Χ.Τσιτσιβός: Η αρχέτυπη συνύπαρξη της φύσης και η απομίμηση «της Αρμονίας» των επιγόνων
Γράφει ο Χαράλαμπος Τσιτσιβός, (Συντάκτης -Αρθρογράφος)
Θάλασσα και ουρανός σε χρωματική αρμονία…
Κοιτάζεις έως εκεί που τα μάτια σου καταφέρνουν ν’αγγίξουν εκείνο… που τον ουρανό και την θάλασσα ενώνει. Σαν την γραμμή καρδιογραφήματος νεκρού, μια ευθεία γραμμή, χωρίς παλμούς, χωρίς εντάσεις, χωρίς ζωή. Ορίζοντας… σε γαλήνης επίπεδα!
Ενας ορίζοντας, μια γραμμή, ένα όριο που δεν αφήνει την θάλασσα να ανακατευτεί με τον ουρανό.
Που δεν επιτρέπει σε τίποτα και κανέναν να αγνοήσουν τον ορίζοντα, κάτι που η ίδια η φύση δημιούργησε. Ποιος έβαλε το όριο; Η θάλασσα; Ο ουρανός;
Κάνεις από τους δύο, παρά μόνο ο δημιουργός και πλάστης του σύμπαντος… καθώς:
Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα.”
Ποιος άραγε είναι ικανός να σβήσει τον ατέρμονο ορίζοντα και να γίνει ένα η θάλασσα και ο ουρανός, το νερό και ο αέρας, εγώ και εσύ….σε ένα χάος που τρόμο προκαλεί, στην σκέψη και μόνο για το αν καταλήξουμε να είμαστε ένα συνονθύλευμα χρωμάτων σε εναρμόνιση μόνο με τις αντιφάσεις, τον παραλογισμό, τις εμμονές, τις αγιάτρευτες πληγές , τις σύγχρονες και προηγμένες εκλάμψεις και κυρίως στους αφύσικους νόμους που ως σιδηροπαγές μείγμα θα οδηγήσει στον βόρβορο της καταστροφής που στον πυθμένα της μπορείς να τις εντάξεις….
Ποιος επέβαλε τον ορίζοντα;
“ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν”.
Αυτή η ευθεία γραμμή που δεν χωρεί καμία αλλοίωση, που σα γραμμή συρματοπλέγματος χωρίζει τις εκφάνσεις της ζωής, που αν πιάσει εκείνον που θέλει να περάσει τα όρια τραυματίζεται.
Ποιος είναι πιο πνευματικά νεκρός και πιο ξεπεσμένος ηθικά που το όριο αυτό θέλει να σπάσει και ως μελλοθάνατος θέλει να σβήσει τον ορίζοντα όταν οι άλλοι τον θαυμάζουν; Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι εναπομείναντες που στωικά θαυμάζουν τον ορίζοντα εκείνο με την αρμονία των χρωμάτων…
Είναι όλα αυτά μαζί, σφιχτοπλεγμένα σε ένα σύνολο αξεδιάλυτο, εν τέλει καταστροφικό γι’ αυτά που ως από μηχανής θεός θέλουν ως λαό να μας ρίξουν στην “ανώμαλη” προσγείωση της δήθεν πραγματικότητας που θέλουν να ορίσουν…
Μια πατρίδα , ένας λαός που αναμένεται όπως σε κάθε κρίσιμη στιγμή, να πιάσει το μεγάλο κόσκινο…για να «ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι» σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας που μας περιβάλλουν γιατί απλά το βεβαιώνει εκείνος : «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσιν».
Ο λόγος του Θεού είναι αιώνιος και αμετάκλητος. Όπως ο ίδιος ο Χριστός είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» έτσι και ο νόμος του μένει αναλλοίωτος και έχει πάντοτε ισχύν και επικαιρότητα, χωρίς παρερμηνείες και συμβιβασμούς… μια ευθεία γραμμή… που κανένας ανθρώπινος νους και καμιά γήινη δύναμη δεν έχει το κύρος και την αξία που έχει το βιβλίο του θείου νόμου… και αυτό καθορίζει το κάθε τι, στο σήμερα, στο αύριο και στο χθες… προσφέροντας μια εσώτερη αρμονία…
Ο νόμος των ανθρώπων δεν δύναται να καταργήσει τον νόμο της φύσης και του Θεού.
Η φύση δεν καταργείται, μα ούτε διατάσσεται! Κι όταν η φύση “παρά φύσιν” παραβιασθεί τότε τιμωρεί…. τιμωρεί σκληρά και αλύπητα… και ολέθρια εκδικείται… παίρνοντας πίσω ΠΑΝΤΑ αυτό που της ανήκει…
