Η μαγεία της Άνοιξης στα Τζουμέρκα
Όσο η άνοιξη εδραιώνει την παρουσία της στα βουνά, άλλο τόσο η ανάγκη για εξόρμηση στην άγρια φύση μεγαλώνει. Και ποιο καλύτερο μέρος για ανοιξιάτικη εξόρμηση από τα ατίθασα και ανεξερεύνητα Τζουμέρκα; Παρθένα τοπία και σπίτια σμιλεμένα από γκρίζα πέτρα δίνουν σάρκα και οστά σε ένα από τα πιο ακατέργαστα τοπία της Ελλάδας.
Καλαρρύτες, Συρράκο, Πράμαντα, Μελισσουργοί, Ματσούκι είναι τα κρυμμένα πέτρινα χωριά-διαμάντια των Τζουμέρκων. Χωριά παγωμένα στο χρόνο με τεράστια ιστορία που μοιάζει λησμονημένη ανάμεσα στα λίθινα καλντερίμια και στο ισοπεδωτικό παρόν της ερήμωσης της υπαίθρου, της καταναλωτικής υστερίας και της τουριστικής προβολής. Σκέφτομαι κάποιες φορές ότι αν κάποιος είχε τη δυνατότητα να επιλέξει το χωριό των ονείρων του, σίγουρα θα διάλεγε τους Καλαρρύτες, ενώ υπάρχει καλύτερη επιλογή για απομόνωση από τους πάντες και τα πάντα από το ήδη απομονωμένο Ματσούκι βαθιά μέσα στις εσχατιές των Τζουμέρκων; Λίγο το άγριο φυσικό τοπίο, λίγο η θέα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα και λίγο η ατόφια σκληρή ηπειρώτικη πέτρα είναι παραπάνω από αρκετά, για να κάνουν την φαντασία καθενός να καλπάσει.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι, σε αυτά τα χωριά, ξεκίνησε η φημισμένη ηπειρωτική αργυροτεχνία που έφθασε μέχρι τα οθωμανικά σαράγια της Πόλης και τις ιταλικές μπουτίκ του Μιλάνου. Τεχνίτες αυτοδίδακτοι ή μαθητευόμενοι σε ανώνυμους μάστορες του ασημιού έκαναν εδώ τα πρώτα τους βήματα, πριν καταλήξουν στα Γιάννενα δημιουργώντας μοναδικά έργα τέχνης και μεταλαμπαδεύοντας την σοφία τους στις επόμενες γενιές. Μία μικρή μόνο επίσκεψη αρκεί στις εκκλησίες των χωριών της περιοχής και στα μικρά λαογραφικά μουσεία, για να πάρετε μία γεύση της λεπτοδουλειάς της ηπειρωτικής αργυροτεχνίας στα Τζουμέρκα. Εννοείται, βέβαια, ότι must-see είναι και το Μουσείο της Καλαρρυτινής Αργυροτεχνίας στους Καλαρρύτες, σημείο αναφοράς στην παράδοση της αργυροτεχνίας.
Φυσικά, ούτε λόγος για τα ιστορικά μοναστήρια και τις εκκλησίες που βρίσκονται είτε μέσα στα πυκνά ελατοδάση της περιοχής είτε σκαρφαλωμένα στα μισοφαγωμένα από την βροχή και την υγρασία βράχια πάνω στις απότομες χαράδρες. Από την μονή της Κηπίνας, γνωστή και ως Σουμελά της Ηπείρου που χρονολογείται στον 12ο αιώνα, έως την μονή της Βύλιζας στο Ματσούκι (σωστό κατάλοιπο του χαμένου Βυζαντίου), τα ανεξερεύνητα μοναστήρια σε αυτήν την γωνιά της Ηπείρου σίγουρα είναι από μόνα τους ένα σωστό μάθημα ιστορίας. Αρχιτεκτονική, λατρεία και αισθητική μπλέκονται σε ένα μίγμα που ταιριάζει τόσο αρμονικά με την ανέγγιχτη από τον μαζικό τουρισμό περιοχή προσκαλώντας καθέναν και καθεμία που θέλει να γνωρίσει τα μυστικά αυτής της τόσο άγνωστης γωνιάς της χώρας να τολμήσει αυτό το ταξίδι.
Και πάντα όλα αυτά, παρέα με τα αγριεμένα ποτάμια που φουσκώνουν επικίνδυνα κάθε λίγο και λιγάκι πριν φθάσουν στις μακρινές ακτές του Ιονίου πελάγους και του Αμβρακικού. Δίπλα στα παγωμένα νερά των Τζουμερκιώτικων ποταμών, θα δείτε (ή μάλλον θα μυρίσετε) κάθε λογής αγριολούλουδα, ρίγανη, άγρια μέντα, τσάι που κάθε άνοιξη πλημμυρίζουν πρώτα με χρώματα και μετά με μυρωδιές τον ατελείωτο φυσικό χώρο. Φυσικά, μην ξεχάσετε τα αιωνόβια πλατάνια πλάι στον Άραχθο και τον Καλαρρύτικο ποταμό που, αν και έχουν διεισδύσει βαθιά στο έδαφος, δεν σταματούν να προκαλούν θαυμασμό για το μέγεθος και την ηλικία τους, ενώ κρατήστε την αντοχή σας για το σπήλαιο της Ανεμότρυπας που μπροστά στις ασυνήθιστες θερμοκρασίες της άνοιξης, είναι το τέλειο αντίδοτο στην αλλόκοτη ζέστη. Βέβαια, μιλώντας για Άραχθο, μην ξεχνάτε ότι το ποτάμι που διανύει μία διαδρομή 110 χιλιομέτρων έχοντας ενταχθεί στο ευρωπαϊκό δίκτυο Natura 2000 και στο Εθνικό Πάρκο Τζουμέρκων, είναι ο παράδεισος των φίλων του ράφτινγκ και του καγιάκ προσκαλώντας τους πάντες σε υδάτινες και όχι μόνο περιπέτειες στην καρδιά της νότιας Πίνδου με φόντο τις άγριες πλαγιές και τα μονότοξα πέτρινα γεφύρια.
