Ροή Ειδήσεων
Το ποίημα της μικρής Στέλλας από το Παναιτώλιο που βραβεύτηκε στα Καλάβρυτα
Απονεμήθηκε έπαινος στην μαθήτρια του 2ου Δημοτικού Σχολείου Παναιτωλίου, Στέλλα Κωνσταντίνου για τοποίημα που εμπνεύστηκε μετά τη σχολική εκδρομή στα μαρτυρικά Καλάβρυτα.
Η τελετή διοργανώθηκε απ’ το δήμο Καλαβρύτων στις 12 Δεκεμβρίου 2017
Πιο κάτω μπορείτε να διαβάσετε το ποίημα της μικρής Στέλλας…
Προς τιμή των Καλαβρύτων
Agriniowebradio.gr: Ενημέρωση και μουσική όπως θα ήθελες ν΄ακούς
Ήταν Δεκέμβρης χιόνιζε
οι Γερμανοί στους δρόμους
και οι μανάδες τρέχανε
με τα παιδιά στους ώμους
Πήραν τον άντρα της Μυρτώς
τον εγγονό της Άννας
τ΄αδέρφι της Παρασκευής
όλα παιδιά μιας μάνας
Το χιόνι έπεφτε βαθύ
και οι άντρες ανεβαίναν
στον λόφο αυτό τον ιερό
για εκτέλεση πηγαίναν
Γενναίοι άνδρες στην γραμμή
τα όπλα σαν κοιτάζουν
ύμνο εις την ελευθεριά
όλοι μαζί φωνάζουν
Τώρα τα μάτια έκλεισαν
και απ΄τη ζωή έχουν φύγει
μα μες στην ψυχή τους ξέρουνε
το δίκιο το έχουν λίγοι
(Σ. Κωνσταντίνου)
Χορηγούμενη
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO
ΑΤΤΙΚΗ 23-7-18
Αδέρφια μου,
ταχύτερη απ’ τον φτεροσάνταλον Ερμή
το νέο μάς ήρθε του ξολοθρεμού σας.
Ένα όνειρο πικρό τα φρένα εξέσχισε των Ολυμπίων
τον γαληνό ταράζοντάς τους ύπνο.
Οι Συμπληγάδες της ψυχής μας
ακίνητες μιας κι άνοιξαν εμείναν
ακέριο αφήνοντάς το να περάσει το καράβι
της Θλίψης, της Οργής και των Συγκλονισμών.
Στην πλώρη του επάνω
πελιδνός
χωρίς φωνή και πρόσωπο
της Τραγωδίας ο άγγελος να διασαλπίζει:
“ΔΕΚΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΕΚΡΟΙ!”
Ο απρόσμενος χαμός σας
στις πιο ψηλές κορφές του Πόνου μάς ανέβασε.
Εκεί που κόβεται η ανάσα,
εκεί που άλαλα τα χείλη μένουν,
εκεί που δεν μπορεί το δάκρυ ν’ αναβλύσει-
εκεί στερρό που υψώνεται το κάστρο της Οδύνης
με τα τριακόσα εξηνταπέντε δίκοπα της Φτώχειας
ασήμαντα να κείνται τώρα κάτου-ευτελισμένα.
Οι ώρες μας
στην Άβυσσο της Λύπης βυθισμένες
δεν αλλάζουν πια.
Η υπομονή αδέρφια μου
έφτασε ξάφνω
στο ακρόχειλο του πιο βαθιού γκρεμού της
βλέποντας κάτω
αθέλητη υποψήφια αυτόχειρ.
Στο πανηγύρι ετούτο του Χαμού,
στο χώμα της πατρίδας μας επάνω
η Φρίκη την πιο πλούσια της πραμμάτια εξεδίπλωσε
κι απλόχερα τη σκόρπισε εναγύρω.
Μέσα στων δέντρων τους κριγμούς
μες στον ορυμαγδό
μες στο φρικώδες ξάφνιασμα
φωνές ακούονταν ικετευτικές
από το κάθε στόμα:
«Αδέρφια μας μη φεύγετε! Σταθείτε!”
Όμως η Μοίρα εσάς σας είχε κιόλας ξεχωρίσει.
Και σας πήρε.
Και το άρωμα έμεινε χωρίς αγέρα
το στόλισμα χωρίς γυναίκα
η αγάπη δίχως αγκαλιά.
Αδέρφια μας
τώρα κοιμόσαστε ήρεμα
γλυκά και αλαφρά.
Τώρα στο χώμα ανθούν τα όνειρά σας.
Κι οι αναμνήσεις σας-όσες προλάβατε να φτιάξετε-
στα φύλλα των τριαντάφυλλων ακούμπησαν θλιμμένες.