

Με τι μέσα θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; Τότε η «γηρασμένη πνευματικά και ηθικά τάξις των πολιτικών ηγετών», όπως έγραφε ο Δαφνής ( δικηγόρος, δημοσιογράφος και ιστορικός συγγραφέας 1909-1977) για το πολιτικό σύστημα της εποχής του εμφυλίου, ήξερε μόνο έναν τρόπο: την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων και κυρίως δανείων από το εξωτερικό. Η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων και δανείων είχε οδηγήσει έως τότε την Ελλάδα σε 4 επίσημες χρεοκοπίες και στην άνοδο μια απόλυτα παρακμιακής, παρασιτικής και διεφθαρμένης πολιτικής και επιχειρηματικής τάξης ημετέρων, η οποία είχε καταδικάσει τη χώρα και τον λαό της στην καθυστέρηση και την ανέχεια.

Εδώ μπαίνει το ερώτημα. Μπορούσε η Ελλάδα να γίνει βιώσιμη χωρίς την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων; Οι μεγαλύτεροι Οικονομολόγοι της Εποχής καθώς και η αφρόκρεμα της ελληνικής επιστημονικής διανόησης απαντούσε καταφατικά. Εκατοντάδες μηχανικοί, οικονομολόγοι, νομικοί, κοινωνικοί επιστήμονες είχαν αφοσιωθεί να καταδείξουν ότι η Ελλάδα μπορούσε να γίνει βιώσιμος με ίδιους πόρους και ίδια μέσα. Όλοι τότε είχαν τον ίδιο σκοπό και συμφωνούσαν απόλυτα μεταξύ τους. Και ο σκοπός αυτός δεν ήταν άλλος από την βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας και όχι η βιωσιμότητα του χρέους.

Η ίδια η έννοια της βιωσιμότητας του χρέους, ήταν παντελώς άγνωστη στα οικονομικά της εποχής εκείνης. Και συνέχισε να είναι άγνωστη ως έννοια μέχρι και τη δεκαετία του 2000. Τα οικονομικά δεν είχαν εξαγοραστεί ακόμη από τους τραπεζίτες. Ούτε οι τράπεζες με τις υπερεθνικές χρηματαγορές είχαν υποκαταστήσει την ίδια την λειτουργία της οικονομίας. Οι οικονομολόγοι – τουλάχιστον όσοι δεν ασκούσαν το επάγγελμα της απολογητικής των μεγάλων συμφερόντων – ήξεραν ότι για να είναι μια οικονομία βιώσιμη θα πρέπει να μην στηρίζεται σε εξωτερικό δανεισμό και γενικά στην εισροή ξένων κεφαλαίων. Ούτε καν σε εξωτερική βοήθεια. Τα ξένα κεφάλαια οφείλουν να παίξουν συμπληρωματικό, επικουρικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομίας κι όχι τον κυρίαρχο.

Την άποψη αυτή την συμμερίζονταν τότε όλοι οι μεγάλοι οικονομολόγοι, είτε ανήκαν στην δεξιά, είτε στην αριστερά. Όλοι οι Οικονομολόγοι της Εποχής σε όποια παράταξη και αν ήταν γνώριζαν πολύ καλά πώς το χρέος δεν είναι ζωντανός οργανισμός για να μπορεί να είναι βιώσιμο. Όπως επίσης γνώριζαν ότι η βιωσιμότητα της οικονομίας δεν εξαρτάται από το χρέος. Αντίθετα η “βιωσιμότητα” του χρέους, προϋποθέτει μια οικονομία και μια κοινωνία εντελώς μη βιώσιμη. Έτσι το μόνο που τους απασχολούσε είναι το κατά πόσο το χρέος είναι εξυπηρετήσιμο. Χωρίς βέβαια να θέτει σε κίνδυνο την βιωσιμότητα της οικονομίας. Δηλαδή την πραγματική άνοδο των εισοδημάτων, της παραγωγής και της απασχόλησης.

Σήμερα δυστυχώς έχουν αντιστραφεί τα πράγματα. Αυτό που νοιάζει τους Οικονομολόγους (της Χρηματοοικονομικής και όχι της Οικονομίας) είναι η βιωσιμότητα του χρέους κι όχι η βιωσιμότητα της οικονομίας. Γιατί η μπίζνα του χρέους είναι μεγάλη. Καμία μελέτη δεν υπάρχει που να αποδεικνύει ότι η Οικονομία είναι Βιώσιμη όταν είναι βιώσιμο το χρέος. Αντίθετα η Βιωσιμότητα της Οικονομίας κάνει το χρέος εξυπηρετήσιμο. Ίσως να μην υπάρχει μεγαλύτερη διαστροφή από την ανάδειξη της απαρέγκλιτης εξυπηρέτησης του χρέους σε όρο για τη βιωσιμότητα της οικονομίας και της ζωντανής εργασίας.

