Στη Φωκίδα βρίσκεται το μοναστήρι με το μεγαλύτερο καμπαναριό στην Ελλάδα (video)

Η Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ είναι ανδρώα Kοινοβιακή Mονή που ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Φωκίδος και ιδρύθηκε το 1991, από τον Αρχιμανδρίτη και Γέροντα Νεκτάριο Μουλατσιώτη, ο οποίος είναι έως και σήμερα ο ηγούμενος της Μονής.

Βρίσκεται Β.Α της Ναυπάκτου σε απόσταση 13,5 χλμ, κοντά στο χωριό Τρίκορφο του Nομού Φωκίδος, και είναι κτισμένη σε υψόμετρο 600μ.
Η ιστορία της Ιεράς Μονής των Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ ξεκινά επίσημα το 1991 με την εγκατάσταση των πρώτων μοναχών. Κτήτορας και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής και πνευματικός καθοδηγητής είναι ο Γέροντας Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Μουλατσιώτης.

Το 1984 αποφασίζει να κτίσει χριστιανικές νεανικές κατασκηνώσεις και επανέρχεται στο Τρίκορφο, όπου και ξεκινά με την βοήθεια του Θεού τις εργασίες. Το 1991 έρχονται οι πρώτοι δόκιμοι μοναχοί και ξεκινά η επάνδρωση του Μοναστηριού.
Στις 15 Αυγούστου του 1993 θεμελιώνεται το Καθολικό της Μονής και το μεγαλόπρεπο καμπαναριό με τα 400 σήμαντρα και τις 62 καμπάνες – ως ελάχιστη τιμή και αναβίωση του θρυλικού καμπαναριού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.
Στις 15 Ιουνίου 1994 θα τελεσθεί στον ανεγειρόμενο Ναό η πρώτη Θεία Λειτουργία την ημέρα εορτής του Αγίου Αυγουστίνου και της μητρός του Αγίας Μόνικας.
Στις 19 Ιουλίου του ίδιου έτους, στην εορτή του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, γίνονται τα εγκαίνια του Καμπαναριού. Το θρυλικό Καμπαναριό -σύμβολο της δόξας της Ορθοδοξίας και της Ελλάδας που σίγησε το 1453, έμελλε να ξαναηχήσει εν μέσω θυσιών αλλά και δακρύων χαρμολύπης στο Μοναστήρι του Τρικόρφου.

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είναι ιαματικός άγιος που θαυματουργεί στους αρρώστους. Με θαυμαστό τρόπο έκανε εμφανή την παρουσία του το 1990 για πρώτη φορά στο Μοναστήρι σε κατασκηνωτές, πιστούς και μοναχούς, την ώρα της κοινής προσευχής που έκανε ο Γέροντας μια βραδιά κατασκηνωτικής περιόδου, όταν ζήτησε ένα σημάδι από τον Θεό ότι η προσευχή τους εισακούεται. Φωτεινές δέσμες φωτός περιέλουσαν τότε τον χώρο και έγιναν όλα σαν ημέρα. Η ημερομηνία ήταν 19 Ιουλίου, εορτή του Αγίου (ανακομιδή των λειψάνων του), αλλά τότε κανείς ακόμη δεν γνώριζε τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ. Ωστόσο ο Άγιος της χαράς έδειξε στον Γέροντα μέσω άλλων δύο θαυμαστών γεγονότων την προστασία του και την αγάπη του για το Μοναστήρι που τελικά ο ίδιος επέλεξε για να γίνει το σπίτι του. Έτσι η Μονή διά της αγάπης και χάρης και των δύο Αγίων έγινε γνωστή ως «Ιερά Μονή των Αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ Σαρώφ». Στο Μοναστήρι εγκαταβιούν 30 μοναχοί.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ!

Ανηφορίζοντας στην όμορφη Δωρίδα και στα λοίσθια σχεδόν του Νομού Φωκίδος, σε μια όμορφη πλαγιά λίγο πριν το χωριό Τρίκορφο, χτίζουμε το Μοναστήρι μας που τιμάται επ’ ονόματι των Αγίων Νεκταρίου και Φανουρίου.
Πρωτοεγκατασταθήκαμε εδώ στο Τρίκορφο, το Σεπτέμβριο του 1991, ξεκινώντας τον πνευματικό μας αγώνα για την σωτηρία των ψυχών μας αλλά και τον παράλληλο αγώνα να φτιάξουμε ένα μοναστήρι, έναν ακόμα πρόμαχο της Ορθοδοξίας μία ακόμα πνευματική έπαλξη.
Η ανέγερση της Μονής άρχισε από το μηδέν, όταν οι πρώτες μοναχές ξεκινήσαμε εδώ στο άγριο αρχικά και αφιλόξενο τόπο, ο οποίος όμως με την βοήθεια του Θεού και των Αγίων μας, μεταμορφώνεται σ’ ένα μικρό παράδεισο.
Καθημερινά η ζωή μας είναι ένας αγώνας, τόσο πνευματικός, όσο και σωματικός, διότι εκ του μηδενός, με πολλούς κόπους και μόχθους ανεγείρουμε το Μοναστηράκι μας. Οι ανάγκες είναι πολλές και επιτακτικές. Ήδη μέχρι σήμερα για την 16μελή μας οικογένεια, γιατί κάθε μοναστήρι είναι συγκροτημένο με την αγάπη και την θαλπωρή που έχει και η οικογένεια, μπορεί κανείς να φανταστεί τι ανάγκες υπάρχουν όχι μόνον για την συντήρησή μας, αλλά κυρίως για την συνέχιση του κτιριακού μας έργου, το οποίον έχει μεν αρχίσει, πλην όμως χρειάζεται πολύ δρόμο ακόμα για να ολοκληρωθεί.

Για να ξεκινήσουμε από την αρχή, ο πρώτος καιρός ήταν αρκτετά δύσκολος, δεδομένου ότι φτιάξαμε ένα μικρό προκατασκευασμένο σπίτι με τρία κελλάκια κι ένα μικρό εσωτερικό εκκλησάκι ενώ γύρω μας δεν υπήρχαν παρά τα βουνά της όμορφης Δωρίδας και στο βάθος αγναντεύαμε την θάλασσα του Πατραϊκού κόλπου. Επιπλέον δεν είχαμε ηλεκτρικό, ούτε νερό, ούτε φυσικά τηλέφωνο… Μετά την πρωϊνή ακολουθία, ξεκινούσαμε άλλη να φέρει νερό από μια κοντινή πηγή, άλλη να κόψει ξύλα για το τζάκι, άλλη να φτιάξει λιβάνι που ήταν το πρώτο μας διακόνημα, από το οποίο ουσιαστικά συντηρηθήκαμε τον πρώτο καιρό. Μέρες δύσκολες, που όμως με την βοήθεια του Θεού περνούσαν μέσα στην αγάπη Του, που μας παρηγορούσε και μας δυνάμωνε. Και το σούρουπο, όταν πιά τελείωνε η μέρα του Θεού, μαζευόμασταν και αρχίζαμε τον εσπερινό, κάτω από το φως των καντηλιών και των κεριών. Κατόπιν πιάναμε τα κομποσχοίνια μας και την ανάγνωση της Αγίας Γραφής και των βιβλίων με τούς βίους των Αγίων μας και άλλα ψυχοφελή.
Και σιγά σιγά, με την ευλογία του Αγίου μας, γινόμασταν όλο και περισσότερες και μέχρι σήμερα είμαστε 22 μοναχές.

Basilis Galatas
ΠΗΓΗ: Wikipedia
ΠΗΓΗ: www.agiosnektarios-monastery.gr