Μνήμη Γρηγόρη Λαμπράκη
(με στίχους Ντίνου Χριστιανόπουλου)
Του Παναγιώτη Δρέλλια *
«Η αγκίδα»
Το βράδυ που σκοτώσαν τον Λαμπράκη,
γυρνούσα από ένα ραντεβού.
«Τι έγινε;», ρώτησε κάποιος στο λεωφορείο.
Κανείς δεν ήξερε. Είδαμε χωροφύλακες
μα δε διακρίναμε τίποτε άλλο.
Πέρασαν … χρόνια. Ξανακύλησα
στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά.
Όμως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί
σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει.
Άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά,
άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα,
κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια.
«Πολλοί στίχοι στέκονται πίσω απ’ τη σιωπή, σαν τα χλωμά παιδιά πίσω απ’ τα τζάμια ενός ορφανοτροφείου», έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος.
Τέτοιους αθόρυβους, αλλά αιχμηρούς και αφοπλιστικούς στίχους έγραψε παλαιότερα ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης(πραγματικό όνομα του Ντίνου Χριστανόπουλου) για ένα μαρτυρικό πρόσωπο της Νεότερης Ιστορίας μας, τον Γρηγόρη Λαμπράκη(Κερασίτσα Αρκαδίας, 1912 – Θεσσαλονίκη, 27 Μαΐου 1963), γιατρό, αθλητή, πολιτικό και αγωνιστή της δημοκρατίας που δολοφονήθηκε από παρακρατικούς.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (γεν. 1931), μόνιμος κάτοικος της Θεσσαλονίκης, ανήκει στη Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση, το δε λογοτεχνικό του ιδίωμα θεμελιώθηκε στο βίωμα της καθημερινότητας, στον κοινωνικό προβληματισμό και στην υπαρξιακή εξομολόγηση.
Το συγκινητικό ποίημά του «Η ΑΓΚΙΔΑ» γράφτηκε σε μια δραματική περίοδο της μεταπολεμικής περιόδου, αποτυπώνοντας ατυχείς στιγμές του πολιτικού μας βίου(συνέπεια της μισαλλοδοξίας και των έντονων κομματικών παθών).
Ένα ποίημα που στιγματίζει ατομιστικές συμπεριφορές (απάθεια, αδιαφορία, ενοχή), υμνεί όμως τη θυσία για μεγάλα ιδανικά με αποφθεγματικό, λιτό και απρόβλεπτο Λόγο, ως ελάχιστη υπενθύμιση σκληρών στιγμών του τόπου μας.