Πρόκειται για μια διαστροφή που έχει να κάνει με την εξαγορά της οικονομικής από το τραπεζικό καρτέλ. Τα πάντα οφείλουν να υπηρετούν τα τραπεζικά συμφέροντα και τις χρηματαγορές. Κι έτσι για πρώτη φορά από τον 16ο αιώνα, που γεννήθηκαν οι πρώτες χρηματοπιστωτικές φούσκες, δεν τίθεται στην ημερήσια διάταξη το αυτονόητο: η ολική διαγραφή του κρατικού και ιδιωτικού χρέους προκειμένου να γίνει βιώσιμη η οικονομία.

Σε όλες τις προηγούμενες παγκόσμιες κρίσεις χρέους και κατάρρευσης των χρηματαγορών – 6 τον αριθμό από τον 16ο αιώνα έως σήμερα – πάντα οι αναπτυγμένες χώρες κάνοντας την αρχή και ακολουθούσαν οι υπόλοιπες, ξεκινούσαν τουλάχιστον με την παύση πληρωμών του χρέους προκειμένου να μην υποθηκεύσουν τη βιωσιμότητα της οικονομίας τους.

Άλλος τρόπος δεν υπάρχει – ούτε στα βιβλία, ούτε στην πράξη – για να ξεκινήσει έστω η «ανέλκυσις του ναυαγίου της ελληνικής οικονομίας». Εκτός φυσικά κι αν οι προθέσεις των δανειστών και των εγχώριων κομπιναδόρων είναι η ολοκληρωτική εκποίηση της ελληνικής οικονομίας, προς όφελος ενός υπερεθνικού συστήματος αγυρτείας και απάτης που ελάχιστα διαφέρει από το οργανωμένο έγκλημα.

Και λέμε για σύστημα αγυρτείας και απάτης για ένα απλό λόγο: Σύμφωνα με την τελευταία Οικονομική Κατάσταση (https://www.bankofgreece.gr/BogEkdoseis/financialstat201806.pdf) της Τραπέζης της Ελλάδος θα δούμε το εξής: Στους Λογαριασμούς ΤΑΞΕΩΣ όπως λέγονται και που δεν νοούνται μιας και εκεί κρύβεται το αφανές χρέος των Τραπεζών που θα κληθεί να το πληρώσει ο Έλληνας Φορολογούμενος, μπορούμε να δούμε:
Νο 1. Τίτλοι του Ελληνικού Δημοσίου από τη Διαχείριση του «Κοινού Κεφαλαίου» Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και «Ασφαλιστικών Φορέων» σύμφωνα με το Ν. 2469/97 38.068.942.348€.
Νο 2. Τίτλοι του Ελληνικού Δημοσίου και λοιπά χρεόγραφα από τη διαχείριση και θεματοφύλαξη κεφαλαίων Δημοσίων Οργανισμών, ασφαλιστικών Φορέων και Ιδιωτών 4.410.888.590€.
Νο 3. Περιουσιακά στοιχεία αποδεκτά από το Ευρωσύστημα ως ασφάλεια για πράξεις νομισματικής πολιτικής και παροχή ενδοημερήσιας ρευστότητας μεταξύ των πιστωτικών ιδρυμάτων 12.738.282.318€.
Νο 4. Περιουσιακά στοιχεία αποδεκτά από την Τράπεζα της Ελλάδος ως ασφάλεια για πράξεις έκτακτης παροχής ρευστότητας προς τα πιστωτικά ιδρύματα 54.199.909.224€.
Νο 5. Λοιποί Λογαριασμοί Τάξεως 14.488.951.171€.
ΣΥΝΟΛΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΤΑΞΕΩΝ 123.906.973.651€.

Τι μας δείχνουν οι Λογαριασμοί Τάξεως; Μας δείχνουν ότι το αφανές χρέος των Τραπεζών το οποίο βεβαίως θα τα πληρώσουμε εμείς είναι στα 124 δις περίπου.

Ένα άλλο στοιχείο που βλέπουμε είναι ότι η ΤτΕ έκοψε χρήμα. Δηλαδή δημιούργησε από το μηδέν ποσό περίπου 55 δις. Και τι έγινε αυτό το χρήμα; Πήγε στις Τράπεζες για να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του Έλληνα. Μα αυτοί δεν μας έλεγαν ότι δεν μπορούμε να κόψουμε χρήμα μέσα στο Ευρωσύστημα; Μπορούσαν αυτά τα δις να τα δώσουν στους συνταξιούχους στους μισθωτούς και στους μικροεπιχειρηματίες για να στυλωθεί η οικονομία; Βεβαίως και μπορούσαν. Δεν το έκαναν γιατί οι Απατεώνες που τους στηρίζουν στις καρέκλες τους Ευρωπαίοι και ντόπιοι απομυζούν τεράστια κέρδη.

Να γιατί σήμερα δεν έχουν ανάγκη για την Ελλάδα ούτε το κοινοβουλευτικό προσωπείο του διαχωρισμού των εξουσιών, ούτε του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως θεμελιώθηκε με το Σύνταγμα του 1975. Σύνταγμα πλέον είναι η θέληση των δανειστών και το πιο άτιμο συμφέρον των τραπεζιτών.

*Αναπληρωματικό Μέλος Εθνικού Συμβουλίου Ε.ΠΑ.Μ.